اخلاق ناصری (کتاب)
|
| |
| اطلاعات کتاب | |
|---|---|
| نویسنده | خواجه نصیرالدین طوسی |
| موضوع | اخلاق |
| زبان | فارسی |
اَخلاقِ ناصِری کتابی درباره اخلاق فردی، اجتماعی و خانوادگی اثر خواجه نصیرالدین طوسی(۵۹۷-۶۷۲ق). زبان این کتاب فارسی و بخش‌هایی از آن ترجمه و تحریر کتاب تهذیب الاخلاق نوشته ابوعلی مسکویه است. نثر کتاب برای فارسی‌زبانانِ آشنا با اصطلاحات علمی-فلسفی، روان دانسته شده است.
روش کتاب در پرداختن به مسائل اخلاقی، روش عقلی-تحلیلی است و از جایگاه طبیب، برای سلامت جان و دور کردن بیماری‌های روحی از آن، سخن می‌گوید. راه‌های حفظ سلامت نفس و معالجه امراض آن، بیان مراتب سعادت، تدبیر اموال و اولاد، فضیلت محبت و صداقت و نیز آداب حکومت‌داری و معاشرت با مردم، بخش‌هایی از مطالب کتاب اخلاق ناصری است.
این کتاب که قدیمی‌ترین اثرِ در دسترسِ خواجه نصیرالدین طوسی دانسته شده است، در سال ۶۳۳ قمری به درخواست ناصرالدین محتشم، حاکم نزاریان اسماعیلی نوشته شده است. خواجه نصیر در مقدمه کتاب به مدح و ستایش حاکمان اسماعیلیه پرداخته است. وی پس از رهایی از حکومت اسماعیلی، مدح و ستایش مذکور را حذف کرد و آن را ناشی از اضطرار دانست.
خواجه نصیرالدین طوسی، خود خلاصه‌ای از کتاب اخلاق ناصری را با عنوان اوصاف الاشراف، تألیف کرده است. همچنین شرح‌هایی مانند مفتاح الاخلاق و توضیح الاخلاق بر اخلاق ناصری نوشته شده است. اخلاق ناصری از سال ۱۲۶۹ قمری بارها در ایران و هند چاپ شده و مجتبی مینوی به همراه علیرضا حیدری، نسخه تحقیق‌شده‌ای از آن را در سال ۱۳۵۶ش انتشار داده‌اند.
نویسنده
محمد بن محمد بن حسن طوسی، مشهور به خواجه نصیرالدین طوسی در سال ۵۹۷ق زاده شد. وی کتاب اخلاق ناصری را در ۳۶ سالگی نوشت. خواجه نصیر طوسی، در حکومت هلاکوخان مغول، وزیر بود و جلوگیری از نابودی کتاب‌ها در جریان فتح بغداد، و همچنین ایجاد رصدخانه مراغه و کتابخانه آن، از اقدامات او دانسته شده است. کتاب تجرید الاعتقاد، در علم کلام، تذکره نصیریه در علم هیئت، اساس الاقتباس در منطق، و شرح اشارات در منطق و حکمت، از مهم‌ترین آثار اوست.
محتوا
کتاب اخلاق ناصری، به زبان فارسی، موضوعاتی از جمله اخلاق فردی، اخلاق اجتماعی و اخلاق خانوادگی را دربرمی‌گیرد و کمتر به اخلاق بندگی می‌پردازد. خواجه نصیرالدین طوسی، در بخش‌های مهمی از اثر خود، از کتاب تهذیب الاخلاق ابوعلی مسکویه بهره جسته و به همین سبب، اخلاق ناصری، ترجمه‌ای از کتاب مسکویه به همراه اضافات دانسته شده است.
