جبهههای مدیترانه، خاورمیانه و آفریقا
جبهههای مدیترانه، خاورمیانه و آفریقا جنگ جهانی دوم شامل نبردهای دریایی، زمینی و هوایی بین متفقین و نیروهای محور در حوضه مدیترانه، غرب آسیا و شمال آفریقا بود. جنگ در این جبهه از ۱۰ ژوئن سال ۱۹۴۰ با ورود ایتالیا به جنگ جهانی دوم تا ۲ مه ۱۹۴۵ وقتی که همه نیروهای محور در ایتالیا در پایان جنگ جهانی دوم در اروپا تسلیم شدند، ادامه یافت.
جبهههای مدیترانه، خاورمیانه و آفریقای | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
بخشی از جنگ جهانی دوم | |||||||
نقشهٔ اراضی در دست متفقین (سبز تیره) و نیروهای محور (نارنجی) و کشورهای بیطرف (خاکستری) در هنگام درگیری در مدیترانه | |||||||
| |||||||
طرفهای درگیر | |||||||
متفقین: تبعیدیها و پارتیزانها به ترتیب ورود به جنگ: مشترکالمنافع/امپراتوری بریتانیا: |
ایتالیا (۱۹۴۰–۴۳) فرانسه ویشی (۱۹۴۰–۴۲) | ||||||
فرماندهان و رهبران | |||||||
وینستون چرچیل ادوارد بنش |
بنیتو موسولینی † |
عملیاتهای لوفتوافه
در پی انهدام بیشتر ناوگان دریایی رزمی ایتالیا در تارانتو توسط نیروی هوایی بریتانیا و شکست این کشور در یونان، روز ۲۰ نوامبر سال ۱۹۴۰ آلمان پیشنهاد اعزام یگان هوایی قدرتمندی به سیسیل جهت اجرای حملات برد بلند علیه ناوگان دریایی بریتانیا در شرق مدیترانه را به ایتالیا کرد. ایتالیاییها که در موقعیتی نبودند هر گونه پیشنهاد کمک را رد کنند، به سرعت با آن موافقت نمودند. اواخر ماه دسامبر سفارت آلمان در رم اعلام کرد تنها یک فرماندهی یگانه به رهبری افسران آلمانی در مدیترانه میتواند اوضاع فاجعهبار به پا در اثر بیکفایتی ایتالیاییها را بهبود ببخشد اما هیتلر بنا بر دلایل سیاسی در دست گرفتن امور جنگی ایتالیا را رد کرد. تا ماه ژانویه سال ۱۹۴۱ سپاه ۱۰ هوایی لوفتوافه عموما متشکل از یگانهای مستقر در نروژ، در سیسیل مستقر گشت. تا میانه ماه ژانویه قریب به ۲۰۰ بمبافکن و جنگنده برد بلند آلمانی در حال عملیات علیه نیروی دریایی بریتانیا و خطوط ارتباطی آن در مرکز و شرق مدیترانه بودند. تاثیر لوفتوافه در عملیاتهای هوایی و دریایی جبهه مدیترانه بلافاصله و مستقیم بود. به دستور هیتلر این یگان تقریبا در همین زمان جهت پشتیبانی از عملیاتهای زمینی نیروهای محور به شمال آفریقا منتقل گشت. به هر صورت حضور لوفتوافه در مدیترانه یک عملیات جانبی برای آن به حساب میآمد. در مجموع ماموریت این نیرو در این جبهه تا حدود زیادی شامل حمله به جزیره مالت، پشتیبانی از آفریکاکور، تهاجم به ناوگان دریایی بریتانیا، محافظت از خط تدارکاتی بین آفریقا و اروپا و پشتیبانی از ایتالیاییها میشد..
منابع
- ↑ Beevor, Stalingrad. Penguin 2001 ISBN 0-14-100131-3 p183
- ↑ Baxter 2006, p. 73–74.