تهلیل

---

تهلیل، گفتن لااله الاّ اللّه، و مهمترین شعار توحیدی اسلام است.

۱ - تهلیل در لغت

---

تهلیل، از مادّه هلل، در لغت به معنای بالابردن صداست.

۲ - تهلیل در اصطلاح

---

تهلیل در اصطلاح، گفتن لااله الاّ اللّه است.
و به کاربردن مادّه هلل برای این معنا، بدان سبب است که فرد به هنگام گفتن لااله الاّ اللّه صدای خود را بلند می کند همچنین گفته شده که تهلیل برگرفته از حروف لااله الاّ اللّه است. راغب اصفهانی، ذیل «هلل»، اهلال و تهلّل را به جای تهلیل آورده است، مصدر منحوتِ (تراشیده شده) این جمله، هَیلَله است نظیر بَسمَله و حَوقَله یا حَولَقه و سَبحَله.

۳ - مفاد تهلیل

---

مفاد تهلیل اقرار به توحید و یکتایی پروردگار است که از برترین و با فضیلت‌ترین اذکار و بهترین عبادات به شمار می‌رود. و در باب صلات و حج به مناسبت از آن سخن رفته است.
امام‌ خمینی برای توحید ارکان و مقاماتی قائل است و معتقد است هویت مطلق الهی در عین بطون، ظاهر و در عین ظهور باطن است و سرّ این ظهور و بطون آن است که ذات مطلق الهی به نفس اطلاق خود عین ظهور و عین بطون است. و مقام تهلیل را مقام استهلاک همه کمالات می‌داند، به این بیان که سالک در هرآنچه جمال و کمال هست، همه را ظهور جمال و کمال حق و جلوه‌ای از تجلیات او می‌بیند. درحقیقت در این توحید، الوهیت از غیر نفی می‌شود و در نزد ارباب معرفت، در این قسم توحید صفاتی ظاهر و دو توحید فعلی و ذاتی در پشت ‌پرده توحید صفاتی پنهان‌اند. امام خمینی رکن تهلیل را مقام نفی الوهیت فعلیه می‌داند که همان لا مؤثر فی الوجود الا الله است و تمام مراتب وجودات امکانی ظل حقیقت وجود حق و قدرت اوست و هیچ تاثیری برای ممکنات نیست از این روی معنای لااله‌الاالله مشاهده فاعلیت و قدرت حق است در خلق و نفی تعینات خلقی است. و لااله‌الاالله یعنی معبودی سوای الله نیست؛ بنابراین این مقام از تهلیل نتیجه مقام تحمید است، البته برای تهلیل مقامات دیگری نیز هست. امام خمینی تکرار تهلیل را سبب بیداری فطرت انسان و اعتراف به عجز و قصور می‌داند. به اعتقاد ایشان، سرّ اینکه تهلیل در مقام توحید صفات قرار دارد، آن است که در تهلیل نفی الوهیت از غیر حق‌تعالی رخ می‌دهد. ازاین‌رو تهلیل به «لااله‌الاالله» در این مقام به این معناست که هیچ کمالی بدین نحو که جامع تمامی کمالات و صفات باشد، در دیگر موجودات نیست و همه به اسم جامع الله اختصاص دارد.

۴ - نامهای تهلیل

---

مفسران بر اساس حدیث نبوی و اقوال صحابه و تابعین، «کلمة التقوی» را که در قرآن نیز آمده، همان لااله الاّ اللّه دانسته‌اند علاوه بر این، در منابع حدیثی و تفاسیر، لااله الاّ اللّه با نامها و اوصافی چون کلمة التوحید و کلمة الاخلاص و کلمة الحق و الکلمة الطیبة و العروة الوثقی معرفی شده است، حتی برخی آن را اسم اعظم خدا دانسته‌اند.

۵ - تهلیل در قرآن

---

عبارت لااله الاّ اللّه دو بار به همین صورت در قرآن کریم به کار رفته و به صورتهای مشابه، مانند لااله الاّ أنا و لااله الاّ أنت و بویژه لااله الاهو، بیش از سی بار در قرآن آمده است.

۶ - تهلیل در احادیث

---

۶.۱ - اقرار به آن از ارکان اسلام

ذکر لااله الاّ اللّه از جمله ذکرهای مؤمنان است، زیرا بنا بر احادیث، اقرار به آن (توحید) یکی از ارکان پنج گانه اسلام و بزرگترین باب از ابواب هفتاد و چندگانه ایمان است.