اخلاق ناصری، پس از مقدمه کوتاهی در تعریف حکمت و حکمت عملی، در قالب سه مقاله نگاشته شده است؛
- مقاله اول، ترجمه و خلاصه‌ای از کتاب تهذیب الاخلاق مسکویه است و به تعریف نفس و قوای نفسانی می‌پردازد. بیان فضایل و رذایل هر یک از قوای انسانی و همچنین بیان مراتب سعادت، حفظ سلامت نفس و معالجه امراض آن، مطالب دیگر این مقاله است. خواجه نصیر طوسی، در این بخش تنها به ترجمه اکتفا نکرده و در مواردی، توضیحات مختصر، حکایت‌ها و شواهدی به متن اصلی افزوده است.
- مقاله دوم، درباره سبب احتیاج به منزل و ارکان آن، تدبیر اموال، تدبیر اولاد و نیز تدبیر امور خادمان است. بخش تدبیر اولاد در این مقاله، ترجمه آزاد از کتاب تهذیب الاخلاق دانسته شده است.
- مقاله سوم، درباره سیاست مُدُن نوشته شده که شامل هشت فصل است؛ از جمله بیان احتیاج به تمدن، فضیلت محبت، اقسام اجتماعات (مدینه فاضله، غیرفاضله، جاهله و...)، آداب پادشاهان، فضیلت صداقت، چگونگی معاشرت با مردم و همچنین وصایای افلاطون. دو بخش از این مقاله، یعنی فضیلت محبت و فضیلت صداقت، عمدتا ترجمه مقاله پنجم تهذیب الاخلاق مسکویه است.
ماجرای نگارش
خواجه نصیر طوسی (درگذشته ۶۷۲ق)، اخلاق ناصری را در حوالی سال ۶۳۳ قمری، به درخواست ناصرالدین عبدالرحیم بن ابی منصور محتشم، حاکم نزاریان اسماعیلی در قهستان نوشت و از همین رو آن را اخلاق ناصری نامید. خواجه نصیر طوسی در مقدمه کتاب، به تجلیل از علاءالدین محمد و ناصرالدین محتشم پرداخته و ناصرالدین را پادشاه پادشاهان عرب و عجم دانسته بود.
وی پس از رهایی از حکومت اسماعیلیان، مدح و ستایش حاکمان اسماعیلیه را از مقدمه کتاب حذف کرد، و آن را ناشی از اضطرار خود در دوران حکومت اسماعیلیان دانست. وی به توصیه عبدالعزیز نیشابوری، در سال ۶۶۳ قمری، مطالبی درباره حقوق والدین به کتاب افزود.
اخلاق ناصری، قدیمی‌ترین اثر خواجه نصیرالدین طوسی دانسته شده که در دسترس است.
ویژگی‌ها
متن اخلاق ناصری، علمی و متقن دانسته شده که برای فارسی‌زبانان آشنا با اصطلاحات علمی-فلسفی و نیز متون کهن فارسی، روان است و واژه‌های غریب کمتر در آن به چشم می‌خورد. این کتاب، روشی فلسفی دارد و از همین رو، استناد به آیات و روایات در آن بسیار کم است. با این حال، خواجه نصیرالدین طوسی، در موارد اندکی، آیه یا روایتی را بر متن اصلی که متعلق به ابوعلی مسکویه بوده، افزوده است.
روش و سبک کتاب اخلاق ناصری، کاملا همسان با تهذیب الاخلاق مسکویه دانسته شده که بر این اساس، اخلاق ناصری، اثری عقلی-تحلیلی است و مؤلف در صدد تبیین مفاهیم اخلاقی است. اخلاق ناصری، دنباله آثار اخلاقی‌ای دانسته شده که نگاه پزشکی به اخلاق دارند و از جایگاه طبیب، برای سلامت جان و دور کردن بیماری‌های روحی سخن می‌گوید.
مهم‌ترین نقد محتوایی بر اخلاق ناصری، به واسطه مطالبی است که درباره آداب میگساری در آن بیان شده و ناهمساز با شأن علمی و دینی خواجه نصیرالدین طوسی دانسته شده است.
