نورالدین زنگی

نورالدین زنگی (۱۱۱۸ فوریه ۱۵ می ۱۱۷۴)، از حاکمان تُرک حکومت زنگیان بود که بر سوریه حکومت می‌کرد. او از سال ۱۱۴۶ تا ۱۱۷۴ حاکم بود.

نورالدین، پسر دوم عماد الدین زنگی، بود. او در زمان جنگهای صلیبی در سوریه بود. پس از مرگ پدرش در ۱۱۴۶، نور‌الدین و برادر بزرگترش سیف الدین غازی پادشاهی را بین خود تقسیم کردند، نور الدین حکومت حلب و سیف الدین غازی (غزوه کننده با کافران) حکومت خود را در موصل ایجاد کرد. نور‌الدین به محض این که حکومتش را آغاز کرد به انطاکیه حمله و قلعه‌های متعددی را در شمال سوریه تصرف کرد، در حالی که در همان زمان، ژوسلین دوم حاکم ادسایی برای بازیابی شهرهای از دست رفته تلاش می‌کرد، ولی سرانجام شهر ادسا توسط زنگیان در سال ۱۱۴۴ فتح شد و نور‌الدین تمام جمعیت مسیحی شهر ادسا را، به دلیل کمک به ژوسلین دوم مجازات کرد.

وی با شکست صلیبیون و فتح دمشق در سال ۱۱۵۴، شمال و جنوب سوریه را به هم متصل ساخت و در نتیجه برای اولین بار پس از چهارصد سال، سوریه تحت کنترل حاکمیت محلی قرار گرفت.

نور‌الدین زنگی با بیعت ظاهری با خلیفه بغداد در سال ۱۱۴۶ جانشین پدرش به عنوان اتابک (حاکم) حلب شد. قبل از حکومت وی​​، دلیل عمده موفقیت صلیبیون در نبرد با مسلملنان، اختلاف نظر حاکمان مسلمان منطقه بود که قادر به تشکیل جبهه نظامی واحد در برابر اشغالگران صلیبی نبودند. نورالدین در تلاش برای بیرون راندن صلیبی‌ها از سوریه و فلسطین، لشکرکشی‌های نظامی علیه صلیبیون انجام داد. نیروهای وی ادسا را ​​پس گرفتند و در سال ۱۱۴۹ به منطقه مهم نظامی انطاکیه حمله کردند و در سال ۱۱۵۴ دمشق را به تصرف خود درآوردند. نورالدین زنگی فرمانروایی توانا و حاکمی عادل بود که به دلیل تقوا و شجاعت شخصی نیز مورد توجه قرار گرفت. وی فردی زاهد بود و از دریافت پاداش مالی فتوحاتش چشم پوشی می‌کرد، در عوض، او از غنایم جنگی برای ساختن مساجد، مدارس، بیمارستان‌ها و کاروانسراهای متعدد استفاده کرد. پیش از مرگ، حکومت وی ​​در سوریه، مصر و مناطقی از عراق و آناتولی به رسمیت شناخته شد.