زمان تقریبی مطالعه: 2 دقیقه
 

محمد بن منده اصفهانی






ابوجعفر محمد بن منده اصفهانی (زنده در ۲۷۷ق)، مشهور به ابن منده، از راویان قرن سوم هجری قمری بود.


۱ - معرفی اجمالی



ابوجعفر محمد بن مندة بن ابی هیثم منصور اصفهانی، مشهور به ابن منده، ساکن ری بود که برای استماع حدیث به بغداد رفت و در آنجا از افرادی چون بکر بن بکار، ابراهیم بن موسی فراء و محمد بن مهران جمال حدیث شنید. از او اسماعیل بن محمد بن صفار و حمزة بن محمد دهقان روایت کرده‌اند. رجالیون اهل‌سنت او را تضعیف کرده و کذّاب دانسته‌اند. از اینکه ابونعیم اصفهانی در کتاب خود از او یاد کرده و دیگران نیز لقب اصفهانی به او داده‌اند، استفاده می‌شود که وی در آنجا حضور یا سکونت داشته است. باید توجه داشت که محمد بن منده نام یکی دیگر از محدثان مشهور نیز می‌باشد. کنیه او ابوعبدالله، و کتاب معروفش معرفة الصحابه و تاریخ اصفهان می‌باشد. ذهبی می‌گوید: ابوجعفر بن منده از خاندان مشهور ابن منده نیست. ابن منده در سال ۲۷۷ق زنده بود.
[۶] ذهبی، محمد بن احمد، سیر اعلام النبلاء، ج۱۵، ص۳۹۸.
حاجی خلیفه کتابی با عنوان جزء ابن منده به وی نسبت داده که کتابی حدیثی بوده است.

۲ - پانویس


 
۱. خطیب بغدادی، احمد بن علی، تاریخ بغداد، ج۴، ص۷۳.    
۲. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، لسان المیزان، ج۵، ص۳۹۳.    
۳. ابونعیم اصفهانی، احمد بن عبدالله، ذکر اخبار اصبهان، ج۲، ص۱۹۳.    
۴. ابونعیم اصفهانی، احمد بن عبدالله، ذکر اخبار اصبهان، ج۲، ص۳۰۵.    
۵. ذهبی، محمد بن احمد، تاریخ الاسلام، ج۲۰، ص۴۶۴-۴۶۵.    
۶. ذهبی، محمد بن احمد، سیر اعلام النبلاء، ج۱۵، ص۳۹۸.
۷. حاجی خلیفه، مصطفی بن عبدالله، کشف الظنون، ج۱، ص۵۸۴.    
۸. ابن ابی حاتم رازی، عبدالرحمن بن محمد، الجرح و التعدیل، ج۸، ص۱۰۷.    
۹. ابن حبان، محمد بن حبان، الثقات، ج۹، ص۱۵۴.    
۱۰. ذهبی، محمد بن احمد، میزان الاعتدال، ج۴، ص۴۷.    


۳ - منبع



• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۶۵۳، برگرفته از مقاله «محمد ـ ابن منده».






آخرین نظرات
کلیه حقوق این تارنما متعلق به فرا دانشنامه ویکی بین است.