شهرستان کوهسرخ

شهرستان کوهسرخ از شمال و شمال‌شرقی با شهرستان نیشابور، از شمال‌غربی با شهرستان ششتمد، از شرق با شهرستان تربت حیدریه، از جنوب با شهرستان کاشمر و از جنوب‌غربی با شهرستان خلیل‌آباد و شهرستان بردسکن همسایه است.

کوهسرخ به علت قرارگرفتن در دامنه‌های کوهٔ آریا و ارتفاعات جنوبی بینالود و برخورداری از آب‌وهوای معتدل، آب فراوان و باغ‌های وسیع و مناظر طبیعی دیدنی به عنوان یکی از کانون‌های عمدهٔ مسافران و گردشگران از شهر کاشمر و شهرهای مجاور است. همچنین کوه آریا به عنوان یکی از مستعدترین پیست‌های پروازی در استان معرفی شده‌است.

اسناد تاریخی نشان می دهد که ترشیز(از جمله کوهسرخ) در دوره حکومت سربداران یکی از مناطق مهم و پررونق این حکومت بوده و در اوج آبادانی قرار داشته است. فقر فرهنگی ایلخانان و نارضایتی مردم ایران از بازماندگان حکومت ایلخانی و از جهتی برخوردهای نادرست ایلخانان مغول با مردم ایران زمینه یک سری مخالفت های ریشه ای را علیه آنان برانگیخت. در زمان آخرین ایلخانان مغول سلطان ابوسعید بهادرخان و در اواخر حکومت او عده ای از مردم روستای باشتین از توابع بیهق(سبزوار امروزی) علیه ایلخانان شورش کردند. آنان اعلام کردند سر به دار می دهند اما تن به ذلت نمی دهند. در سال ۷۳۷ ه شخصی با نام عبدالرزاق را به عنوان امیر خود برگزیدند. پتروشفسکی نوشته است: «در قرن چهاردهم(قرن هشتم ه.ق) خروج سربداران از لحاظ وسعت و از نظر تاریخی مهم ترین نهضت آزادی خاورمیانه و بلاتردید تأثیر حتمی در جنبش های دیگر که از لحاظ وضع اجتماعی شرکت کنندگان و هدف های سیاسی همانند آن بودند، داشته است. از این نهضت به عنوان بزرگترین نهضت ظلم ستیزی و عدالتخواهی ایرانیان در برابر بیگانگان یاد می شود».

سربداران در سال ۷۳۸ هجری قمری قدرت گیری کردند و سبزوار را تسخیر کردند و این شهر را به عنوان پایتخت خود انتخاب کردند. در همین ایام مراسم ازدواج «امیر عبدا... مولایی» و دختر «خواجه علاء الدین محمد» در حال برگزاری بود؛ به همین مناسبت هدایای گرانبهایی از ترشیز(از جمله کوهسرخ) به فرومد فرستاده شد. وقتی خبر حرکت این هدایا(چهل شتر، پارچه، زر و ابریشم) به امیر عبدالرزاق رسید، بلافاصله برادرش مسعود را مأمور توقیف این اموال کرد و او نیز با سلحشوری مأموریت خود را انجام داد و تمامی هدایای ترشیزی را به اردوی عبدالرزاق برد. عبدالرزاق با حمله به گله اسبان سلطان ابوسعید اسب های زیادی ربود و بعد از این به نام خود خطبه خواند.

عبدالرزاق همچنان به توسعه طلبی خود ادامه داده تا بیار(بیارجمند امروزی) که ابتدای مرز ترشیز از ضلع غربی می باشد را تسخیر کرد. بعد از عبدالرزاق، برادرش مسعود حکومت سربداران را به دست گرفت و در واقع رهبر نظامی سربداران مسعود بود و رهبر مذهبی آنان شیخ خلیفه که تعالیم تشیع داشت و شاید از شاگردان صوفیان بود. همین شیعی بودن آن ها در تصرف ترشیز و علاقه مردم این خطه به تشیع بی تأیر نبود. امیر مسعود بخش وسیعی از ایران، ترکمنستان و افغانستان را تسخیر کرد و قلمرو سربداران را از مغرب به ری و از مشرق به هرات از شمال به مرو و از جنوب به ترشیز و یزد رساند. شهر ترشیز توسط امیر مسعود گشوده شد وی قلاع ترشیز را زیر سلطه سربداران قرار داد. با این اقدام منطقه ترشیز در مسیر توسعه و آبادانی قرار گرفت

