آلعبدالهادیآل عبدالهادی شاخه‌ای از خاندان آلِ قُدامه می‌باشد؛ که به یوسف نوادۀ قدامه بن مقدام منتسب می‌شوند. فهرست مندرجات۱.۱ - عبدالملک بن عبدالملک ۱.۲ - محمد بن عبدالهادی ۱.۳ - عبدالحمید بن عبدالهادی ۱.۴ - احمد بن عبدالحمید ۱.۵ - محمد بن عبدالحمید ۱.۶ - عبدالله بن محمد ۱.۷ - عبدالله بن ایوب ۱.۸ - محمد بن احمد ۱.۹ - عبدالرحمن بن محمد ۱.۱۰ - احمد بن عبدالهادی ۱.۱۱ - محمد بن عبدالله ۱.۱۲ - عبدالرحمن بن احمد ۱.۱۳ - احمد بن احمد ۱.۱۴ - ابوبکر بن احمد ۱.۱۵ - ابراهیم بن احمد ۱.۱۶ - فاطمه بنت محمد ۱.۱۷ - عمر بن محمد ۱.۱۸ - عایشه بنت محمد ۱.۱۹ - حسن بن احمد ۱.۲۰ - یوسف بن حسن ۲ - پانویس ۳ - منبع ۱ - افراد مشهور آل عبدالهادیافراد مشهور این خاندان بدین شرحند: ۱.۱ - عبدالملک بن عبدالملکعبدالملک بن عبدالملک بن یوسف بن محمد بن قدامه (د ۶۲۲ق/۱۲۲۵م)، فقیه و محدث. از ابوالفرج یحیی بن محمود ثقفی حدیث روایت کرد. [۱]
منذری، زکی‌الدین، التکلمة لوفیات النّفله، ج۳، ص۱۶۲، به کوشش بشّار عوّاد معروف، بیروت، ۱۴۰۵ق.
۱.۲ - محمد بن عبدالهادیشمسالدّین ابوعبدالله محمد بن عبدالهادی (ح ۵۵۰-۶۵۸ق/۱۱۵۵-۱۲۶۰م). وی از محمد بن حمزه بن ابی‌الصقر و عبدالرّزاق نجّار و یحیی ثقفی و دیگران حدیث شنید. وی آخرین کسی بود که از شُهدة الکاتبه با اجازه حدیث روایت کرد. دمیاطی و دیگران از وی حدیث روایت کردند. سرانجام در حالی که بیش از ۱۰۰ سال داشت، به دست تاتارها در روستای ساویه از توابع نابلس کشته شد و همان‌جا دفن گردید. [۲]
صفدی، خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، ج۴، ص۶۱، به کوشش ژاکلین سوبله و علی عماره، بیروت، ۱۹۸۰م.
[۳]
ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذّهب، ج۵، ص۲۹۵، قاهره، ۱۳۵۱ق.
۱.۳ - عبدالحمید بن عبدالهادیعمادالدّین عبدالحمید بن عبدالهادی (د ۶۹۹ق/۱۳۰۰م). وی از یحیی ثقفی و احمد موازینی و دیگران به او اجازه دادند که از ایشان حدیث روایت کند. [۴]
ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۲۹، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
۱.۴ - احمد بن عبدالحمیداحمد بن عبدالحمید بن عبدالهادی (ح ۶۱۰-۷۰۰ق/۱۲۱۳-۱۳۰۰م). وی از شیخ موفق‌الدین و ابن ابی‌لقمه و ابن‌راجح و موسی بن عبدالقادر و البهاء و ابوالقاسم بن صصری و ابن‌زبیدی و دیگران حدیث روایت کرد. از مسندان بزرگ روزگار خود بود. [۵]
ذهبی، شمس‌الدین محمد، العبر، ج۳، ص۴۰۶، به کوشش ابوهاجر محمد السعید بن بسیونی زغلول، بیروت، ۱۹۸۵م.
