زمان تقریبی مطالعه: 1 دقیقه
 

دیم





دیم: به زراعت آبیارى شده با باران می گویند.


۱ - تعریف فقهی دیم



به زراعتى كه با دلو، ماشین آلات و مانند آن آبیارى نشود و از آب طبیعى همچون باران مشروب گردد، دیم گویند.
زراعتى هم كه با آب جارى بر روى زمین یا از طریق ریشه از آب مجاور خود سیراب مى‌شود، حکم دیم را دارد.

۲ - کاربرد فقهی



از عنوان دیم، در باب زکات، سخن گفته‌اند.

۳ - احکام زکات دیم



۱)مقدار زکات غلّات چهارگانه (گندم، جو، کشمش و خرما) در دیم و آنچه در حکم دیم است یك دهم و در غیر دیم (آبى)، یك بیستم است.
۲)زراعتى كه از هر دو طریق(آبی و دیم) آبیارى شده، در صورت غلبه ی یك جهت، زکات، تابع همان جهت و در صورت تساوى، در نصف زراعت یك دهم و در نصف دیگر یك ‌بیستم زکات تعلّق مى‌گیرد.
[۳] مستمسك العروة،ج ۹، ص ۱۴۸.



۴ - پانویس


 
۱. جواهر الکلام،ج ۱۵، ص ۲۳۶.    
۲. جواهر الکلام،ج ۱۵، ص ۲۳۸.    
۳. مستمسك العروة،ج ۹، ص ۱۴۸.


۵ - منبع


فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام، ج‌۳، ص۶۷۹‌    


رده‌های این صفحه : زکات | فقه




آخرین نظرات
کلیه حقوق این تارنما متعلق به فرا دانشنامه ویکی بین است.