گویش بوشهری

گویش در استان بوشهر به دو بخش تقسیم شمالی و جنوبی تقسیم می‌شود. گویش جنوبی شامل گویش شهرستانهای تنگستان، دشتی، کنگان، عسلویه، جم و دیر می‌باشد. خود شهر بوشهر هم گویشی مخصوص و همسو با گویش تنگستان دارد. گویش شمالی نیز در شهرستان دشتستان، شهرستان گناوه و دیلم رایج است و در گناوه و دیلم با زبان لری آمیختگی زیادی دارد.

گویش بوشهری در شهرستان بوشهر، گویش دشتی یا دشتیاتی در منطقهٔ دشتی شهرستان دشتی و دیر، گویش تنگستانی یا تنگسیری در بخش ساحلی تنگستان است. گویش دشتستانی لهجه مردم دشتستان و شمال غربی استان (گناوه و دیلم) است که با گویش لری بختیاری آمیخته‌است. گویش دیری - بردستانی و آبدانی بعلاوه دشتیاتی هم در شهرستان دیر است و دارای قدمت منحصر بفرد است. گویش دیری به فارسی فصیح نزدیک است؛ و گویش کنگانی و جمی هم در منتهای جنوبی استان بوشهر است که (بخصوص لهجه جمی) به فارسی فصیح و معیار نزدیکترند.

• بود: بید
• دود: دید
• زانو: زونی
• شب: شُو
• خواب: خُو
• فوت کردن: فیت کردن
• کوچه: کیچه
• نگاه کردن: سِی کردن
• مادر: دِی
• لیوان: گیلاس
• گربه: گولی
• آینه: اُینه
• آب: اُو
• پدر: بوآ
• صبحانه: ناشتا
• ناهار: چاس و یا همان ناهار
• شام: شوم
• ببين:سى كو
• بيا:بيو

از نظر صرفی و دستوری با فارسی معیار چندان تفاوتی ندارد. نشانهٔ تعریف در برخی لهجه‌ها در اسامی پسوند (ku) و در صفات پسوند (u) می‌باشد. برای نمونه:

• بیا غذایت را بخور: بیو غذاتو بخور
• آن کتاب را بخوان: او کتابو بُخون
• زشت (معرفه): زشت
• خودکار (معرفه): خودکار

نشانهٔ جمع در گویش بوشهری (آ) و در لهجه‌های شمالی (ال) می‌باشد. کتاب‌ها: کتابا - کتابل

برای استمرار در افعال بجای استفاده از داشتن از پیشوندهای (hasey) یا (hey) استفاده می‌شود. استفاده از هی در افغانستان نیز مرسوم است و هاسی در کازرون نیز بکار می‌رود. در مناطق شمالی استان هاسی به ایسی تبدیل می‌گردد. شهر بوشهری کلمه هاسی به کار نمی‌برد اما روستاهای اطراف بله و تفاوت این لهجه‌ها با فاصله گرفتن از بوشهر بیشتر می‌شود و بوشهر مرکز آن‌ها نیست.

• دارد می‌نویسد: hâsey minvise
• داشت می‌رفت: هی می رف

داشت می‌رفت:بوشهری:داش می‌رفت (فارسی معیار) برای منفی کردن مانند فارسی معیار از نه استفاده می‌شود که در افعال ترکیبی یا اسنادی این نشانه منفی ساز پیش از مسند قرار می‌گیرد:

• من بلد نیستم: مو نه بلدم: mo na baladom

من بلد نیستم: به جای نمی دونم می‌گویند نمی‌فَهمُم

• ما اهل تهران نیستیم: ما نه مال تهرونیم: ma na mâl tehrunim

حرف میانجی عموماً صامت (ن) است که در در افعال اسنادی برای سوم شخص نیز کاربرد دارد؛ مثلاً برای مفهوم (هوا گرم است) آنچه را که در تهران می‌گویند (havâ garm'e) یا در اصفهان می‌گویند (heva garmes) در بوشهر می‌گویند (havâ garmen). این حالت در لهجهٔ کازرونی و گویش‌های بندری نیز وجود دارد.

در گویش بوشهری، گویش دشتستانی و گویشهای شبیه و اطراف حالت التزامی شرط محقق نشده همتای «بروم» در زمان حال، در زمان گذشته به صورت «برفتم» و با پیشوند «بِ» (be) به کار می‌رود. در لهجه تهرانی بیشتر از پیشوند «می» و ساخت ماضی استمراری استفاده می‌شود:

• چه برفتُم حسینیه و چه تو خانه بُمُندُم صِدِی سنج و دمام و نوحه‌خوانی می‌فهمیدُم

این لهجه‌ها و گویش‌ها مانند هرگویش دیگری دارای خزینهٔ واژگان خاص خود می‌باشد. در برخی موارد لهجه‌های مختلف این استان واژگان با مصادر و اصطلاحات خاص خود را دارند. به ویژه در منطقه‌ای مانند استان بوشهر که بواسطهٔ زندگی ساحلی و تجارت و دریانوردی و حضور اقوام مهاجر گوناگون کلمات متعددی را از زبانهای دیگر نیز قرض گرفته‌است. در بسیاری از گویش‌های آن کلمات پارسی میانه دیده می‌شوند؛ مثلاً تهل (تلخ) یا پهل (پل) یا اشناو (شنا). برای نمونه:

• غوص کردن (ghows kerdan): زیر آبی رفتن
• رُوکردن (row kerdan): حرکت کردن
• بوآ buâ): بابا، پدر
• دی یا ننه(dey): مادر
• کُکا(kokâ): برادر
• شی (šuy): شوهر
• پار (pâr): پارسال
• خالو یا دویی(xâlu): دایی
• زوان یا زبون (zovân): زبان
• جانگیرک (janegirak): پافشاری کودکان
• مشقل (mašqal): آبکش
• تنگیدن (tengidan): پریدن، نشستن
• بارو (bâru): باران
• کَپ (kap): دهان
• کُم (kom): شکم
• ویسیدن (veysidan): ایستادن
• پوز (puz): دماغ
• پُسر (posar): پسر
• دِریا (deryâ): دریا
• خهک (xahk): خاک
• دیگ (dig): دیروز
• پسین (pesin): عصر
• صوا (soba): فردا

•شنو (sheno) :حمام كردن

•چيل (chil) :دهان

•فچ (fetch) : گشاد

•مين (moo) : مو

راهنمای آوا نویسی

در این نوشتار از نمادهای زیر برای آوانویسی استفاده شده‌است

â = تلفظ حرف آ در واژهٔ آبادان

a = تلفظ حرف ا در واژه احمد

ٍe = تلفظ حرف ا در واژه ابراهیم

C = چ

i = تلفظ حروف ای در واژه ایران

š = ش

Q = غ یا ق

O = تلفظ حرف ا در واژهٔ امید

U = تلفظ حرف و در واژهٔ کوچه

X = خ

Ž = ژ

• فارسی
• استان بوشهر