ولسوالی سالنگ
ولسوالی سالنگ یا نام تاریخی سه اولنگ یکی از ولسوالیهای ولایت پروان، به مرکزیت شهر سالنگ در شمال خاوری افغانستان است. سالنگ در دامنه جنوبی هندوکش واقع شده و ۵۶۰ کیلومترمربع مساحت دارد. جمعیت آن در سال ۱۳۹۹ حدود ۲۹٬۳۶۲ نفر میباشد. این ولسوالی از جنوب با ولسوالی جبلسراج، از غرب با ولسوالی شینواری، از شرق با ولایت کاپیسا و پنجشیر از شمال با ولایت بغلان هممرز است. ولسوالی سالنگ دارای معادن قابلتوجهی سنگ مرمر میباشد.
سالنگ | |
---|---|
اطلاعات کلی | |
کشور | افغانستان |
ولایت | پروان |
مرکز ولسوالی | سالنگ |
سال تأسیس | ۱۹۳۷ ۱۳۱۶ |
اداره | |
ولسوال | محمد صابر احمدی |
شوراهای ولایتی | شورای ولایتی ولایت پروان |
مردم | |
جمعیت | ۲۹٬۳۶۲ (۱۳۹۹) |
پراکندگی | ۵۲ نفر بر کیلومتر مربع |
دین | اسلام |
زبان | فارسی دری |
اطلاعات جغرافیا | |
مساحت | ۵۶۰ کیلومتر مربع |
دادههای دیگر | |
وبگاه | صفحه رسمی فیسبوک |
منطقه زمانی | ۴:۳۰+ (وقت استاندارد افغانستان) |
اولین و بزرگترین تونل در افغانستان تونل سالنگ است که به طول ۲٬۷ کیلومتر شمال کوه هندوکش را با جنوب آن وصل میکند. این تونل در ارتفاع ۳۹۵۰ متر از سطح دریا قرار گرفتهاست. کار ساخت این تونل در سال ۱۳۳۷ آغاز و پس از ۶ سال در سال ۱۳۴۳ ختم گردید. با احداث این تونل راه اتصال شمال افغانستان به جنوب آن تا ۱۱۰ کیلومتر کوتاهتر شد. تونل سالنگ راه مواصلاتی شش ولایت شمالی و شاهراه ولایات شمال شرقی میباشد.
رود سالنگ از دامنههای شمالی این ولسوالی که دامنههای جنوبی رشتهکوه هندوکش میشود؛ سرچشمه گرفته بهسوی جنوب جریان مییابد. در ولسوالی جبلسراج دریای پنجشیر و در ولسوالی چاریکار رود شتل و غوربند با دریای سالنگ یکجا گردیده، در ولسوالی بگرامی با دریای کابل میپیوندد.
نام
در زمان اماناللهشاه یکی از افراد او به نام وزیر محمد گل مهمند نایبالحکومهٔ ولایت کابل بزرگ شد. وی سیاست پشتونسازی را در این ولایت پیشه کرد و نام بسیاری از مناطق ولایت کابل را تغییر داد. محمد گل مهمند نام این منطقه را از سهاولنگ که نام تاریخی آن بود به سالنگ تغییر داد.
منابع
- ↑ «برآورد نفوس کشور:١٣٩٩» (PDF). اداراه احصائیه مرکزی افغانستان. ٢٨ می ٢٠٢٠. بایگانیشده از اصلی (PDF) در ۳ ژوئیه ۲۰۲۰. دریافتشده در ٢٨ می ٢٠٢١.
- ↑ منبع اطلاعات این بخش: کوشان، غلامحضرت، سرگذشت ملت مظلوم افغانستان در مسیر سدهٔ بیستم، افغان امریکن اسوسیسن، ۱۹۹۹، صص ۱۴۸ تا ۱۸۷.