خبیر (اسم الله)

«خبیر»، از اسماى حسناى خداوند است که بر آگاهى او از به وجود آمدن اشیا قبل از به وجود آمدن آنها دلالت مى کند.

واژه «خبیر» در قرآن ۴۵ بار وارد شده، و در همه موارد وصف خدا قرار گرفته است و احیاناً با اسمایى مانند: «حکیم»، «بصیر»، «علیم» و «لطیف» همراه مى باشد. چنانکه مى فرماید:

۱. (وَ هُوَ القاهِرُ فَوقَ عِبادِهِ وَ هوَ الحَکیمُ الخَبیر).(انعام/۱۸) «او بر بندگانش مسلّط و او فرزانه و آگاه است».

۲. (...وَ لکنْ ینزِّل بِقَدَر ما یشاءُ إِنَّهُ بِعِبادِهِ خَبیرٌ بَصیرٌ).(شورى/۲۷) «لکن به اندازه اى که بخواهد، روزى مى دهد، زیرا او بر بندگان خود آگاه و بینا است».

۳. (...إِنَّ أَکرَمَکمْ عِنْدَ اللّهِ أَتْقاکمْ إِنَّ اللّهَ عَلِیمٌ خَبیرٌ).(حجرات/۱۳) «گرامى ترین شماها نزد خدا پرهیزگارترین شما است، خدا دانا و آگاه است».

۴. (لا تُدْرِکهُ الأَبْصارُ وَ هُوَ یدْرِک الأَبْصار وَ هُوَ اللَّطِیفُ الخَبِیر).(انعام/۱۰۳) «دیده ها او را درک نمى کند، و او دیدگان را درک مى کند، او نادیده و دانا است».

اکنون باید دید معنى «خبیر» چیست؟

از این که قرآن این اسم را با اسمایى مانند «حکیم»، «بصیر»، «علیم» و «لطیف» به کار برده است مى توان در سایه وجود ارتباط میان آن دو، معنى آن را به دست آورد و آن این که، مفاد آن، آگاهى و دانایى است.

اهل لغت هرچند آن را با علم و دانایى مساوى مى گیرند، مثلاً ابن فارس مى گوید: «خبیر» دو معنى دارد که یکى از آنها علم و آگاهى است، و اگر به خدا «خبیر» مى گوییم براى این است که از همه چیز آگاه است. مرحوم شیخ صدوق نیز آن را به معنى «علم» گرفته است. امّا مى توان گفت: خبیر، مطلق دانا نیست، بلکه دانایى است که از عمق موضوع آگاه باشد، و لذا راغب اصفهانی نقل مى کند که برخى گفته اند: «خبیر از خبرت گرفته شده و آن شناسایى درون موضوع است» و به اصطلاح ما، از ریزه کارى هاى موضوع آگاه باشد.

بنابر این دانا مساوى با خبیر نیست، بلکه خبیر آگاهى خاصى است که از اسرار درونى موضوع مطلع باشد. انسان دانا نیز مى تواند به گونه اى مظهر این اسم باشد، امّا وقتى انسان که بر اثر فحص و بررسى از رموز موضوع آگاه شود، به طور مسلم خبرویت انسان محدود بوده و قابل قیاس با خبیر بودن خداوند نیست.

این واژه در آیات زیر آمده است:

پانویس

منابع

• منشور جاوید، ج ۲، آیت الله جعفر سبحانی.
• فرهنگ قرآن، جلد ۱۲، صص ۳۱۷-۳۱۶.