نسخه‌ها و چاپ‌ها
نسخه‌های خطی فراوانی از اخلاق ناصری در کتابخانه‌های ایران و نقاط دیگر در دسترس است؛ یکی از قدیمی‌ترین نسخه‌ها که در سال ۶۷۶ قمری نگاشته شده، در کتابخانه شخصی محمدعلی خوانساری در نجف نگهداری می‌شده است. نسخه‌های دیگری در کتابخانه عمومی آیت الله مرعشی نجفی، و کتابخانه ملی جمهوری اسلامی ایران نگهداری می‌شود.
اخلاق ناصری، بارها در ایران و هند به چاپ رسیده است. از جمله از سال ۱۲۶۹ قمری، بارها در لکهنو، بمبئی و لاهور، از شهرهای هند چاپ شده است. به‌علاوه در سال ۱۳۲۰ شمسی به تصحیح جلال همایی و همچنین در تبریز به ضمیمه کتاب اوصاف الاشراف منتشر شد. نسخه تحقیقی مجتبی مینوی و علیرضا حیدری در سال ۱۳۵۶ش که در تهران چاپ شد و چاپ همراه با مقدمه بزرگ علوی، نمونه دیگری از چاپ‌های مختلف اخلاق ناصری است.
شروح و تلخیص‌ها
اخلاق ناصری، شرح‌ها و خلاصه‌های مختلفی دارد؛ از جمله اوصاف الاشراف که خلاصه کتاب است و توسط خواجه نصیرالدین طوسی، نویسنده اخلاق ناصری نوشته شده است. برخی از این شروح و تلخیص‌ها عبارتند از:
- اوصاف الاشراف، خلاصه اخلاق ناصری، نوشته خواجه نصیرالدین طوسی به زبان فارسی. این کتاب بارها در ایران و هندوستان چاپ شده است.
- مفتاح الاخلاق، شرحی است بر کتاب اخلاق ناصری که توسط امیر علاءالدین حسین آملی نوشته شده است.
- توضیح الاخلاق، شرح دیگری است از امیر علاءالدین حسین آملی که به دستور شاه صفی در سال ۱۰۵۱ قمری نوشته شده و متن روشن‌تری در مقایسه با مفتاح الاخلاق دارد.
- کتاب اخلاق ناصری، توسط جرج مایکل ویکنز ترجمه و در سال ۱۹۶۴م در لندن به چاپ رسید.جرج مایکل ویکنز شرق شناس انگلیسی- کانادایی زاده لندن۲۰۰۶-۱۹۱۸م. موسس بخش مطالعات اسلامی دانشکدۀ مطالعات خاور نزدیک دانشگاه تورنتو ۱۹۶۱م.و رییس آن تا۱۹۶۴م.
پانویس
- ↑ احمدپور، کتابشناخت اخلاق اسلامی، ۱۳۸۵ش، ص۱۴۳.
- ↑ احمدپور، کتابشناخت اخلاق اسلامی، ۱۳۸۵ش، ص۱۴۳.
- ↑ احمدپور، کتابشناخت اخلاق اسلامی، ۱۳۸۵ش، ص۱۴۳.
- ↑ احمدپور، کتابشناخت اخلاق اسلامی، ۱۳۸۵ش، ص۱۴۳-۱۴۴.
- ↑ آقابزرگ تهرانی، الذریعة، ۱۳۵۵ق، ج۱، ص۳۸۰؛ احمدپور، کتابشناخت اخلاق اسلامی، ۱۳۸۵ش، ص۱۴۴.
- ↑ احمدپور، کتابشناخت اخلاق اسلامی، ۱۳۸۵ش، ص۱۴۶.
- ↑ احمدپور، کتابشناخت اخلاق اسلامی، ۱۳۸۵ش، ص۱۴۷-۱۴۸.
- ↑ مرعشی، کتابشناسی دستنوشتههای آثار علامه خواجه نصیرالدین محمد طوسی، ص۴۳؛ احمدپور، کتابشناخت اخلاق اسلامی، ۱۳۸۵ش، ص۱۴۹.