۶.۱.۱ - برترین سخن پیامبران

پیامبر اکرم برترین سخنان را لااله الاّ اللّه و عبارات هم ارز آن، همچون سبحان اللّه و الحمدللّه و اللّه اکبر برشمرده است در حدیثی دیگر آن را برترین سخن خود و پیامبران پیش از خود ذکر کرده است ازینرو، ایشان هم در آغاز رسالت، مردم را با «قولوا لااله الاّ اللّه تُفلحوا» به اسلام دعوت می کرد و هم در ادامه، به مسلمانان توصیه می نمود که اسلام خود را با زیاد گفتن لااله الاّ اللّه تجدید کنند.

۶.۱.۲ - دژ مستحکم خدا

در حدیثی قدسی که امام رضا علیه السلام آن را با واسطه پدرانش از پیامبر اکرم نقل کرده و در میان شیعیان به حدیث سلسلة الذهب مشهور است، خداوند لااله الاّ اللّه را دژ مستحکم خود دانسته که ورود در آن موجب امان از عذاب الهی می شود.
امام رضا علیه السلام در پایان این حدیث، خود را شرطی از شروط این امر برشمرده که مراد از آن امامت اهل بیت پیامبر اکرم است.

۶.۱.۳ - بهشت ثمن تهلیل

بر اساس برخی احادیث، قائلِ لااله الاّ اللّه یا کسی که آخرین سخن او لااله الاّ اللّه باشد، وارد بهشت می شود یا بنا بر حدیثی دیگر، آتش دوزخ بر او حرام می گردد ازینرو، در احادیث به تلقین لااله الاّ اللّه به مردگان سفارش شده است.

۷ - اختلاف در اعراب و معنای تهلیل

---

نحویان و ادیبان، در اِعراب و به تبع آن در معنای لااله الاّ اللّه، اختلاف نظر دارند.عده ای برای خبر لای نفی جنس در این جمله، عباراتی همچون «فی الوجود» یا «لنا» را در تقدیر دانسته‌اند،
در مقابل، با محذوف و مقدور دانستن چنین عباراتی مخالفت شده، به این دلیل که اگر محذوف، «لنا» باشد، در این صورت جمله «لااله الاّ اللّه» توحید را فقط برای الاه ما اثبات می کند نه مطلق الاه و چنانچه محذوف «فی الوجود» باشد، عبارت «لااله فی الوجودالاّ اللّه» تنها وجود آلهه دیگر را، و نه ماهیت آنها را، نفی می کند، حال آنکه در توحید، نفی ماهیت قویتر از نفی وجود است
برخی دیگر معتقدند که نیازی به در تقدیر دانستن هیچ واژه ای در این عبارت نیست؛ چه، به همین شکل عبارتی تام و مستقل است.
به گفته زمخشری «الاّ اللّه» در محل مبتدا و «لااله» در محل خبر است و عبارت در اصل «اللّه الهٌ» «(خداوند سزاوار عبادت است) بوده و لا و الّا به منظور حصر در جمله آمده است که هم الوهیتِ اللّه را اثبات و هم الوهیت هر اله دیگری را نفی می کند
همچنین برخی معتقدند که الاّ در عبارت لااله الاّ اللّه به معنای غیر است ، چنانکه در آیه «لوکان فیهِماالهة الاّ اللّه لفسدتا» نیز الاّ را به همین معنا دانسته‌اند مباحث نحوی و لغوی دیگری در باره واژه‌های «اله» و «اللّه» و لای نفی جنس و استثنای الّا در منابع آمده است.

۸ - تهلیل در اذان و اقامه

---

از اجزای اذان دو بار و از اجزای اقامه یک بار گفتن (لا إله إلّا اللّه) است که فصل پایانی هرکدام را تشکیل می‌دهد.

۹ - موارداستحباب تهلیل

---

در احادیثی نیز بر استحبابِ گفتن لااله الاّ اللّه در همه حالات و توصیه به برگزیدن آن از میان اذکار مختلف تأکید شده، زیرا تهلیل بهترین عبادت، بهای بهشت و پاک کننده گناهان مومن است
علاوه بر این، گفتن لااله الاّ اللّه در برخی مواقع خاص نیز سفارش شده است، از جمله در هر صبح و شب ، پس از نمازهای واجب در سفر و موسم حج ، در حال روزه و هفت بار تلقین کردن آن بر کودک به هنگام زبان گشودن او
تهلیل همچنین یکی از اذکار اذان و اقامه و نیز از اذکار زیارت اهل قبور است.