توسعه فتوحات سربداران را باید مدیون مسعود دانست. وی توانست تا سال ۷۴۵ م محدوده وسیعی را زیر تسلط سربداران بگیرد و بازماندگان ایلخانان تاب مقاومت با وی را نداشتند. آخرین امیر سربداران خواجه علی موید بود. وی به مذهب تشیع علاقه بسیاری داشت و بدان تعصب می ورزید. در دوره او مردم آزادی زیادی داشتند، یکی از مهم ترین اقدامات وی تسخیر ترشیز، قهستان(بیرجند و نهبندان کنونی)، طبس و گیلکی بود وی با تصرف این شهرها از سرخس تا دامغان را زیر سیطره خود گرفت؛ در این راه وی ارغون شاه را شکست داد و متواری کرد. از حوادث دیگر دوران خواجه علی موید تبانی درویش رکن الدین با شاه شجاع در سال ۷۷۹ ه.ق است که آنان سبزوار را گرفتند. گرچه خواجه علی موید توانست با کمک امیر ولی، حاکم مازندران، دوباره سبزوار را پس بگیرد و ترشیز را نیز دوباره تسخیر کند.در این گیر و دار موید یک بار نیز از خواجه سدید- از سدیدیان ترشیز بود- کمک گرفت. در سال ۸۷۲ ه.ق نیز یک بار دیگر خواجه علی موید با کمک شاه شجاع که قبلا به رکن الدین کمک کرده بود، ترشیز را تسخیر کرده و به حکومت خویش افزود. با ظهور تیمور و ورود او در سال ۷۸۲ به خراسان خواجه علی موید به تیمور ملحق شد و تا ۷۸۸ ه.ق در رکاب او بود.

در آخرین سال های حکومت خواجه علی موید، آخرین امیر سربداران، مسئله اختلاف خواجه علی موید با امیر ولی است. احتمالا در اواسط سال ۷۶۰ و ۷۷۰ یک سری تغییرات در مرزهای غربی سربداران صورت گرفته است که با مطالعه روی سکه های این دوره بدان دست پیدا کرده اند. سکه های امیر ولی در استرآباد در سال های ۷۵۷، ۷۶۴، ۷۶۳ و سکه های سمنان در سال های ۷۶۸، ۷۶۷، ۷۶۶ قیام امیر ولی را در این سال ها نشان می دهد. یک حمله از طرف امیر ولی و پیر علی باعث عقب نشینی علی موید به سبزوار شده، و حکومت او محدود شده است. امیر ولی سبزوار را نیز محاصره کرد. احتمالا منطقه ترشیز(از جمله کوهسرخ) در این گیر و دار به دست امیر ولی افتاده است. زیرا جان ماسون در این که سربداران در زمان حملات امیر ولی جنوب ترشیز را در دست داشته اند شک می کند و این تصور که ترشیز را امیر ولی گرفته باشد را عنوان می کند.