- ↑ احمدپور، کتابشناخت اخلاق اسلامی، ۱۳۸۵ش، ص۱۴۷.
- ↑ احمدپور، کتابشناخت اخلاق اسلامی، ۱۳۸۵ش، ص۱۴۷.
- ↑ احمدپور، کتابشناخت اخلاق اسلامی، ۱۳۸۵ش، ص۱۴۷.
- ↑ احمدپور، کتابشناخت اخلاق اسلامی، ۱۳۸۵ش، ص۱۴۸.
- ↑ احمدپور، کتابشناخت اخلاق اسلامی، ۱۳۸۵ش، ص۱۴۸.
- ↑ احمدپور، کتابشناخت اخلاق اسلامی، ۱۳۸۵ش، ص۱۴۸.
- ↑ احمدپور، کتابشناخت اخلاق اسلامی، ۱۳۸۵ش، ص۱۴۴.
- ↑ مرعشی، کتابشناسی دستنوشتههای آثار علامه خواجه نصیرالدین محمد طوسی، ص۴۳؛ خواجه نصیرالدین طوسی، اخلاق ناصری، ۱۴۱۳ق، ص۴.
- ↑ مرعشی، کتابشناسی دستنوشتههای آثار علامه خواجه نصیرالدین محمد طوسی، ص۴۴.
- ↑ خواجه نصیرالدین طوسی، اخلاق ناصری، ۱۴۱۳ق، ص۳؛ احمدپور، کتابشناخت اخلاق اسلامی، ۱۳۸۵ش، ص۱۴۴؛ مرعشی، کتابشناسی دستنوشتههای آثار علامه خواجه نصیرالدین محمد طوسی، ص۴۴.
- ↑ مرعشی، کتابشناسی دستنوشتههای آثار علامه خواجه نصیرالدین محمد طوسی، ص۴۴.
- ↑ احمدپور، کتابشناخت اخلاق اسلامی، ۱۳۸۵ش، ص۱۴۸.
- ↑ احمدپور، کتابشناخت اخلاق اسلامی، 1385ش، ص148.
- ↑ احمدپور، کتابشناخت اخلاق اسلامی، 1385ش، ص148.
- ↑ احمدپور، کتابشناخت اخلاق اسلامی، 1385ش، ص148.
- ↑ احمدپور، کتابشناخت اخلاق اسلامی، 1385ش، ص148.
- ↑ احمدپور، کتابشناخت اخلاق اسلامی، 1385ش، ص132.
- ↑ احمدپور، کتابشناخت اخلاق اسلامی، 1385ش، ص132.
- ↑ احمدپور، کتابشناخت اخلاق اسلامی، 1385ش، ص149.
- ↑ احمدپور، کتابشناخت اخلاق اسلامی، ۱۳۸۵ش، ص۱۴۴.
- ↑ احمدپور، کتابشناخت اخلاق اسلامی، ۱۳۸۵ش، ص۱۴۴.
- ↑ احمدپور، کتابشناخت اخلاق اسلامی، ۱۳۸۵ش، ص۱۴۴.
- ↑ مرعشی، کتابشناسی دستنوشتههای آثار علامه خواجه نصیرالدین محمد طوسی، ص۴۵.
- ↑ مرعشی، کتابشناسی دستنوشتههای آثار علامه خواجه نصیرالدین محمد طوسی، ص۴۵.
- ↑ مرعشی، کتابشناسی دستنوشتههای آثار علامه خواجه نصیرالدین محمد طوسی، ص۴۵؛ احمدپور، کتابشناخت اخلاق اسلامی، ۱۳۸۵ش، ص۱۴۴.
- ↑ احمدپور، کتابشناخت اخلاق اسلامی، ۱۳۸۵ش، ص۱۴۴.
- ↑ احمدپور، کتابشناخت اخلاق اسلامی، ۱۳۸۵ش، ص۱۴۵.
