سنن ابن ماجه (کتاب)

سنن ابن ماجه یکی از ۶ کتاب حدیثی معتبر نزد اهل سنت است که با عنوان صحاح سته شناخته می شوند. مؤلف آن، ابن ماجه قزوینی است که از محدّثان بزرگ اهل سنّت در قرن سوم هجری محسوب می شود.

مؤلف کتاب

ابوعبدالله محمّد بن یزید بن عبدالله بن ماجه قزوینى، معروف به ابن ماجه از محدّثان بزرگ اهل سنّت در قرن سوم است. او در سال ۲۰۹ هجرى به دنیا آمد. وى براى فراگیرى حدیث، به مکان هایى هم چون بصره، کوفه، بغداد، شام، مصر و رى سفر نمود و از اساتیدى هم چون داوود بن رشید، ابراهیم بن منذر حزامى، عبدالله بن معاویه و هشام بن عمار استفاده نمود. وى متوفاى ۲۷۵ هجرى است.

معرفی کتاب

«سنن ابن ماجه» از جمله کتب «صحاح سته» اهل سنت است. این کتاب در بین صحاح سته به حُسن ترتیب ممتاز است، اما به اعتقاد بسیارى از عالمان اهل سنّت، کتاب ابن ماجه مملوّ از احادیث موضوع و ضعیف است!

شیخ البانى احادیث ضعیف این کتاب را در کتابى به نام ضعیف سنن ابن ماجه جمع کرده است. حافظ سندى، نویسنده حاشیه سنن ابن ماجه نیز معتقد است که در کتاب ابن ماجه حدود چهارصد حدیثِ ضعیف الاسناد وجود دارد.

روایات ضعیف و موضوع به قدرى در کتاب ابن ماجه فراوان است که برخى از بزرگان اهل سنّت این کتاب را از جرگه صحاح ستّه خارج دانسته اند و معتقدند سنن ابن ماجه شایستگی آن را ندارد که از صحاح به شمار آید. از این رو کسانى که سنن ابن ماجه را از دایره صحاح خارج ساخته اند، کتاب موطّأ مالک را به عنوان یکى از صحاح شش گانه معرفى مى کنند.

شروح کتاب

بر این کتاب، سیوطى و جمعى دیگر شرح نوشته‌اند. شرح سیوطى «مصباح الزجاجة على سنن ابن ماجه» نام دارد.

پانویس

منابع

• علم الحدیث، کاظم مدیر شانه چی.
• جواهر الکلام فی معرفة الإمامة والإمام، سید على حسینى میلانى.