خواجه علی موید مجبور شد در سال ۷۸۲ به تیمور پناهنده شود و از وی کمک بخواهد. از این سال یعنی سقوط سرزمین های سربداران تا حمله تیمور لنگ به ترشیز، حدود دو سال می گذشت و در این مدت خاندان آل کرت که قبلا با خواجه علی موید رابطه خوبی نداشتند، بر خراسان و منطقه ترشیز(از جمله کوهسرخ) مسلط شدند. فرمانروای آنان ملک غیاث الدین پیر علی بود که تمامی این مناطق را زیر سیطره خود داشت. غیاث الدین قلعه ترشیز و منطقه ترشیز(از جمله کوهسرخ) را به امیر علی سدیدی که از طایفه غوریان بود داد. بنابراین در این بازه زمانی اسم سه شخص دیده می شود که البته بعضی به اشتباه آن ها را یکی می دانند. یعنی در آخرین سال های عمر حکومت سربداران خواجه علی موید بر ترشیز حکومت می کرد. از دوره تلافی وی با تیمور به بعد، امیر ولی حکومت ترشیز را گرفت و بعد امیرعلی سدیدی به حکومت ترشیز رسید. در واقع در مدت دو سال از ۷۸۲ تا ۷۸۴ این سه نفر به ترشیز(از جمله کوهسرخ) حکومت می کرده اند. نکته قابل تأمل آنکه یاقوت ترشیز(از جمله کوهسرخ) را پررونق و آباد با میوه های فراوان معرفی کرده و ادعا می کند ترشیز ۲۲۶ روستا دارد. ابن اثیر نوشته است: «از این شهر دانشمندان بسیار برخواسته اند» بغدادی، آن را منطقه ای با روستاهای زیاد معرفی کرده است و از روستای خارزنج که خرابه های آن در شمال خلیل آباد است سخن رانده است. تا پیش از حمله تیمور و ویران کردن ترشیز این شهر همچنان به حیات خود ادامه داد اما یورش تیمور باعث تغییرات عمده در این منطقه شد.

از آنجا که در شهرستان کوهسرخ، به خصوص مسیر جادهٔ کوهسرخ به نیشابور شاهد رخساره‌های خاکی با ترکیبات آهن‌دار هماتیتی هستیم و این رخساره‌ها در اغلب موارد، رنگ سرخ را از خود نشان می‌دهند؛ می‌توان نام کوهسرخ را بر آن گذاشت.

کوهسرخ؛ یکی از مناطق ییلاقی و خوش آب‌وهوای خراسان رضوی است و به دلیل کوهستانی بودن این منطقه، معادن فراوان و مهمی در آن وجود دارد. از جمله این معادن می‌توان به معادن طلا، مس، آهن، سنگ مرمر و… اشاره کرد.

به دلیل جغرافیای خاص شهرستان کوهسرخ؛ بزرگترین بادامستان دیم کشور در این منطقه واقع شده‌است و وسیع‌ترین و پهناورترین روستای آن، روستای ده‌میان می‌باشد.

محصولات کشاورزی

مهم‌ترین محصولات کشاورزی در شهرستان کوهسرخ؛ خربزه، هندوانه، بادام، گردو، گیلاس، زردآلو، آلبالو، هلو، شلیل، گندم، جو، گوجه‌فرنگی، چغندر قند، شلغم، سنجد و غیره‌است.

محصولات کوهی و دارویی

از مهم‌ترین محصولات کوهی و دارویی در این شهرستان می‌توان از: ریواس، آنقوزه، ترنگبین، بنه، پیازچهٔ کوهی، زیرهٔ کوهی، آویشن، بومادران، گل گاوزبان و کنگر نام برد.

شهرستان کوهسرخ شامل ۲ بخش، ۴ دهستان و ۱ شهر به شرح زیر است:

از مهم‌ترین مراکز تفریحی و دیدنی شهرستان کوهسرخ می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