۱۰ - ذکر خفی بودن تهلیل

---

برخی عرفا جمله لااله الاّ اللّه را ذکر خفی (قلبی) نامیده‌اند ، زیرا همه حروف آن جوفی است نه شَفَهی (شَفَوی) که احتیاج به تلفظ آن از لب باشد، بلکه در دل نیز می توان آن را تلفظ کرد ، بر این اساس، در برخی منابع روشهایی برای تلقین ذکر لااله الاّ اللّه و تأثیر آن در دل آمده است.

۱۱ - تألیف کتاب درباره تهلیل

---

عالمان، ادیبان و محدّثان بسیاری در باره مباحث نحوی و حدیثی و کلامی تهلیل، به تألیف رساله یا کتاب پرداخته‌اند که بخشی از آنها از منابع این مقاله‌اند.

۱۲ - تهلیل در عرفان

---

عبارت لااله الاّ اللّه از دیرباز مورد توجه عرفای مسلمان بوده است.

۱۲.۱ - علت توجه عرفا به تهلیل

۱۲.۱.۱ - قرانی بودن تهلیل

و بی شک یکی از جهات اهمیت آن قرآنی بودن این عبارت است، چنانکه ابن عربی می گوید این رحمت خداوند به انسان است که خود در قرآن چنین تعبیری به کار برده وگرنه چگونه بندگان می توانستند با علم به حق ابتدا «لااله» بگویند و سپس در مقام اثبات بر آیند.

۱۲.۱.۲ - احادیث وارده در باره تهلیل

ظاهراً احادیثی که در باره لااله الاّ اللّه نقل شده در شکل گیری و رشد تفاسیر عرفانی لااله الاّ اللّه تأثیر داشته است. ابوحامد غزالی در احیاء علوم الدّین مجموعه ای از این احادیث را نقل کرده است، یکی از این احادیث نوید می دهد که هر کس از روی اخلاص لااله الاّ اللّه بگوید به بهشت خواهد رفت و به تکرار لااله الاّ اللّه توصیه شده است.

۱۲.۲ - رساله‌های عرفا تفسیر تهلیل

در آثار عرفای مسلمان، در تفسیرِ عبارتِ تهلیل، لطائف بسیاری مطرح شده است.این تفاسیر بعضاً صورت مستقل یافته و به صورت رساله‌ای در تفسیر لااله الاّ اللّه در آمده است.

۱۲.۲.۱ - رساله حکیم ترمذی

در حدیثی دیگر در اوایل قرن چهارم، ابوعبداللّه محمد ترمذی ملقب به حکیم ترمذی، رساله‌ای در تفسیر لااله الاّ اللّه نوشته که ظاهراً کهن‌ترین رساله در نوع خود است.این رساله به زبان عربی است اما برای مخاطبان فارسی زبان نگاشته شده است، ترمذی در این رساله در باره ترجمه عبارت لااله الاّ اللّه به فارسی بحث می کند. به نظر او ترجمه این عبارت به «نیست خدایی جز آن خدای» درست نیست، چرا که در این ترجمه «لا» به معنای «لیس» گرفته شده است،«لیس» حرف انکار است در حالی که «لا» در عبارت تهلیل، معنای نفی و تنزیه می دهد.
به گفته ترمذی، مراد از تهلیل انکار خدایان دیگر نیست، بلکه نفی خداییِ خدایان دیگر و تنزیه خداوند متعال است
ظاهراً در زمان ترمذی ترجمه لااله الاّ اللّه به «نیست خدایی جز آن خدای» یا عبارتی نظیر آن، که در آن «لا» به «نیست» ترجمه می شده، معمول بوده است.
بحثی که ترمذی در رساله خود در باره لااله الاّ اللّه مطرح کرده اگرچه عرفانی است، در مقام تفسیر و توضیح عبارت است و شاید بتوان گفت که تفاسیر لااله الاّ اللّه در دوره های بعد عمیق‌تر شده است.

