عبدالله بن حصین ازدیعبدالله از یاران عمر بن سعد و از کسانی بود که مانع رسیدن آب به خیام امام حسین (علیه‌السّلام) و یارانش شده بود. ۱ - بستن آب در عاشورانقل شده که پس از بستن آب فرات بر فرزند پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، بانگ بر آورد که «ای حسین (علیه‌السّلام)، آیا این آب را می‌بینی که در صفا و زلالی چونان سینه آسمان است به خدا قسم قطره‌ای از این آب نخواهی نوشید تا آن وقت که از تشنگی بمیری. [یا به حکم عبیدالله گردن نهی.]»امام حسین (علیه‌السّلام) چون صدایش را شنید فرمود: «تو کیستی که این چنین سخن می‌گویی؟» او خود را معرفی کرد؛ آن حضرت (علیه‌السّلام) فرمود: «اللهم اقتله عطشانا و لا تغفر له ابدا؛ خدایا او را تشنه بمیران و هرگز او را نیامرز.» ۲ - عاقبت عبداللهروایت شده که پس از این واقعه عبدالله بیمار شد و تشنگی بر او غالب گشت و هر قدر آب می‌نوشید تشنگی او فرو نمی‌نشست او آن قدر آب نوشید و از تشنگی فریاد زد تا اینکه سرانجام جان به جان آفرین تسلیم کرد. [۱]
بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، تحقیق محمد باقر محمودی، ج۳، ص۱۸۱، بیروت، دارالتعارف، چاپ اول، ۱۹۷۷.
[۲]
طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک (تاریخ الطبری)، ج۵، ص۴۱۲، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت، دارالتراث، چاپ دوم، ۱۹۶۷.
۳ - پانویس۴ - منبعسایت پژوهه، برگرفته از مقاله «قاتلان امام حسین(علیه‌السلام)»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۵/۳/۲۲. |