کوه بمو

کوه بمو در رشته‌کوه زاگرس واقع در شمال شهر شیراز است که با جهت شمال غربی ـ جنوب شرقی امتداد دارد. در شرق به ارتفاعات خرمن کوه و در جنوب به دریاچهٔ مهارلو می‌پیوندد. بلندترین قلهٔ آن کَل اسد با ارتفاع حدود ۲٬۶۶۱ متر است. رشته‌کوه بمو دشت شیراز را از دشت مرودشت جدا می‌سازد و چندین درهٔ دشت‌مانند در میان این رشته‌کوه به نام‌های چاه مَحْکی شرقی و چاه محکی غربی و بالِش (نزدیک به گردنهٔ بالِش) در شمال این رشته‌کوه دیده می‌شود. گردنه‌های آب باریک و باجگاه در مسیر راه شیراز ـ اصفهان در جانب شمال غربی رشته‌کوه قرار دارد. آب رکن آباد در قسمت غربی آن واقع است. بند امیر در جانب شمال شرقی آن قرار گرفته، و راه قدیمی شیراز از جنوب شرقی رشته‌کوه می‌گذرد. تنگ الله اکبر مشرف بر شیراز در جانب جنوبی آن واقع است. شهر شیراز در جانب جنوبی، و زَرقان در جانب شمالی آن واقع است. عشایر عرب خمسه در آبادی‌های کوچک پیرامون آن ساکن شده‌اند و به زراعت و باغداری (انگورکاری دیم) و دامداری اشتغال دارند. میانگین بارندگی سالانه در منطقه به حدود ۴۰۰ میلی‌متر می‌رسد.

زمین‌های پیرامون آن منطقه استپی و نیمه‌استپی است. پوشش گیاهی آن به‌طور عمده از بوته‌زارهای گَوَن و بوته‌های دیگر و شقایق و لاله واژگون تشکیل شده‌است، و درختچه‌های انجیر وحشی و گیلاس وحشی و ارژن در آن یافت می‌شود.

در منطقهٔ بمو می‌توان حیواناتی مانند قوچ، میش، بز، پازن، آهو، کفتار، گرگ، گربهٔ وحشی، خرس قهوه‌ای، گراز، پلنگ، روباه، خرگوش و خارپشت یافت. از پرندگان کبک، تیهو، کرکس، انواع چکاوک، هما، شاهین، دال و عقاب طلایی در آن به سر می‌برند. از خزندگان سوسمار، مار غیرسمی و افعی کوهی دارد.

پارک ملی بمو به مساحت ۴۸٬۰۷۵ هکتار در پیرامون آن جای دارد. پایین‌ترین و بالاترین نقطهٔ محدودهٔ پارک از سطح دریا به ترتیب ۱٬۵۵۰ و ۲٬۶۶۱ متر است.

• ایران، وزارت دفاع، ادارهٔ جغرافیایی ارتش، فرهنگ جغرافیایی آبادی‌های کشور جمهوری اسلامی ایران، ج ۱۰۳: شیراز، تهران ۱۳۶۲ ش.
• پارک ملی بمو، تهران: سازمان حفاظت محیط زیست، ۱۳۶۶ ش.
• حسینعلی رزم‌آرا، فرهنگ جغرافیایی ایران (آبادی‌ها)، ج ۷، استان هفتم (فارس)، تهران ۱۳۵۵ ش.
• بیژن فرهنگ دره شوری، پارک ملی بمو، تهران: سازمان حفاظت محیط زیست، ۱۳۷۱ ش.