۱۲.۲.۲ - رساله ابوالحسن بستی

در قرن پنجم، ابوالحسن بُستی، صوفی خراسانی، تفسیر جدیدی با توجه به اجزای عبارت لااله الاّ اللّه مطرح کرد.او در رساله‌ای فارسی که در تفسیر لااله الاّ اللّه نگاشته، بدایت طریقت را حاصل تابش لااله الاّ اللّه دانسته است. بستی میان «کلمه» و «عین» لااله الاّ اللّه فرق می گذارد و می گوید که در میان این کلمه و عین، ۹۹ منزل اسماء اللّه است.سالک باید در «لا» فانی شود تا در بقای «الاّ» به درگاه بی نیازی برسد.

۱۲.۲.۳ - رساله احمد غزالی

احمد غزالی نیز رسالةالتجرید فی کلمةالتوحید را در تفسیر لااله الاّ اللّه نگاشته است، وی در این رساله عربی توضیح می دهد که «لااله» در مقام نفی است و «الاّ اللّه» در مقام اثبات، اولی کفر و ظلمت است و آخری ایمان و نور، او کفر «لااله» را به ابلیس نسبت می دهد و ایمان «الاّ اللّه» را به آدم ابوالبشر.
در واقع، با الاّ اللّه گفتن است که شخصاز نسبت شیطانی می رهد و با آدمیت نسبت می یابد ، چنانکه ملاحظه می شود برای بستی و غزالی، تهلیل از صرف تقریر به لسان گذشته و معنای عمیقتری یافته که بیانگر نحوه وصول به توحید است،
بستی با تعبیر «عین لااله الاّ اللّه» به این معنا اشاره می کند و احمد غزالی التجرید فی کلمة التوحید را برای دلالت به آن برمی گزیند.

۱۲.۲.۴ - رساله ابوحامد غزالی

رسالات مستقلی که از قرن ششم به بعد در باره لااله الاّ اللّه نگاشته شده اغلب کلامی است تا عرفانی، رساله‌ای در این باره به ابوحامد غزالی منسوب است که نسخه‌ای خطی از آن در کتابخانه مرکزی دانشگاه اصفهان نگهداری می شود.

۱۲.۲.۵ - رساله میرسید شریف جرجانی

رساله‌ای نیز در این باره به میرسید شریف جرجانی (متوفی ۸۱۶) نسبت داده شده است

۱۲.۲.۶ - رساله جلال الدین دوانی

همچنین جلال الدین دوانی (متوفی ۹۰۸) دو رساله در این باب نگاشته که یکی به عربی و دیگری به فارسی است ، در رساله فارسی، که مفصّل‌تر است، پس از توضیحات لغوی در باره این کلمه، براهین توحید مطابق نظر متکلمان و فلاسفه مشاء و اشراق بیان شده است، دوانی در ادامه توضیح داده که لااله الاّ اللّه تمام مراتب توحید (توحید افعالی، توحید صفات و توحید ذات) را در بر می گیرد.

۱۲.۲.۷ - رساله غیاث الدین منصور دشتکی

در الذریعه آمده که به نام غیاث الدین منصور دشتکی نیز رساله ای در این خصوص دیده شده است.

۱۲.۲.۸ - رساله عزیزاللّه حسینی اردبیلی

عزیزاللّه حسینی اردبیلی، از علمای قرن دهم، نیز رساله ای به فارسی در تفسیر کلمه التوحید (رساله تهلیلیه) نگاشته است، وی در این رساله به اثر دوانی اشاره کرده و از بحثهایی که در میان علمای شیراز در باره مطالب آن مطرح بوده تا اندازه ای گزارش داده است.

۱۲.۲.۹ - رساله احمدبن محمدجندی

احمدبن محمدجندی (قرن دهم) نیز رساله ای در تفسیر لااله الاّ اللّه با عنوان تهلیلیه دارد.

۱۳ - صوفیان و تفسیر تهلیل

---

صوفیان خراسان در قرنهای پنجم و ششم در تفسیر عبارت لااله الاّ اللّه تعبیرات شاعرانه به کار می بردند، یک رباعی به جای مانده از بُستی از نخستین نمونه های آن است.
بستی در این رباعی مرتبه پس از «لا» و پیش از فنای مطلق را «نورِ سیَه» خوانده است عین القضاة می گوید که این نور سیاه، نور ابلیس است و شعرا گاهی آن را «زلف شاهد» تعبیر کرده‌اند. بر این اساس، مقصود از نور سیاه، مقام الاّ است که در آن سالک از مرتبه لا گذشته اما هنوز به تعبیر بستی به «درگاه بی نیازی» نرسیده است.