۱.۵ - محمد بن عبدالحمیدعمادالدّین عبدالحمید محمد بن عبدالحمید (ح ۶۶۰-۷۰۷ق/۱۲۶۲-۱۳۰۸م). وی از ابن عبدالدائم حدیث شنید و روایت کرد. امام جامع حاکمی حنبلیان بود. ۱.۶ - عبدالله بن محمدمحبالدّین ابومحمد عبدالله بن محمد بن عبدالحمید (۶۵۱-۷۰۷ق/۱۲۵۳-۱۳۰۷م). وی از خطیب مردا و ابراهیم بن خلیل و احمد بن عبدالدائم و کرمانی و دیگران حدیث شنید. ۱.۷ - عبدالله بن ایوبتقیالدّین ابومحمد عبدالله بن ایوب بن یوسف (د ۷۳۵ق/۱۳۳۵م). وی از ابوالفرج بن ابی‌عمر و عبدالرحمن بن زین و فخر بن بخاری و دیگران حدیث شنید. در کار دانش‌اندوزی و نسخه‌نویسی کتاب و گواهی‌دهی، روزگار گذراند. ۱.۸ - محمد بن احمدشمسالدّین محمد بن احمد بن عبدالهادی (۷۰۵-۷۴۴ق/۱۳۰۶-۱۳۴۳م). وی از پدرش و قاضی تقی‌الدّین سلیمان و ابن عبدالدائم و عیسی مطعم و احمد بن حجّار و محمد زرّاد و دیگران حدیث شنید. [۱۱]
ذهبی، شمس‌الدین محمد، العبر، ج۴، ص۱۳۲، به کوشش ابوهاجر محمد السعید بن بسیونی زغلول، بیروت، ۱۹۸۵م.
نزد قاضی شمس‌الدین بن مسلم و تقی‌الدین بن تیمیّه فقه آموخت. [۱۳]
ذهبی، شمس‌الدین محمد، العبر، ج۴، ص۱۳۲، به کوشش ابوهاجر محمد السعید بن بسیونی زغلول، بیروت، ۱۹۸۵م.
عربی را نزد ابوالعباس اندرشی و قرائات را نزد ابن‌بصیحان فرا گرفت. در مدرسۀ صدریّه و ضیائیّه درس می‌گفت و در حدیث، فقه، تفسیر، علم رجال و لغت چیره‌دست بود و فتوا می‌داد. [۱۵]
ابن رجب، زین‌الدین، الذیل علی طبقات الحنابله، ج۲، ص۴۳۶، قاهره، ۱۳۷۲ق.
سرانجام در دامنۀ قاسیون در کنار قبر سیف‌الدّین بن المجد به خاک سپرده شد. [۱۶]
صفدی، خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، ج۲، ص۱۶۱، به کوشش ژاکلین سوبله و علی عماره، بیروت، ۱۹۸۰م.
[۱۷]
ذهبی، شمس‌الدین محمد، تذکرة الحفاظ، بیروت، ج۱، ص۳۵۱، بیروت، داراحیاء التراث العربی.
[۱۸]
ابن رجب، زین‌الدین، الذیل علی طبقات الحنابله، ج۲، ص۴۳۹، قاهره، ۱۳۷۲ق.
شمس‌الدّین کتاب‌های بسیار نوشت که اندکی از آن‌ها برجاست. ۱.۹ - عبدالرحمن بن محمدعبدالرّحمن بن محمد بن عبدالحمید (۶۵۶-۷۴۹ق/۱۲۵۸-۱۳۴۹م). وی از ابن عبدالدائم و عمر کرمانی و عبدالوهاب بن ناصح و ابن ابی‌عمر و الفخر و اسماعیل بن عسقلانی و دیگران حدیث شنید. وزیر بغداد او را به دیار مصر فرستاد و او در مسیر راه صحیح مسلم را روایت کرد و از این‌رو جمع بسیاری از وی روایت کردند. سپس به شام بازگشت و سرانجام در صالحیّه درگذشت. [۲۰]
ابن رافع، تقی‌الّدین محمد، الوفیات، ج۲، ص۱۱۰-۱۱۱، به کوشش صالح مهدی عباس و بشار عواد معروف، بیروت، ۱۴۰۲ق.
