اظهار
اظهار در دو معنای
آشکار کردن و ادای
حرف از
مخرج بدون
ادغام و
غنّه.
از اظهار به مفهوم نخست به مناسبت در باب‌های
طهارت،
حج،
جهاد،
تجارت،
تفلیس،
صدقات،
نکاح،
طلاق،
لعان، و
حدود سخن رفته است.
اظهار به مفهوم دوم از اصطلاحات
دانش تجوید است و از آن به مناسبت در باب
صلات سخن رفته است.
مهم‌ترین مباحث آن عبارت است از:
تحقّق اسلام
کافر به اظهار
شهادتین است.
برخی فقیهان در صدق عنوان
مرتدّ فطری علاوه بر مسلمان بودن
پدر و
مادر یا یکی از آن دو، اظهار
اسلام پس از
بلوغ را نیز شرط دانسته‌اند.
بر مسلمانی که در
سرزمین کفر توانایی اظهار
شعائر اسلامی را ندارد،- در صورت
امکان-
واجب است به
سرزمین دیگر
مهاجرت کند.
کسی که به
زبان اظهار
کفر نماید، محکوم به
ارتداد است؛ هر چند در دل اسلام را قبول داشته باشد،
مگر آن که
اظهار کفر وی از روی
اکراه باشد.
در صورت توافق
فروشنده و
خریدار بر اظهار
خرید و فروش کالایی بدون
قصد واقعی نسبت به
معامله، معامله محقّق نمی‌شود.
در چند مورد اظهار
واجب است.
اظهار
کراهت از انجام
منکر یا ترک
معروف، نخستین مرتبه از مراتب
امر به معروف و نهی از منکر است.
اظهار علم به هنگام پیدایش
بدعت در
دین بر
عالم واجب است، مگر آن که خلاف
تقیّه باشد.
اظهار
نفی فرزند از خود- در صورت علم به انتفای آن- بر
شوهر واجب است.
در چند مورد اظهار
مستحب است.
آشکارا دادن
صدقه واجب افضل است.
اظهار
زینت برای شوهر توسط زنی که
طلاق رجعی داده شده، در زمان
عدّه مستحب است.
مستحب است
حاکم حجر
مفلّس را به دیگران اظهار کند تا در معامله با او دچار
زیان نشوند.
در چند مورد اظهار حرام می‌باشد.
اظهار
عورت برای دیگران، بر
زن و
مرد و نیز اظهار
بدن- جز
صورت و
دست‌ها از سر
انگشتان تا
مچ بنا بر قولی- برای
نامحرم بر زن
حرام است، مگر اظهار بدن هر یک از زن و شوهر برای دیگری که
جایز است.
البته بر زن حرام است در حال
احرام زینت خویش را برای شوهر اظهار کند.
اظهار به مفهوم دوم از اصطلاحات
دانش تجوید است و از آن به مناسبت در باب
صلات سخن رفته است.
در
نماز، اظهار لام «ال» در
حروف قمری- مانند «الحمد»، «العالمین»، «المستقیم»- واجب است و
ادغام آن جایز نیست.
همچنین شایسته است زمانی که
تنوین یا نون ساکن پیش از یکی از
حروف حلق (أ، ه، ع، غ، ح، خ) قرار گیرد- مانند «أنعمت» و «کفوا أحد»- اظهار گردد، لیکن واجب نیست.
