پادشاهی روم

در دوران پادشاهی تنها پادشاه بود که به‌عنوان کلانتر عالی‌رتبه با رأی پاتریسی‌ها یا همان سران قبایل اولیه رومی انتخاب می‌شد تا شهر را اداره و حکومت کند، تنها استثناء رومولوس بود چرا که او نخستین پادشاه و بنیان‌گذار شهر روم بود. راجع به چهار پادشاه نخست روم (لاتین‌ها) سندی که نشان دهد انتصابشان به پادشاهی امری موروثی بوده‌ در دست نیست، درحالی‌که برای سه پادشاه آخر (اتروسک‌ها) ملاک وراثت مادری برقرار بوده‌است.

تاریخ‌نگاران عصرباستان بر این ادعا بودند که پادشاهان روم بر مبنای فضایل و دانش خود به پادشاهی برگزیده می‌شدند. برای تاریخ‌نگاران باستانی مشکل بود که اقتدارات پادشاه را تعریف کنند، اقتداراتی که در دوران جمهوری روم به کنسول‌ها تفویض شدند. برخی تاریخ‌نگاران مدرن بر این گمان‌اند که قدرت عالی از آنِ مردم بوده‌است و پادشاه صرفاً یک مقام مجری می‌نمود درحالی‌که برای برخی دیگر قدرت مطلقه از آنِ پادشاه بوده و مردم و سنا نقشی درجه دوم و در حد کنترل قدرت پادشاه داشتند. نمادهای اقتدار پادشاه عبارت بودند از دوازده تبردار مجهز به تبرپوش، صندلی کورولی، توگای سرخ، کفش‌هایی سرخ و دیهیم سفیدی بر سر. پادشاه از اقتدارات و امتیازات زیر برخوردار بود: دارای اقتدار عالیه، فرمانده عالی قوای نظامی، رئیس حکومت، کاهن اعظم، قانونگذار و قاضی ارشد. انتخاب پادشاه فرایندی بود که مشتمل‌بر مداخله‌ی اینتررکس، سنا، مجمع کوریاتا، و البته آوگورهایی که می‌بایستی اراده خدایان را بواسطه عمل فالگیری از روی حرکت پرندگان حدس بزنند. در تئوری این مردم روم بودند که پادشاه خود را انتخاب می‌کردند اما در عمل مجلس سنا که این کار را انجام می‌داد.

چهار پادشاه نخست یعنی رومولوس، نوما پومپیلیوس، تولوس هوستیلیوس، و آنکوس مارکیوس دارای اصالتی لاتینی و سابین بودند و روی هم رفته ۱۳۷ سال پادشاهی کردند و پایه‌های شهر رم و بسیاری از آداب و رسوم و نهادهای آن را پی‌افکندند.

رومولوس (۷۱۶ - ۷۵۳ قبل از میلاد)

بر طبق حماسه، رومولوس اولین پادشاه و مؤسس نام‌بخش روم، دارای تباری لاتین، فرزند مارس (خدای جنگ رومیان) و رئا سیلویا (فرزند نومیتور، پادشاه آلبا لونگا) بود و در ۲۱ آوریل ۷۵۳ قبل از میلاد با پی‌افکندن خط مرزی مقدسی به‌نام پومریوم بنیان‌گذار شهر روم شناخته‌شد، در همین‌حال برادر دوقلویش رموس برای تمسخر او ـ که در حال ساختن دیواری بر گرداگرد شهر جدید روم بود ـ از روی دیوار پرید و رومولوسِ خشمگین هم او را کُشت. رومولوس پس از آنکه شهر را بر روی تپه‌های پالاتینوس پی‌افکند، جنایتکاران، بَردگان فراری، تبعیدیان و متمردینِ دیگر شهرها را با وعده‌ی حق پناهندگی دعوت کرد به او بپیوندند. اینچنین توانست شهر روم را پُرجمعیت سازد، همچنین دستور به ربودن زنان سابین ـ که در همسایگی بودند ـ را داد تا آنان را به عقد مردان خودش درآورَد. این امر جنگی بین رومیان و سابین‌ها را موجب شد که با مداخله‌ی زنان سابین به صلح ختم شد چنان‌که مردان سابین هم بر روی تپه کوئیرینال مستقر شدند و پادشاه آنان تیتوس تاتیوس قدرت خود را با رومولوس تقسیم نمود.

رومولوس مردم را به دو گروه تقسیم کرد؛ کسانی‌که میتوانستند بجنگند و کسانی‌که قادر به این کار نبودند. او برجسته‌ترین و والاتبارترین مردان را برگزید تا مجلس سنای روم را تشکیل دهند، این کار باعث شد تا نوادگان اینان تبدیل به نخبگان دوران جمهوری شوند. وی همچنین مجمع کوریاتا را تشکیل داد که یکی از وظایفش تصویب قوانین بود. او همچنین آوگورهایی ایجاد کرد. رومولوس چندین جنگ با قبایل همسایه و رقیب روم مانند فیدنات‌ها و وئی‌ها به‌راه انداخت.

تقسیم‌بندی قبایل رومی به سه دسته تیتی‌ها، رامنِنس‌ها و لوکرها نیز از آنِ اوست؛ هر یک از این قبایل (tribù) به‌نوبه خود به ده قبیله کوچکتر که بدانان کوریا (curia) می‌گفتند تقسیم می‌شدند. این سی کوریا می‌بایستی در مواقع اضطراری روی‌هم‌رفته سیصد سواره و سه‌هزار پیاده برای ارتش روم مهیا کنند. رومولوس پس از چهل سال زمامداری ـ بر طبق افسانه‌ها ـ در اثر یک صاعقه ناپید شده و به آسمان برده‌شد. بر طبق وصیتش، پس از مرگش ایزدانگاشته شد و شاید معادل با همان خدای سابینی کویرینوس باشد.

• پادشاهی
• روم
• امپراتوری روم

• «Roman Kingdom». ویکی‌پدیا انگلیسی.