۱.۱۰ - احمد بن عبدالهادیعمادالدّین احمد بن عبدالهادی بن عبدالحمید (۶۷۲-۷۵۲ق/۱۲۷۳-۱۳۵۱م). وی از عبدالرحمن بن ابی‌عمر و ابن بخاری و ابن‌شیبان و زینب بنت مکی و دیگران حدیث شنید و روایت کرد. پسرش شمس‌الدین محمد و ابن‌رافع و حسینی و دیگران از وی روایت کردند. صفدی نوشته است که در ۷۳۰ق/۱۳۳۰م در دمشق به خط خود به من اجازه داد. [۲۲]
ابن رافع، تقی‌الّدین محمد، الوفیات، ج۲، ص۱۴۱، به کوشش صالح مهدی عباس و بشار عواد معروف، بیروت، ۱۴۰۲ق.
[۲۴]
حسینی شمس‌الدین، ذیول العبر، ج۱، ص۲۸۵-۲۸۶، به کوشش محمد رشاد عبدالمطلب، کویت، وزاره الارشاد و الانباء، جم.
۱.۱۱ - محمد بن عبداللهشمسالدّین ابوعبدالله محمد بن عبدالله بن محمد (۶۸۸-۷۶۹ق/۱۲۸۹-۱۳۶۸م). وی از الفخر و السّیف علی بن رضی حدیث شنید. در ۶۹۱ق/۱۲۹۲م و پس از آن گروهی به وی اجازه دادند. حدیث گفت و ابن‌شرائجی و عراقی استاد ابن‌حجر و ابوزرعه از وی روایت کردند. [۲۵]
ابن رافع، تقی‌الّدین محمد، الوفیات، ج۲، ص۳۳۷، به کوشش صالح مهدی عباس و بشار عواد معروف، بیروت، ۱۴۰۲ق.
۱.۱۲ - عبدالرحمن بن احمدزینالدّین عبدالرحمن بن احمد (د ۷۷۹ق/۱۳۷۷م). وی از تقی‌الدّین سلیمان و ابی‌نصر شیرازی و حجّار و دیگران حدیث شنید و روایت کرد. سرانجام در صالحیه درگذشت. ۱.۱۳ - احمد بن احمدشهابالدّین ابوالعباس احمد بن احمد بن عبدالحمید (۷۰۷-۷۹۸ق/۱۳۰۷-۱۳۹۵م)، معروف بن ابن العزّ. وی در دامنۀ قاسیون به دنیا آمد. از قاضی سلیمان و عیسی مطعم و فاطمه بنت جوهر و تقی‌الدّین بن تیمیّه و هدیه بنت عسکر و دیگران حدیث شنید. فخر توزری و گروهی دیگر از مکه، زینب بنت شکر از قدس، اسماعیل بن علم و ابوالقاسم بن رشیق و دیگران از مصر، قاسم بن عساکر و ابن‌شیرازی و دیگران از دمشق، و ابن‌دوالیبی و دیگران از بغداد به وی اجازه دادند. فقه آموخت و اجازه افتا گرفت. از مسندین بزرگ دمشق بود. ابن‌حجر نیز از وی اجازه گرفت. [۲۹]
ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۵۷-۴۵۸، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
۱.۱۴ - ابوبکر بن احمدعمادالدّین ابوبکر بن احمد بن عبدالهادی (د ۷۹۹ق/۱۳۹۶م). وی نزد نیایش عمادالدّین امالی بن حسن بن زرقویه را شنید و از حجّار حدیث اصغا و روایت کرد. به ابن‌حجر اجازه داد. ۱.۱۵ - ابراهیم بن احمدبرهانالدین ابراهیم بن احمد بن عبدالهادی (۷۲۶-۸۰۰ق/۱۳۲۶-۱۳۹۸م)، معروف به قاضی. وی در ۴ سالگی در درس حجّار حضور یافت و از احمد بن علی حریری و عایشه بنت مسلم و زینب بنت الکمال حدیث شنید. ختنی و وانی و گروهی از مصریان به وی اجازه دادند. [۳۳]
ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۲۰، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
۱.۱۶ - فاطمه بنت محمدفاطمه دختر محمد بن عبدالهادی (ح ۷۲۰-۸۰۳ق/۱۳۲۰-۱۴۰۱م). وی احادیث بسیاری از حجّار شنید. از شام ابونصر بن شیرازی و ابومحمد بن عساکر و دیگران، از حلب ابوبکر بن عبداللطیف و دیگران، از حماه شرف بارزی، از حمص علی بن عبدالله بن مکتوم و از مصر حسین الکردی و عبدالرحیم منشاوی به وی اجازه دادند. سرانجام در ۸۰ سالگی درگذشت. [۳۵]
ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۳۹۹، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
۱.۱۷ - عمر بن محمدزینالدین عمر بن محمد بن احمد (د ۸۰۳ق/۱۴۰۰م). وی از زینب دختر کمال و احمد بن علی جزری و عبدالرحیم بن ابی‌الیسر حدیث شنید. ابن‌حجر مرافقات زینب بنت الکمال را نزد او خواند. در فتنۀ تیمور درگذشت و در دامنۀ قاسیون به خاک سپرده شد. [۳۷]
ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۳۹۸-۳۹۹، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
۱.۱۸ - عایشه بنت محمدعایشه دختر محمد بن عبدالهادی (۷۲۳-۸۱۶ق/۱۳۲۳-۱۴۱۳م). وی در ۴ سالگی در درس ابوالعباس حجّار شرکت کرد. صحیح بخاری، جزء ابی‌الجهم و امالی و قرائت ابن‌عفّان و احادیث دیگر را از حجّار شنید. هم‌چنین صحیح مسلم را از شرف‌الدّین عبدالله بن حسن و سیره ابن هشام را از عبدالقادر بن ملوک فرا گرفت. [۴۰]
کحاله، عمر رضا، اعلام النساء، ج۳، ص۱۸۷، بیروت، ۱۹۸۴م.
او آخرین کسی است که از بنت الفقهاء، بنت الواسطی و زینب الکمال و زینب بنت یحیی بن عبدالسلام حدیث شنید و اجازۀ روایت حدیث گرفت. همراه خواهرش فاطمه در بسیاری از مسموعات و مَجازات شرکت کرد و از او برتر آمد. ابراهیم بن صالح بن عجمی از حلب، شیخ شرف‌الدّین بارزی از حَماه، برهان جعبری از الخلیل، عبدالله بن یوسف از نابلس و دیگران به او اجازه دادند. [۴۳]
سخاوی، محمد بن عبدالرحمن، الضوء اللامع، ج۷، ص۱۳۲، قاهره، ۱۳۵۵ق.
عمری دراز یافت و احادیث بسیاری روایت کرد. به ویژه محدثّان پرسفر از او حدیث کردند. خطیب ابوعمر حنبلی بخشی از ذَمّ الکلام هروی را از او شنید و ابن‌حجر و ابوالفتح عثمانی از وی روایت کردند. او مسند روزگار خود بود. [۴۵]
ذهبی، شمس‌الدین محمد، تذکرة الحفاظ، ج۱، ص۲۵۱، بیروت، داراحیاء التراث العربی.
۱.۱۹ - حسن بن احمدبدرالدّین حسن بن احمد بن عبدالهادی (د ۸۷۸ق/۱۴۷۳م)، مشهور به ابن‌المبرد. وی مدتی نیابت قضا را در دمشق به عهده گرفت. ۱.۲۰ - یوسف بن حسنجمالالدّین یوسف بن حسن بن احمد (۸۴۰-۹۰۹ق/۱۴۳۶-۱۵۰۳م). وی المقنع را نزد شیخ تقی‌الدّین بن قندس و قاضی علاءالدین مرداوی خواند و در درس قاضی برهان‌الدّین بن مفلح و برهان زراعی حضور یافت. از اصحاب ابن‌حجر و ابن‌عراقی و ابن‌بالسی و جمال بن حرستانی و صلاح‌الدین بن ابی‌عمر و ناصرالدین و دیگران حدیث شنید. حدیث و فقه می‌دانست و اهل تصوف بود و در نحو و صرف و تفسیر دست داشت. به تدریس و افتا مشغول بود و کتاب‌های بسیاری نوشت. شمس‌الدین ابن‌طولون کتاب بزرگی در شرح حال وی نوشته است. ۲ - پانویس۳ - منبعدانشنامه بزرگ اسلامی، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، برگرفته از مقاله «آل قدامه»، شماره۴۴۸. |