حیای دختر شعیب (قرآن)حیا عبارت است از حالت و خویی نفسانی در انسان که مانع ارتکاب اعمال زشت می‌شود. از جمله افراد با حیا و دارای عزت نفس که قرآن از او یاد کرده دختر شعیب (علیه‌السّلام) است. ۱ - حرکت توام با حیادختر شعیب (علیه‌السّلام)، هنگام بازگشت نزد موسی (علیه‌السّلام) و گفتگو با وی، حرکت توام با حیا و آزرم داشت. «فجاءته احدهما تمشی علی استحیاء قالت ان ابی یدعوک لیجزیک اجر ما سقیت لنا..؛ ناگهان یکی از آن دو (زن) به سراغ او آمد در حالی که با نهایت حیا گام برمی داشت، گفت: پدرم از تو دعوت می‌کند تا مزد آب دادن (به گوسفندان) را که برای ما انجام دادی به تو بپردازد. هنگامی که موسی نزد او (شعیب) آمد و سرگذشت خود را شرح داد، گفت: نترس، از قوم ظالم نجات یافتی!» ۱.۱ - عفت در راه رفتنضمیر در "احدیهما- یکی از آن دو" به کلمه "امراتین" برمی گردد، و اگر کلمه "استحیاء" را نکره، بدون الف و لام- آورد، برای رساندن عظمت آن حالت است، و مراد از اینکه راه رفتنش بر "استحیاء" بوده، این است که: عفت و نجابت از طرز راه رفتنش پیدا بود. ۱.۲ - شرم در سخن گفتنیکی از آن دو دختر که با نهایت حیا گام بر می‌داشت و پیدا بود از سخن گفتن با یک جوان بیگانه شرم دارد به سراغ او آمد، و تنها این جمله را گفت: پدرم از تو دعوت می‌کند تا پاداش و مزد آبی را که از چاه برای گوسفندان ما کشیدی بتو بدهد"! (فجاءته احداهما تمشی علی استحیاء قالت ان ابی یدعوک لیجزیک اجر ما سقیت لنا). ۲ - پانویس
۳ - منبعفرهنگ قرآن، مرکز فرهنگ و معارف قرآن، برگرفته از مقاله «حیای دختر شعیب». |