۱۴ - شعرا و تفسیر تهلیل

---

۱۴.۱ - تهلیل در شعر سنایی غزنوی

سنایی غزنوی (سنایی غزنوی،) نیز مضامین شاعرانه ای در تفسیر لااله الاّ اللّه به کار برده است.
او در یکی از اشعار خود، که در مقام اهل توحید سروده، شهادت گفتن حقیقی را آن می خواند که اظهار «لا» شخص را از هستی خود فارغ کند و آنگاه با اظهار «الاّ» نور الوهیت او را به «اللّه» واصل گرداند، «لا» را به نهنگی (در فارسی قدیم : تمساح) که دریای هستی را می آشامد و نیز به جارویی که خار و خاشاک راه توحید را می روبد و محو می کند، تشبیه می کند
تعابیر شاعرانه ای که سنایی در اشعار خود در باره «لا» آورده، مورد توجه نویسندگان و شاعران پس از او قرار گرفته، چنانکه تعبیر «نهنگ لا» در اشعار اوحدالدین کرمانی و بهاءالدین عاملی به کار رفته و نجم رازینیز آن را به کار برده است، تعابیر دیگری چون «چاوش لا» و «مقراض لا» ، «تیغ لا» و «تیغ لااله» نیز به کار رفته است.

۱۴.۲ - تهلیل در شعر مولوی

در یکی از غزلیات منسوب به مولوی (با مطلعِ «داد جارویی به دستم آن نگار/ گفت کز دریا بر انگیزان غبار) فضای فرا واقع گرایانه ای در شرح عبارت لااله الاّ اللّه تصویر شده است ، شاه نعمت اللّه ولی رساله ای با عنوان جاروبیه، یا، تفسیر لااله الاّ اللّه، در توضیح این شعر نوشته است.

۱۵ - جایگاه تهلیل در میان صوفیان

---

تکرار لااله الاّ اللّه به عنوان ذکر، از دیرباز در میان صوفیه معمول بوده است.
احمد غزالی دوام بر ذکر لااله الاّ اللّه را در «عالم فنا» توصیه می کند
نجم الدین کبری در فوائح الجمال و فواتح الجلال ، هنگامی که ویژگی‌های مکتب جنید را برمی شمرد، هشت شرط ذکر می کند که یکی از آنها دوام بر ذکر لااله الاّ اللّه است، نجم الدین رازی در فصول راجع به ذکر در مرصادالعباد ضمن نقل حدیثی از پیامبر اکرم که «لااله الاّ اللّه» را برترین ذکر دانسته، شرایط ادای این ذکر را بتفصیل بر شمرده است.
ابومحمد اسفراینی (متوفی ۷۱۷) نیز در رساله در روش سلوک و خلوت نشینی، لااله الاّ اللّه را برترین ذکر دانسته و گفته که حق تعالی علم اولین و آخرین را در ضمن آن نهاده استاو همچنین در رساله کوچکی، که حاوی پاسخ به چند پرسش است، هر کلمه عبارت «لااله الاّ اللّه» را تفسیری ویژه کرده است
از اشاراتی که نعمت اللّه ولی دارد چنین به نظر می رسد که او نیز ذکر لااله الاّ اللّه را به مریدان خود توصیه می کرده است.
از نوشته های جامی می توان دریافت که در میان نقشبندیان نیز این ذکر متداول بوده است،جامی در رساله ای که در مراقبه و آداب ذکر نگاشته، ذکر لااله الاّ اللّه را یکی از طریقه های سه گانه نیل به «حضورِدائم» و در نتیجه آن رسیدن به «مشاهده» خوانده و نحوه ادای این ذکر را بدقت توضیح داده است.
ذکر لااله الاّ اللّه امروزه هم در میان سلسله‌ها یا طریقه ها، از جمله نعمت اللهیه و نقشبندیه و قادریه، معمول است،در مجالس قادریان این ذکر به صورت آهنگین (معمولاً چهارضربی) ادا می شود و با دف همراهی می گردد.