- ↑ آقابزرگ تهرانی، الذریعة، ۱۳۵۶ق، ج۲، ص۴۷۷؛ احمدپور، کتابشناخت اخلاق اسلامی، ۱۳۸۵ش، ص۱۴۵.
- ↑ آقابزرگ تهرانی، الذریعة، ۱۳۵۶ق، ج۲، ص۴۷۷.
- ↑ احمدپور، کتابشناخت اخلاق اسلامی، ۱۳۸۵ش، ص۱۴۵.
- ↑ احمدپور، کتابشناخت اخلاق اسلامی، ۱۳۸۵ش، ص۱۴۵.
- ↑ احمدپور، کتابشناخت اخلاق اسلامی، ۱۳۸۵ش، ص۱۴۵.
- ↑ احمدپور، کتابشناخت اخلاق اسلامی، ۱۳۸۵ش، ص۱۴۵.
- ↑ سرزمینی در مرکز فلات ایران در جنوب خراسان
- ↑ ازعبارات و تعابیر و نصایحی که خواجه در این بخش بکاربرده می‌توان احتمال داد که چه بسا مجبور به نوشتن این بخش از کتاب بوده است زیرا بدون تردید کم ترین اثر نوشیدن مشروبات از دست دادن هوشیاری و تعقل و مبتلا شدن به سبک‌سری است ولی خو اجه در همین بخش این‌گونه سخن گفته است: باید که به هيچ حال چندان مقام نکند که مست گردد که در دین و دنیا هيچ‌چيز بامضرت‌تر از مستى نبود، چنان‌که هیچ فضیلت و شرف زیاده از خردمندى و هوشیارى نباشد.پس اگر ضعیف شراب بود اندک خورد یا ممزوج کند يا از مجلس برخیزد سبکتر و اگر پیش از آنکه به مقام احتیاط رسد حریفان مست شوند جهد کند تا از میان ایشان بیرون آید یا حیله آن کند که مست از میان جماعت بیرون شود.و در حدیث مستان خوض نکند و بتوسط ایشان مشغول نشود مگر که بخصومت انجامد آنگاه ایشان را از يکديگر بازدارد و اگر بر شراب خوردن قادر بود التماس زياده بر آنچه دور می‌گردد نکند و اصحاب را بدان تکليف نفرماید. طوسی، اخلاق ناصری، ج1، ص195. از بخش های دیگر کتاب اخلاق ناصری نیز می‌توان شاهد آورد که خواجه نظر مساعدی با نوشیدن مشروبات نداشته چنان‌چه در فصل سوم که در معرفت سياست و تدبير اهل است در باره ممنوعیت زنان از خوردن شراب توسط شوهرانشان می‌گوید: از شراب هم منع کلى باید فرمود چه شراب اگرچه اندک بود اما سبب وقاحت و هیجان شهوت گردد و در زنان هیچ خصلت بدتر از اين دو خصلت نبود.ج17 ص179. و نیز تأکید بر پرهیز از تعلیم اشعاری که شامل عشق وشرب خمر است به کودکان.ص۱۸۳-۱۸۴
منابع
- آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعة الی تصانیف الشیعة، ج۱، بیروت،دار الأضواء، ۱۳۵۵ق.
- آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعة الی تصانیف الشیعة، ج۲، بیروت،دار الأضواء، ۱۳۵۶ق.
- احمدپور، مهدی و محمدتقی اسلامی و محمد عالم‌زاده نوری و مهدی علیزاده، کتابشناخت اخلاق اسلامی، قم، پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ۱۳۸۵ش.
- خواجه نصیرالدین طوسی، محمد بن محمد بن حسن، اخلاق ناصری، تهران، انتشارات علمیه اسلامیه، ۱۴۱۳ق.
- مرعشی، محمود، کتابشناسی دستنوشتههای آثار علامه خواجه نصیرالدین محمد طوسی، قم، کتابخانه بزرگ حضرت آیت الله العظمی مرعشی نجفی، ۱۳۸۷ش/۱۴۳۰ق/۲۰۰۹م.
پیوند به بیرون