فنجان

«فنجان» تغییریافته یا عربی‌شدهٔ واژهٔ «پنگان» است. پنگان ممکن است مربوط به ۵ باشد، در گویش خراسانی پنگال یعنی ۵ انگشت. مثلاً می‌گویند غذا را با پنگال خورد، یعنی با ۵ انگشت. در متن‌های کهن پارسی، پنگان در معنای «فنجان» و «جام» و کاسه هم به‌کار رفته‌است. علاوه بر این، در زبان‌ها و گویش‌های ایران، «فنجان» به‌معنی «پنگان»، به‌عنوان ظرف شمارش زمان به‌کار می‌رفته‌است.

در ساخت انواع فنجان از مواد مختلفی می‌توان استفاده کرد. محبوب‌ترین مواد برای ساخت فنجان سرامیک، شیشه و برنج هستند. از این میان فنجان‌های چینی و سرامیکی عمومیت بیشتری دارند. اما فنجان‌های مسی به دلیل خواص مس و انتقال دمای مناسب محبوبیت ویژه ای دارد. توجه داشته باشید که میزان کمی مس برای بدن مفیداست اما ورود مقدار زیادی از مس و رسوب کردن آن در کبد می‌تواند باعث ایجاد مشکلاتی شود. به همین دلیل در ظروف مسی معمولاً از یک لایه قلع استفاده می‌شود. این قلع گاهی در اثر نزدیکی به مواد اسیدی و ترش دچار خوردگی می‌شود. اما از آنجا که فنجان معمولاً برای نوشیدن چای، قهوه یا دمنوش‌ها استفاده می‌شود بعید است که دچار این مشکل شود. بر اثر استفادهع و وجود موادی مانند کلر در آب ممکن است به مرور لکه‌های سیاهی درون فنجان برنزی ببینید. این لکه‌ها خطر ناک نیستندذ و با ترکیبی از خاکستر و مایع ظرفشویی می‌توان آنها را تمیز کرد.

قدمت تولید فنجان بدست انسان به حدود ۶۵۰۰ سال پیش برمیگردد. یونانیان در حدود ۳۰۰۰ سال قبل از میلاد از انواع فنجان و لیوان به عنوان وسایل تزیینی استفاده می‌کردند. به احتمال زیاد اولین فنجان‌ها از جنس چوب ساخته می‌شدند. در عصر مفرغ (حدد ۳۰۰۰ تا ۲۰۰۰ سال قبل از میلاد) در ایران اولین فنجان‌های مسی ساخته و استفاده می‌شدند.

فرهنگ لغت معین