۱۶ - فهرست منابع

---

• قرآن
• آقابزرگ طهرانی، الذریعه.
• ابن اثیر، النهایه فی غریب الحدیث و الاثر، چاپ طاهر احمدزاوی و محمود محمد طناحی، قاهره ۱۳۸۳ـ۱۳۸۵/ ۱۹۶۳ـ۱۹۶۵.
• ابن بابویه، الامالی، قم ۱۴۱۷.
• ابن بابویه، التوحید، چاپ هاشم حسینی طهرانی، قم ۱۳۸۷.
• ابن بابویه، علل الشرایع، نجف ۱۳۸۶/۱۹۶۶، چاپ افست قم.
• ابن بابویه، عیون اخبار الرضا، چاپ حسین اعلمی، بیروت ۱۴۰۴/۱۹۸۴.
• ابن بابویه، کتاب الخصال، چاپ علی اکبر غفاری، قم ۱۳۶۲ ش.
• ابن حجر عسقلانی،فتح الباری:شرح صحیح البخاری، بیروت : دارالمعرفه.
• ابن حنبل، مسند الامام احمدبن حنبل، بیروت : دارصادر.
• ابن رجب، مجموع رسائل الجاحظ ابن رجب الحنبلی، چاپ طلعت بن فؤاد حلوانی، رساله ۲: التوحید، او، تحقیق کلمه الاخلاص، قاهره ۱۴۲۳ـ۱۴۲۴/ ۲۰۰۲ـ ۲۰۰۳.
• ابن شهرآشوب، مناقب آل ابی طالب، نجف ۱۹۵۶.
• ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، چاپ علی شیری، بیروت ۱۴۱۵ـ۱۴۲۱/ ۱۹۹۵ـ ۲۰۰۰.
• ابن فارس، مقائیس اللغه.
• ابن منظور، لسان العرب.
• ا بن هشام، مغنی اللبیب عن کتب الاعاریب، چاپ محمد محیی الدین عبدالحمید، قاهره، چاپ افست قم ۱۴۰۴.
• ابوحیّان غرناطی، تفسیر البحرالمحیط، بیروت ۱۴۰۳/ ۱۹۸۳.
• محمدبن احمد ازهری، تهذیب اللغة، ج۵، چاپ عبداللّه درویش، قاهره.
• محمدبن اسماعیل بخاری جعفی، صحیح البخاری، استانبول ۱۴۰۱/۱۹۸۱.
• احمدبن محمد برقی، کتاب المحاسن، چاپ جلال الدین محدث ارموی، قم (۱۳۳۱ ش).
• اسماعیل بغدادی، ایضاح المکنون، ج۱ـ۲.
• احمدبن حسین بیهقی، الاسماء و الصفات، چاپ عبدالرحمان عمیره، بیروت ۱۴۱۷/۱۹۹۷.
• احمدبن حسین بیهقی، السنن الکبری، بیروت : دارالفکر.
• محمدبن عیسی ترمذی، سنن الترمذی، ج۲، ۵، چاپ عبدالرحمان محمد عثمان، بیروت ۱۴۰۳.
• عبدالملک بن محمد ثعالبی، فقه اللغة و سرالعربیّة، چاپ سلیمان سلیم بواب، دمشق ۱۴۰۹/۱۹۸۹.
• اسماعیل بن حماد جوهری، الصحاح:تاج اللغة و صحاح العربیة، چاپ احمدعبدالغفور عطار، قاهره ۱۳۷۶، چاپ افست بیروت ۱۴۰۷.
• محمدبن عبداللّه حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، چاپ یوسف عبدالرحمان مرعشلی، بیروت ۱۴۰۶.
• حرّعاملی، وسائل الشیعه.
• عزیزاللّه حسینی اردبیلی، «تفسیر کلمة التهلیل (تهلیلیه)»، چاپ نجیب مایل هروی، مجموعه رسائل خطی فارسی، دفتر اول، مشهد: بنیاد پژوهشهای اسلامی آستان قدس رضوی، ۱۳۶۸ ش.
• محمدبن اسعد دوانی، «تهلیلیه»، چاپ احمد تویسرکانی، در مجموعه رسائل فارسی، دفتر دوم، مشهد: بنیاد پژوهشهای اسلامی آستان قدس رضوی، ۱۳۶۸ ش.
• حسین بن محمد راغب اصفهانی، المفردات فی غریب القرآن، چاپ محمد سیدکیلانی، بیروت
• محمدبن حسن رضی الدین استرآبادی، شرح الرضی علی الکافیه، چاپ یوسف حسن عمر، : جامعة قاریونس، ۱۳۹۸/۱۹۷۸.
