ذوالعرش
«عرش» در قرآن ۲۲ بار وارد شده و در چهار مورد به اضافه لفظ «ذو» یا «ذى» وصف خدا قرار گرفته است، چنان که مى فرماید:
«وَ هُوَ الغَفُور الوَدُود* ذو العَرشِ المَجيد».(بروج/۱۴ـ۱۵) «او است آمرزنده، و مهربان، صاحب عرش بزرگ».
و در آیه دیگر مى فرماید:
«قُلْ لَو كانَ مَعَهُ آلِهَة كَما يَقُولونَ إِذاً لابْتَغَوا إِلى ذِى العَرْشِ سَبِيلاً». (اسراء/۴۲) «اگر با او خدایان دیگرى بود سعى مى کردند به سوى صاحب عرش راهى پیدا کنند».
و نیز مى فرماید:
«إِنَّهُ لَقَولُ رَسُول كَرِيم*ذِى قُوَّة عِنْدَ ذِى العَرْشِ مَكين».(تکویر/۱۹ـ۲۰) «این گفتار رسول بزرگوار (جبرئیل) قدرتمندى است والا مقام در پیشگاه صاحب عرش».
و باز مى فرماید:
«رَفِيعُ الدَّرَجاتِ ذُو العَرْشِ يُلقِى الرُّوح مِنْ أَمْرِهِ عَلى مَنْ يَشاءُ مِنْ عِبادِهِ لِيُنْذِرَ يَومَ التَلاقِ».(غافر/۱۵) «بالا برنده درجات (بندگان) و صاحب عرش، وحى را به فرمان خود به هر یک از بندگانش که بخواهد القاءمى کند تا مردم را از روز ملاقات (قیامت) بیم دهد».
رفیع در اینجا به معنى رافع است و با مراجعه به موارد استعمال این کلمه در قرآن روشن مى شود که «رفع» فعل خود خدا است، مثلاً مى فرماید: «...یرفَعِ اللّهُ الّذینَ آمَنُوا مِنْکمْ وَ الّذینَ أُوتُوا العِلْمَ دَرَجات».(مجادله/۱۱)
«خداوند مقام مؤمنان را (یک درجه بالا مى برد) ولى افراد دانشمند را درجاتى مى بخشد».