زمان تقریبی مطالعه: 3 دقیقه
 

تجنیح





تجنیح‌ به نوعی نشستن در حالت تشهد گفته می شود


۱ - معنای لغوی تجنیح



به حالتی که دستان و بازوان را همچون دو بال قرار داده می شود می گویند.

۲ - تجنیح در فقه



تجنیح عبارت است از آنكه انسان بازوان و دستان خود را چون دو بال قرار دهد. تحقّق آن در رکوع به دور كردن آرنج و بازوان از پهلو و در سجده به بلند كردن آرنج از زمین و فاصله انداختن بین بازوان‌ و پهلو است. از تجنیح به تجافی نیز تعبیر شده است. از آن در باب صلات سخن رفته است.

۲.۱ - کیفیت رکوع و سجود نماز


رکوع و سجود در هر رکعت نماز از واجبات رکنی است. پس «در رکوع باید به‌اندازه متعارف خم شود به‌طوری که دستش به زانویش برسد و احتیاط (مستحب) آن است که به‌طوری باشد که کف دست به زانو برسد، بنابراین مسمّای خم شدن، کفایت نمی‌کند.» همچنین بر نمازگزار «لازم است برای سجده، خم شده و طوری پیشانی را (بر زمین) بگذارد که مسمّای سجده تحقق یابد و همین (خم شدن و نهادن پیشانی بر زمین) میزان رکن و معیار زیاد کردن عمدی و سهوی است.
در رکوع و سجده چیزهای دیگری لازم است که در رکن بودنشان دخالتی ندارند. مثلاً از جمله چیزهایی که در سجده لازم است و در رکن بودن آن دخالتی ندارند «سجده کردن روی شش عضو (است که باید روی زمین گذاشته شود)، دو کف دست و دو زانو و دو انگشت بزرگ پا.»
باتوجه‌به شکل رکوع و سجده که با خم کردن و انحناء بدن همراه است احکامی در شرع مقدس برای آن بیان شده است که تجنیح یکی از آن‌ها است.

۲.۲ - حکم تجنیح در رکوع و سجود


تجنیح در ركوع و سجود براى مرد و ترک آن براى زن،مستحب است.
امام خمینی در کتاب تحریرالوسیله تجنیح را از مستحبات رکوع و سجده ذکر نموده و می‌نویسد: «(مستحب است) زانوها را به عقب کشیده کمر را صاف نگاه دارد و گردن را بکشد، و آرنج دست‌ها را مانند دو بال قرار دهد و زن دست‌هایش را روی ران‌ها، بالای زانوها بگذارد.» و «مستحب است در حال سجده تجافی‌ نماید؛ یعنی شکم را از زمین بالا بگیرد و همچنین مستحب است تجنیح به این‌که برای خودش بال قرار دهد به این ترتیب که آرنج‌ها را از زمین بلند کرده میان بازوان و پهلوهایش فاصله‌اندازد و دستانش را از بدنش دور نموده دستانش را مانند دو بال قرار دهد.»

۳ - پانویس


 
۱. موسوعة الامام الخمینی، ج۲۲، تحریرالوسیلة، ج۱، ص۱۷۸، کتاب الصلاة، القول فی الرکوع، مسالة۱.    
۲. موسوعة الامام الخمینی، ج۲۲، تحریرالوسیلة، ج۱، ص۱۸۱، کتاب الصلاة، القول فی السجود، مسالة۱.    
۳. موسوعة الامام الخمینی، ج۲۲، تحریرالوسیلة، ج۱، ص۱۸۱، کتاب الصلاة، القول فی السجود، مسالة۱.    
۴. نجفی جواهری، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۱۰،ص۱۰۸-۱۰۵.    
۵. طباطبایی یزدی، محمدکاظم، العروة الوثقی، ج۲،ص۵۷۴.    
۶. طباطبایی یزدی، محمدکاظم، العروة الوثقی، ج۲،ص۵۵۲.    
۷. موسوعة الامام الخمینی، ج۲۲، تحریرالوسیلة، ج۱، ص۱۸۰، کتاب الصلاة، القول فی الرکوع، مسالة۹.    
۸. موسوعة الامام الخمینی، ج۲۲، تحریرالوسیلة، ج۱، ص۱۸۴، کتاب الصلاة، القول فی السجود، مسالة۹.    


۴ - منبع



فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام، ج‌۲، ص۳۶۲-۳۶۳.    
ساعدی، محمد، (مدرس حوزه و پژوهشگر)    ، موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی    






آخرین نظرات
کلیه حقوق این تارنما متعلق به فرا دانشنامه ویکی بین است.