• آبشار کریز؛ واقع در شمال‌غربی روستا
• آبگرم معدنی کریز؛ واقع در ۳ کیلومتری روستا و ۱۵ کیلومتری شهر ریوش
• آرامگاه شاهزاده ابراهیم یا مزار پیر؛ آرامگاهی تاریخی مربوط به اواخر دوره قاجار
• آرامگاه شیخ ابوالحسن جامی نامقی (پدر شیخ احمد جامی)؛ آرامگاهی تاریخی مربوط به دوره قاجار
• آرامگاه محمد حسین اشراقی ایوری؛ آرامگاهی تاریخی مربوط به دوره پهلوی
• ارتفاعات روستای اکبرآباد
• اردوگاه آموزش پرورش اکبرآباد
• اولنگ‌های موشک
• آسیاب‌آبی نابای
• آسیاب‌ها و آثار موجود در دامنه کمر باغدشت و قلهٔ باغدشت
• آسیاب‌های آبی نامق
• آسیاب‌های قدیمی در منطقه چاهسار ریوش
• باغات، رودها و آبشارها و چشمه‌های فراوان واقع در اطراف شهری ریوش
• بافت روستای کریز؛ واقع در ۱۸ کیلومتری غرب شهر ریوش
• بافت قدیم و خانه‌های پلکانی در روستای ایور
• بافت قدیم و خانه‌های پلکانی در شهر ریوش
• بافت قدیم و خانه‌های پلکانی در روستای طرق
• بافت قدیم و خانه‌های پلکانی در روستای موشک
• بافت قدیم و خانه‌های پلکانی در روستای نامق
• پارک جنگلی ریوش در ارتفاعات شمالی شهر ریوش
• تپه پشت پشته؛ تپه‌ای تاریخی مربوط به هزاره اول پیش از میلاد
• تپه مکی؛ تپه‌ای تاریخی مربوط به هزاره اول پیش از میلاد
• تنگل سنگ نسو؛ واقع در ارتفاعات شمالیهٔ شهرستان کاشمر و از ابتدای مسیر امامزاده سید مرتضی به سمت کوهسرخ
• حمام ایور؛ حمامی تاریخی در روستای ایور
• حمام بند قراء؛ حمامی تاریخی در روستای بند قراء
• حمام خرو؛ حمامی تاریخی در روستای خرو
• حوض‌انبار موشک؛ حوض‌انباری تاریخی در روستای موشک
• دره آسیاب؛ دره‌ای در بخش بررود
• رشته‌کوه باغدشت؛ واقع در بخش بررود
• سایت پروازی (پاراگلایدر) کوه آریا؛ واقع در شمال‌غربی شهر ریوش
• سد شاهی؛ سدی تاریخی در بخش بررود
• سردر خانه حاج حسن عندلیب؛ واقع در روستای مکی
• غار شیخ احمد جامی؛ غاری تاریخی در روستای نامق
• قلعه خضرآباد؛ قلعه‌ای تاریخی در روستای خضرآباد
• قلعه دختر؛ قلعه‌ای تاریخی مربوط به سدهٔ ۶ تا ۸ قمری
• قلعه قصون؛ قلعه‌ای تاریخی در روستای قصون
• قلعه گبر حصار؛ قلعه‌ای تاریخی مربوط به سده دوم تا پنجم هجری
• قلعه نامق؛ قلعه‌ای تاریخی مربوط قبل از حمله مغول به ایران
• گورستان کهنه تنورچه؛ گورستانی تاریخی مربوط به سده‌های ۱۱ تا ۱۳
• گورستان گبرا یا تپه گبرا (بند قراء)؛ تپه‌ای تاریخی در جوار تپهٔ پشت پشته
• گورستان گبرا یا تپه گبرا (قراچه)؛ تپه‌ای تاریخی مربوط به سده‌های میانی اسلامی
• گورستان گبرا (نامق)؛ گورستانی تاریخی مربوط به دورهٔ پیش از اسلام
• گورستان نامق؛ گورستانی تاریخی مربوط به دوره صفوی
• مزار پشت پنجه پدر؛ آرامگاهی تاریخی مربوط به اواخر دوره صفوی
• مزار پشت پنجه پسر؛ آرامگاهی تاریخی مربوط به سده ۱۲-۱۳ قمری
• مزار شهدای گمنام ریوش؛ واقع در ضلع شمالی پارک جنگی ریوش
• منطقه گردشگری چوقان؛ واقع در ۳ کیلومتری روستای ایور و در نزدیکی شهر ریوش
• یخچال طبیعی بند قراء؛ یخچالی طبیعی در روستای بند قراء

• استان خراسان
• خراسان بزرگ