شهرستان فریدونکنار
شهرستان فِرِیدونکِنار یکی از شهرستان‌های ساحلی استان مازندران است که میان بابلسر و محمودآباد قرار گرفته و از طرف جنوب، به شهرستان بابل و شهرستان آمل متصل است. فریدونکنار تا سال ۱۳۶۸ از توابع بخش بابلسر در شهرستان بابل بود و در این سال پس از شهرستان شدن بابلسر به عنوان یکی از بخش‌های شهرستان بابلسر ارتقا یافت. در زمستان سال ۱۳۸۶ از سوی هیئت دولت رسماً از بخش فریدونکنار به شهرستان فریدونکنار ارتقا یافت. این شهرستان دارای دو بخش می‌باشد. بخش مرکزی و بخش دهفری. شهرستان فریدونکنار دارای یک بندر نیز هست که در سطح کشوری یا حتی بین‌المللی از اهمیت بالایی برخوردار است. سوغات این شهرستان ماهی، برنج و … است.
| فریدونکنار | |
|---|---|
| اطلاعات کلی | |
| کشور |  ایران |
| استان | مازندران |
| مرکز شهرستان | فریدونکنار |
| سایر شهرها | فریدونکنار، آستانه نو |
| بخش‌ها | مرکزی، بخش دهفری |
| سال تأسیس | ۱۳۸۶ |
| نام‌های پیشین | فری کنار |
| مردم | |
| جمعیت | ۶۷٬۰۰۰ نفر (تخمین ۱۴۰۰) |
| مذهب | اکثریت شیعه دوازده امامی |
| آب‌وهوا | |
| میانگین دمای سالانه | ۱۹ |
| بارش سالانه | ۱۰۰۰ میلی‌متر |
تقسیمات کشوری
| نقشه استان مازندران به تفکیک شهرستان |
شهرها:فریدون کنار، آستانه نو
شهرکهای خزر شهر شمالی و جنوبی، دریاسر، خزر کنار و فرزاد شهر جز شهرستان فریدون کنار است.
نخستین بندر خصوصی کشور در این شهرستان ایجاد شد و در ۲۲ بهمن ۱۳۸۶ گشایش یافت. این شهرستان، تنها زیستگاه درنای سیبری است که فقط یک قطعه از آن به ایران مهاجرت می‌کند. برای نخستین بار در خاورمیانه، مرکز پرنده‌شناسی اوجاکله واقع در جنگل اوجاکله روستای سوته در تالاب بین‌المللی فریدونکنار احداث شد.
این شهرستان مرکز ماهی و برنج استان محسوب می‌شود و معمولاً حتی ماهیگیران استانهای شمالی به خاطر سود بیشتر ماهیان خود را در بازارماهی این شهر بفروش می‌رسانند، برنج طارم فریدونکنار بسیار شهرت دارد. شهرکهای خزرشهر شمالی و خزرشهر جنوبی دریاسر و خزرکنار و فرزادشهر از شهرکهای بزرگ، قدیمی، زیبا و همچنین، توریستی شهرستان فریدونکنار محسوب می‌شوند که جزء شهرکهای معروف مازندران و کشور به حساب می‌آیند.
منابع
- ↑ اطلس گیتاشناسی استانهای ایران، تهران: ۱۳۸۳خ.
- ↑ فریدونکنار شهرستان شد، بایگانی‌شده از اصلی در ۱۹ اوت ۲۰۱۴، دریافت‌شده در ۵ مارس ۲۰۱۰
- ↑ جاذبه‌های تالاب فریدونکنار محسن کاظم‌پور، روزنامه جام جم، ۲۶ مهر ۱۳۹۰