خاندان بلاغی
شیخ محمد جواد بلاغی، سرشناسترین چهره خاندان بلاغی | |
شناسنامه خاندان | |
---|---|
بنیانگذار | محمد علی بلاغی |
خاستگاه | خاندان ربیعه از عشایر بزرگ عراق |
مکان استقرار | |
مکان استقرار | ایران، عراق، لبنان |
حکومت | |
افراد سرشناس | |
عالمان دینی | عباس بن محمد علی بلاغی، حسن بن عباس بلاغی، عباس بن حسن بلاغی، محمد علی بن عباس بلاغی، ابراهیم بن حسین بلاغی، احمد بن محمد علی بلاغی، طالب بن عباس بلاغی، محمد جواد بلاغی |
ادیبان | طالب بن عباس بلاغی |
آل بلاغی از خاندانهای قدیم علمی شیعه که امروزه عالمانی از آن در ایران، عراق و لبنان پراکندهاند. مشهورترین فرد این خاندان، محمدجواد بلاغی است. این خاندان منسوب به ربیعه، از عشایر بزرگ عراق است.
خاستگاه
آل محبوبه نگارندهٔ ماضی النجف و حاضرها با اظهار بیاطلاعی از وجه تسمیه این خاندان به بلاغی، از قول شیخ جواد بلاغی، این خاندان را به ربیعه، از عشایر بزرگ عراق، نسبت داده و شرح احوال ۱۷ تن از علمای این خاندان را مینویسد.
بنیانگذار
سرسلسلهٔ این خاندان، شیخ محمدعلی بلاغی (متوفی ۱۰۰۰ق) است. او از فقها و علمای بزرگ قرن دهم و شاگرد محقق اردبیلی بوده و برخی از تألیفات او عبارتند از:
- شرح بر ارشاد الاذهان علامه حلی
- شرح اصول کافی
- حواشی بر بخش اصول معالم الدین
- حواشی بر من لایحضره الفقیه
بزرگان خاندان بلاغی
برخی بزرگان این خاندان عبارتند از:
- شیخ عباس بن محمدعلی (متوفی ۱۰۸۵)، فقیه، اصولی و صاحب حاشیه بر تهذیب.
- شیخ حسن بن عباس (متوفی بعد از۱۱۰۵)، از شاگردان علی بن زین الدین نواده شهید ثانی و مدقّق شروانی، صاحب شرح صحیفه سجادیه و تنقیح المقال، که اثر اخیر از منابع روضات الجنات است.
- شیخ عباس بن حسن (متوفی بعد از۱۱۷۸)، فقیه، اصولی و صاحب رساله عملیه بغیة الطالب و شرح الصحیفة السجادیة
- شیخ محمدعلی بن عباس (متوفی ۱۲۲۸)، فقیه و اصولی، از شاگردان وحید بهبهانی، بحرالعلوم، کاشف الغطاء و سیدمحسن اعرجی، صاحب مطارح الانظار و نتایج الافکار، که شرح مبسوطی است بر تهذیب الاصولِ علاّمه حلّی، و جامع الاقوال در فقه استدلالی.
- شیخ ابراهیم بن حسین (متوفی ۱۲۴۷)، فقیه، ادیب و شاگرد کاشف الغطاء. وی، که در بازگشت از سفر حج به درخواست اهل جبل عامل در آنجا اقامت گزید. او سرسلسله آل بلاغی در لبنان است و نسل او در جبل عامل به نام بلاغی عاملی مشهورند.
- شیخ احمدبن محمدعلی (متوفی ۱۲۷۱)، فقیه، اصولی، شاگرد سیدعبدالله شُبّر و صاحب شرح بر تهذیب الاصول علامه حلی.
- شیخ طالب بن عباس (متوفی ۱۲۸۲) شاگرد صاحب جواهر، شاعر و مؤسس دو محفل ادبی مشهور در نجف به نامهای «معرکة بلاغیة» و «محفل بلاغیة ».
- محمد جواد بلاغی (۱۲۸۲ـ۱۳۵۲/ ۱۳۱۲ ش) که مشهورترین فرد از خاندان بلاغی است.
پانویس
- ↑ آل محبوبه، ماضی النجف و حاضرها، ج ۲، ص۵۸ـ۷۹
- ↑ صدر، تکملة امل الا´مل، ص۳۸۹
- ↑ نک. مدرس تبریزی، ریحانة الادب، ج۱، ص۲۷۶ـ ۲۷۸؛ امینی، معجم رجال الفکر و الادب فی النجف خلال ألف عام، ص۷۲ـ۷۴؛ قمی، الکنی و الالقاب، ج۲، ص۸۲ـ۸۴؛ آل محبوبه، ماضی النجف و حاضرها، ج ۲، ص۵۸ـ۷۹؛ امین، اعیان الشیعة، ج۲، ص۱۳۴، ج۴، ص۲۵۵، ج۵، ص۱۲۹، ج۹، ص۴۲۶، ج۱۰، ص۲۷؛ صدر، تکملة امل الا´مل، ص۱۵۰
منابع
- جعفربن باقر آل محبوبه، ماضی النجف و حاضرها، بیروت ۱۹۸۶م.
- محسن امین، اعیان الشیعة، چاپ حسن امین، بیروت، ۱۴۰۳ق/ ۱۹۸۳م.
- محمد هادی امینی، معجم رجال الفکر و الادب فی النجف خلال ألف عام، نجف، ۱۳۸۴ق/ ۱۹۶۴م.
- سیدحسن صدر، تکملة امل الا´مل، چاپ احمد حسینی، قم، ۱۴۰۶ق.
- عباس قمی، کتاب الکنی و الالقاب، صیدا۱۳۵۸؛ چاپ افست قم، بیتا.
- محمد علی مدرس تبریزی، ریحانة الادب، تهران، ۱۳۶۹ ش.
پیوند به بیرون
- منبع مقاله: