غلامرضاخان ارکوازی

بر پایهٔ روایت کهنسالان و معتمدان و عموم هم طایفه‌ای‌های شاعر، موسوم به «میه‌سم»، غلامرضاخان ارکوازی فرزند حسن‌بگ، حسن‌بگ فرزند میثم، میثم فرزند میرزابیگ، میرزابیگ فرزند احمدقلی و او فرزند «بیاخ» است. از سوی دیگر به سمت زمان حال، غلامرضاخان دو پسر به نام‌های محمدرضا و احمدخان داشته‌است. احمدخان در جوانی درگذشته‌است. محمدرضا، فرزند دیگر، او پدر صوفی و سلیمان‌بگ است و این دو اجداد خانواده‌های صالحی،ناصر‌منش، پیمان، داورپناه،صوفی، محمدی زاد در استان ایلام هستند.

زادگاه شاعر، سَرچَفته جزء منطقه‌ای است از روستای بان‌ویزه است که امروزه در گوشه‌ای از آن روستایی به همین نام وجود دارد. بان ویزه جزء بخش چوار از توابع شهرستان ایلام است. فاصلهٔ روستای مذکور تا شهر ایلام، ۳۰ کیلومتر است و در طول جغرافیایی ۴۶ درجه و ۱۱ دقیقه، و عرض جغرافیایی ۳۳ درجه و ۳۷ دقیقه واقع است.

سال تولد او به درستی مشخص نیست؛ ولی طبق حکمی از حسن خان والی که امروزه نیز موجود است؛ غلامرضاخان بین سال‌های ۱۱۸۹ و ۱۱۸۴ هجری قمری در منطقهٔ سَرچَفته چشم به جهان گشوده‌است. غلامرضاخان در محیطی عشایری در خانواده‌ای نسبتاً مرفه در مقایسه با دیگر افراد ایل، پرورش یافته‌است. پدرش حسن بگ، ملا و اهل خط و کتاب بوده‌است. احتمالاً شاعر، آموزش‌های اولیه را نزد پدر و دیگر ملاهای زادگاه خود آموخته‌است. با توجه به اشعار غلامرضاخان می‌بایستی در مکاتب و مدارسی در سطوح بالاتر، تحصیلات خود را تکمیل کرده باشد. غلامرضا خان با دختری که احتمالاً دخترعموی او بوده، ازدواج کرده‌است که حاصل آن، حداقل دو فرزندِ پسر به نام‌های محمدرضا و احمدخان بوده‌است. از ازدواج‌ها و فرزندان احتمالی دیگر او خبری در دست نیست. غلامرضاخان با توجه به دانش و اطلاعاتی که داشته به ریاست ایل خود مشغول بوده‌است. سران و کدخدایان آن عصر، به واسطهٔ این که بخشی از چرخهٔ قدرت به حساب می‌آمدند با حاکمان در ارتباط بوده‌اند و این امر، زمینهٔ آشنایی او را با دربار والیان پشتکوه، و زندگی اشرافی آن زمان فراهم می‌کرده‌است.

مناجات‌نامه

اثر اصلی و عمدهٔ او که سینه به سینه حفظ شده همین شعر است که در بیست و چهار بند سروده شده‌است. مناجات‌نامه از حیث زبان و فرم، تحت تأثیر فضای مذهبی حاکم بر شعر، و به دلیل درصد بالای واژگان عربی گویای اطلاعات و سواد شاعر از زبان فارسی و عربی است. شاعر در مناجات‌نامه، اطلاعات گستردهٔ خود را از قرآن، حدیث، کلام، تاریخ، اسطوره، باورهای عامیانه و معارف اسلامی اظهار می‌دارد. این عامل باعث شده تا زبان شعر، آن طنطنه و غنای لفظی اشعار دیگرش را نداشته باشد. این خصیصه در مناجات‌نامه‌های دیگران نیز دیده می‌شود.

باوه یال

این شعر که شاعر، در رثای فرزند جوانش، احمدخان سروده است، بی شک در زمینهٔ مرثیه شاهکاری است و با هر مرثیهٔ وزینی قابل مقایسه است. کسی که می‌خواهد ارج و اعتبار این شعر را دریابد، ناگزیر است به زبان شاعر مسلط باشد زیرا که ترجمه نمی‌تواند تمام حسن و هنر آن را منتقل کند.

شعر خه‌ریوی (غربت)

این شعر را شاعر هنگامی که از زندان گریخته، و در بلاد غربت بوده، سروده است.

اشعار تغزلی منسوب به او

الف) زله‌یخام شووران (زلیخام شوران)

ب) زله‌یخام ژه چین (زلیخام ژ چین)

شعر باوه یال از اشعار مشهور شاعر است.

قالب اغلب اشعار کردی مثنوی است و کل اشعار ارکوازی بدین قالب می‌باشد. وزن اشعار کردی عمدتاً هجایی است. بدین گونه که هر مصراع به دو دستهٔ پنج هجایی تقسیم می‌شود که می‌باید پس از هجای پنجم مکث کرد.اشعار شاعر نیز بر این وزن‌اند.

روز ۱۱ اسفند ۱۳۹۹ از تندیس غلامرضاخان ارکوازی اثر شکرالله شیرخانی در شهر چوار رونمایی شد.

• دیوان غلامرضاخان ارکوازی