• محمدبن بهادر زرکشی، معنی لااله الاالله، چاپ علی محیی الدین علی قره داغی، قاهره ۱۹۸۵.
• محمودبن عمر زمخشری، الفائق فی غریب الحدیث، بیروت ۱۴۱۷/ ۱۹۹۶.
• محمودبن عمر زمخشری، «هذه مسألة فی کلمة (لااله الااللّه) أملاها جاراللّه العلامة الزمخشری».
• محمدرضا انصاری قمی، میراث اسلامی ایران، دفتر چهارم، به کوشش رسول جعفریان، قم : کتابخانه آیة اللّه العظمی مرعشی نجفی، ۱۳۷۶ ش.
• محمدبن علی شوکانی، فتح القدیر، بیروت : داراحیاء التراث العربی.
• عبدالرزاق بن همام صنعانی، المصنّف، چاپ حبیب الرحمان اعظمی، بیروت ۱۴۰۳/۱۹۸۳.
• طباطبائی، المیزان.
• سلیمان بن احمد طبرانی،مسند الشامیین، چاپ حمدی عبدالمجید سلفی، بیروت ۱۴۱۷/ ۱۹۹۶.
• علی بن حسن طبرسی، مشکاة الانوار فی غرر الاخبار، چاپ مهدی هوشمند، قم ۱۴۱۸.
• فضل بن حسن طبرسی، مجمع البیان.
• طبری، جامع.
• طوسی، التبیان.
• محمدفؤاد عبدالباقی، المعجم المفهرس لالفاظ القرآن الکریم، قاهره ۱۳۶۴، چاپ افست تهران (۱۳۹۷).
• احمدبن محمد علاءالدوله سمنانی، مصنفات فارسی، چاپ نجیب مایل هروی، «فتح المبین لاهل الیقین»، تهران ۱۳۶۹ ش.
• عبداللّه بن محمد عین القضاة، تمهیدات، چاپ عفیف عسیران، تهران (۱۳۴۱ ش).
• عمر فخررازی، التفسیرالکبیر، مفاتیح الغیب، بیروت ۱۴۲۱/ ۲۰۰۰.
• عمر فخررازی، شرح اسماءاللّه الحسنی للرازی، و هو الکتاب المسمی لوامع البینات شرح اسماءاللّه تعالی والصفات، چاپ، طه عبدالرؤوف سعد، قاهره ۱۳۹۶/۱۹۷۶، چاپ افست تهران ۱۳۶۴ ش.
• محمدبن احمد قرطبی، الجامع لاحکام القرآن، بیروت ۱۴۰۵/۱۹۸۵.
• عبدالکریم بن هوازن قشیری، التحبیر فی التذکیر، ابراهیم بسیونی، قاهره ۱۹۶۸.
محمدبن سلامه قضاعی، مسندالشهاب، چاپ حمدی عبدالمجید سلفی، بیروت ۱۴۰۵/۱۹۸۵.
• کلینی، کافی.
• محمدصالح بن احمد مازندرانی، شرح اصول الکافی، مع تعالیق ابوالحسن شعرانی، چاپ علی عاشور، بیروت ۱۴۲۱/۲۰۰۰.
• علی بن حسام الدین متقی، کنزالعمال فی سنن الاقوال و الافعال، چاپ بکری حیّانی و صفوه سقا، بیروت ۱۴۰۹/ ۱۹۸۹.
• مجلسی، بحارالانوار.
• محمدبن محمد مرتضی زبیدی، تاج العروس من جواهر القاموس، چاپ علی شیری، بیروت ۱۴۱۴/۱۹۹۴.
• عبداللّه بن محمد نجم رازی، مرصاد العباد، چاپ محمدامین ریاحی، تهران ۱۳۶۵ ش.
• ا حمدبن محمدمهدی نراقی، کتاب الخزاین، چاپ حسن حسن زاده آملی و علی اکبر غفاری، تهران (۱۳۸۰).
• احمدبن علی نسائی، سنن النسائی، استانبول ۱۴۰۱/۱۹۸۱.
• یحیی بن شرف نووی، صحیح مسلم بشرح النووی، بیروت ۱۴۰۷/ ۱۹۸۷.
• ابن عربی، الفتوحات المکیّه، بیروت : دارصادر.
• عبدالرحمان بن محمد اسفراینی، کاشف الاسرار، بانضمام پاسخ به چند پرسش، (و) رساله در روش سلوک و خلوت نشینی، چاپ هرمان لندلت، تهران ۱۳۵۸ ش.
