باباسنکوباباسَنْکو (یا، سنگو)، درویشی مجذوب از ماوراءالنهر که «از وی کرامات و خوارق عادات ظهور می‌نمود». [۱]
غیاث الدین بن همام الدین خواندمیر، تاریخ حبیب السیر، ج۱، ص۵۴۳، چاپ محمد دبیرسیاقی، تهران ۱۳۶۲ ش.
۱ - پادشاه معاصر باباسنکووی معاصر تیمور و یکی از چند صوفی‌ای بود که تیمور به دلایل سیاسی به آنان نزدیک شد. ۲ - معنای سنکو«سنکو» معنایی روشن ندارد و شاید صورتی از کلمه سونگو به معنی نیزه باشد؛ احتمال دارد که این بابا، نیزه ای به عنوان یکی از وسایلش با خود حمل می‌کرده است. ۳ - محل زندگی باباسنکوظاهراً تمام عمر او در اَنْدخود (ماوراءالنهر) گذشت و به سبب کراماتش در آن‌جا شهرتی خاص یافت. ۴ - ملاقات تیمور با باباسنکوتیمور در مسیر نخستین یورش خود به ایران در ۷۸۲ به اندخود رسید و به دیدار باباسنکو رفت و با او همسفره شد. باباسنکو بی هیچ دلیل آشکار، سینه بره بریانی را برداشت و به سوی او افکند. تیمور از این حرکت خوشحال شد و آن را به فال نیک گرفت که همچنان که بهترین پاره گوشت به سوی او افکنده شده است، بهترین پاره زمین یعنی خراسان را نیز بزودی فتح خواهد کرد. ۵ - مقبره باباسنکوقبر باباسنکو در اندخود زیارتگاه بود. [۲]
غیاث الدین بن همام الدین خواندمیر، تاریخ حبیب السیر، ج۳، ص۵۴۳، چاپ محمد دبیرسیاقی، تهران ۱۳۶۲ ش.
۶ - جانشینان باباسنکوجانشین مقام روحانی او نخست باباجان بابا و سپس باباابراهیم بود. در کنار مزار این سه تن، خانقاهی ساخته شد که سالها دایر بود. ۷ - منابع(۱) غیاث الدین بن همام الدین خواندمیر، تاریخ حبیب السیر، چاپ محمد دبیرسیاقی، تهران ۱۳۶۲ ش. ۸ - پانویس
۹ - منبعدانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «باباسنکو»، شماره۲۴. |