پادشاهی متحد بریتانیای کبیر و ایرلند

پادشاهی متحد بریتانیای کبیر و ایرلند (به انگلیسی: United Kingdom of Great Britain and Ireland) یک کشور مستقل در جزایر بریتانیا بود که بین سال‌های ۱۸۰۱ تا ۱۹۲۲ میلادی وجود داشت، زمانی که تمام ایرلند را شامل می‌شد. این توسط مصوبه‌های اتحاد ۱۸۰۰ تأسیس شد که پادشاهی بریتانیا و پادشاهی ایرلند را در یک کشور متحد ادغام کرد. تأسیس دولت آزاد ایرلند در سال ۱۹۲۲ منجر به تغییر نام بقیه آن‌ها به پادشاهی بریتانیای کبیر و ایرلند شمالی شد.

پادشاهی متحد بریتانیای کبیر و ایرلند
۱۸۰۱–۱۹۲۲
پرچم نشان سلطنتی
سرود: "خدا نگهدار پادشاه/ملکه باد"
موقعیت  بریتانیا  (سبز) در اروپا در سال ۱۹۲۲ میلادی  (سبز و خاکستری)
پایتخت	لندن ۵۱°۳۰′ شمالی ۰°۷′ غربی / ۵۱٫۵۰۰°شمالی ۰٫۱۱۷°غربی / 51.500; -0.117
زبان(های) رایج	زبان انگلیسی (رسمی)، اسکاتس، زبان ولزی، زبان ایرلندی، گیلیک اسکاتلندی
نام(های) اهلیت	بریتانیایی‌ها
حکومت	حکومت متمرکز نظام پارلمانی پادشاهی مشروطه
فهرست فرمانروایان بریتانیا
• ۱۸۰۱–۱۸۲۰	جرج سوم (پادشاهی متحده)
• ۱۸۲۰–۱۸۳۰	جرج چهارم (پادشاهی متحده)
• ۱۸۳۰–۱۸۳۷	ویلیام چهارم (پادشاهی متحده)
• ۱۸۳۷–۱۹۰۱	ملکه ویکتوریا
• ۱۹۰۱–۱۹۱۰	ادوارد هفتم (پادشاهی متحده)
• ۱۹۱۰–۱۹۲۲	جرج پنجم (پادشاهی متحد)
قوه مقننه	پارلمان بریتانیا
• مجلس اعلا	مجلس اعیان بریتانیا
• مجلس سفلا	مجلس عوام بریتانیا
تاریخ
• مصوبه‌های اتحاد ۱۸۰۰	۱ ژانویه ۱۸۰۱ میلادی ۱۸۰۱
• پیمان انگلیس و ایرلند	۶ دسامبر ۱۹۲۱
• قانون اساسی دولت آزاد ایرلند	۶ دسامبر ۱۹۲۲ ۱۹۲۲
• Titles amended	۱۲ آوریل ۱۹۲۷
مساحت
۱۸۰۱	۳۱۵٬۰۹۳ کیلومتر مربع (۱۲۱٬۶۵۸ مایل مربع)
۱۹۱۱	۳۱۵٬۰۹۳ کیلومتر مربع (۱۲۱٬۶۵۸ مایل مربع)
جمعیت
• ۱۸۰۱	۱۶٬۰۰۰٬۰۰۰
• ۱۹۱۱	۴۵٬۳۷۰٬۵۳۰
واحد پول	پوند استرلینگ
پیشین پسین پادشاهی بریتانیای کبیر پادشاهی ایرلند پادشاهی متحد دولت آزاد ایرلند
امروز بخشی از	جمهوری ایرلند  بریتانیا
^  Monarch of Great Britain and Ireland from 1760. ^  Continued as monarch of the United Kingdom and the Irish Free State until 1936.

بریتانیا، با تأمین مالی ائتلاف اروپایی که فرانسه را در طول جنگ‌های ناپلئونی شکست داد، نیروی دریایی سلطنتی بزرگی ایجاد کرد که امپراتوری بریتانیا را قادر ساخت تا به بزرگترین قدرت جهانی برای قرن آینده تبدیل شود. برای نزدیک به یک قرن از شکست نهایی ناپلئون پس از نبرد واترلو تا شروع جنگ جهانی اول، بریتانیا تقریباً پیوسته با قدرت‌های بزرگ در صلح بود. قابل توجه‌ترین استثنا جنگ کریمه با امپراتوری روسیه بود که در آن خصومت‌های واقعی نسبتاً محدود بود. با این حال، بریتانیا در عملیات نظامی تهاجمی گسترده در آفریقا و آسیا، مانند جنگ‌های تریاک با سلسله چینگ، برای گسترش مالکیت و نفوذ سرزمینی خود در خارج از کشور شرکت کرد.

با شروع نیمه دوم قرن نوزدهم، دولت امپراتوری سطوح فزاینده‌ای از خودمختاری را به دولت‌های منتخب محلی در مستعمرات اعطا کرد که ساکنان سفیدپوست از نظر جمعیتی و/یا از نظر سیاسی مسلط شده بودند، که این روند در نهایت منجر به این شد که کانادا، استرالیا، نیوزیلند، نیوفاندلند و آفریقای جنوبی به قلمروهای خودگردان تبدیل شوند. اگرچه این قلمروها بخشی از امپراتوری بریتانیا باقی ماندند، اما در عمل به دولت‌های محلی اجازه داده شد تا عمدتاً امور داخلی خود را بدون مداخله لندن، که عمدتاً تنها مسئول سیاست خارجی بود، مدیریت کنند.