• ابوالحسن بستی، «(رساله در شرح لااله الااللّه)»، نصراللّه پورجوادی، زندگی و آثار شیخ ابوالحسن بستی، تهران ۱۳۶۴ ش.
• علی بلوکباشی، «مفاهیم و نمادگارها در طریقت قادری»، مردم شناسی و فرهنگ عامه ایران، ش ۳ (زمستان ۱۳۵۶).
• رضا پورجوادی، «کتابشناسی آثار جلال الدین دوانی»، معارف، دوره ۱۵، ش ۱ و ۲ (فروردین ـ آبان ۱۳۷۷).
• نصراللّه پورجوادی، سلطان طریقت:سوانح زندگی و شرح آثار خواجه احمد غزالی، تهران ۱۳۵۸ ش.
• مرتضی تیموری، «فهرست نسخه های خطی کتابخانه مرحوم محمدباقر الفت اصفهانی»، نامه بهارستان، سال ۱، ش ۲، دفتر ۲ (پاییز و زمستان ۱۳۷۹).
• عبدالرحمان بن احمد جامی، بهارستان و رسائل جامی، چاپ اعلاخان افصح زاد، محمدجان عمراف، و ابوبکر ظهورالدین، رساله ۱۰: رساله سر رشته (= رساله در مراقبه و آداب ذکر)، تهران ۱۳۷۹ ش.
• امیرحسین بن امیر عالم حسینی هروی، کتاب کنزالرموز، چاپ جلیل مسگرنژاد، در معارف، دوره ۵، ش ۱ (فروردین ـ تیر ۱۳۶۷).
• محمدبن علی حکیم ترمذی، رساله لااله الااللّه.
• Paul Nwyia, Al-H ¤ak ¦m al-Tirmid ¢ ¦et le La ¦ila ¦ha illa Alla ¦hu , Beirut ۱۹۷۶;.
• دهخدا، لغت نامه دهخدا.
• روزبهان بقلی، شرح شطحیات، چاپ هانری کوربن، تهران ۱۳۶۰ ش.
• مجدود بن آدم سنایی، دیوان، چاپ مدرس رضوی، تهران (۱۳۵۴ ش).
• اسماعیل شفق، « جاروی لا،:سخنی در باره یک اصطلاح عرفانی»، نشردانش، سال ۱۸، ش ۴ (زمستان ۱۳۸۰).
• عبداللّه بن محمد عین القضاة، تمهیدات، چاپ عفیف عسیران، تهران (۱۳۴۱ ش).
• احمدبن محمد غزالی، سوانح، چاپ نصراللّه پورجوادی، تهران ۱۳۵۹ ش.
• محمدبن محمد غزالی، احیاء علوم الدین، قاهره (۱۳۷۷/۱۹۵۷).
• محمود فاضل، « اسکندریه یا رساله در اصول دین، برابر اعتقاد جمهور متشرعه و تأویل آن بر مشرب صوفیه و حکما تألیف علامه میرسید شریف گرگانی»، در محقق نامه : مقالات تقدیم شده به استاد دکتر مهدی محقق، به اهتمام بهاءالدین خرمشاهی و جویا جهان بخش، ج۲، تهران : سینانگار، ۱۳۸۰ ش.
• حمید فرزام، تحقیق در احوال و نقد آثار و افکار شاه نعمت اللّه ولی، تهران ۱۳۷۴ ش.
• مبارکشاه بن حسین مرورودی، رحیق التحقیق، چاپ نصراللّه پورجوادی، تهران ۱۳۸۱ ش.
• احمدبن عمر نجم الدین کبری، فوائح الجمال و فواتح الجلال، ترجمه محمدباقر ساعدی خراسانی، چاپ حسین حیدرخانی مشتاقعلی، تهران ۱۳۶۸ ش.
• عبداللّه بن محمد نجم رازی، مرصاد العباد، چاپ محمد امین ریاحی، تهران ۱۳۵۲ ش الف.
• عبداللّه بن محمد نجم رازی، مرموزات اسدی در مزمورات داودی، چاپ محمدرضا شفیعی کدکنی، تهران ۱۳۵۲ ش ب.
• نعمت اللّه ولی، رساله های حضرت سید نورالدین شاه نعمت اللّه ولی قدّس سرّه، ج۱، چاپ جواد نوربخش، رساله ۲۲: خلوت، تهران ۱۳۵۵ ش.
• مهدی ولائی، فهرست کتب خطی کتابخانه آستان قدس رضوی، ج۱۱، مشهد ۱۳۶۴ ش.

۱۷ - پانویس

---