زبان‌های اتحادیه اروپا

زبان‌های اتحادیه اروپا زبان‌هایی هستند که در کشورهای عضو اتحادیه اروپا بدان‌ها سخن گفته می‌شود. اتحاده اروپا ۲۴ زبان رسمی دارد که از بین آن‌ها سه زبان انگلیسی، فرانسوی و آلمانی زبان‌های رویه‌ای کمیسیون اروپا هستند درحالی که پارلمان اروپا همه زبان‌های رسمی را به عنوان زبان کاری می‌پذیرد. سه زبان رویه‌ای در کارهای روزمره نهادهای اتحادیه اروپا کاربرد دارند.

زبان لوکزامبورگی و زبان ترکی استانبولی (که به ترتیب در لوکزامبورگ و قبرس رسمیت دارند) تنها زبان‌های ملی هستند که جزو زبان‌های رسمی اتحادیه اروپا نیستند. در اتحادیه اروپا، سیاست زبان بر عهده کشورهای عضو است و اتحادیه اروپا سیاست زبان مشترکی ندارد. مؤسسات اتحادیه اروپا نقش مهمی در این زمینه دارند و بر اساس اصل «تابعیت»، یک بعد اروپایی را در سیاست‌های زبانی کشورهای عضو ترویج می‌کنند. اتحادیه همه شهروندانش را به چندزبانگی تشویق می‌کند و خواهان یادگیری دو زبان افزون بر زبان مادری است. با این وجود اتحادیه اروپا تأثیر بسیار محدودی در این زمینه دارد زیرا محتوای سیستم‌های آموزشی بر عهده کشورهای عضو است، اما تعدادی از برنامه‌های بودجه اتحادیه اروپا به‌طور فعال باعث تقویت یادگیری زبان و تنوع زبانی می‌شوند.

بیشترین زبانی که در اتحادیه اروپا دارای سخنور است (زبان اول و دوم) انگلیسی است که ۴۴٪ از کل بزرگسالان آن را درک می‌کنند، در حالی که آلمانی که توسط ۱۸٪ از مردم صحبت می‌شود، دارای بیشترین تعداد سخنور زبان مادری است. تمام ۲۴ زبان رسمی اتحادیه اروپا به عنوان زبان‌های کاری پذیرفته می‌شوند، اما در عمل فقط سه زبان انگلیسی، فرانسوی و آلمانی کاربردهای گسترده‌ای دارند و بین این سه، انگلیسی بیشتر از همه استفاده می‌شود. زبان فرانسوی نیز در سه شهری که مراکز سیاسی اتحادیه هستند یعنی بروکسل (بلژیک)، استراسبورگ (فرانسه) و لوکزامبورگ (لوکزامبورگ) رسمی است.