والتر فن براوخیچ

سال ۱۸۸۱ در برلین متولد شد. سال ۱۹۰۰ به هنگ ۳ پیاده‌نظام محافظ پیوست. سال بعد به هنگ ۳ توپخانه منتقل شد. تا پایان جنگ جهانی اول به درجه سرگردی نائل آمد.

پس از جنگ به رایشسور پیوست و از سال ۱۹۲۲ در دفتر نیرو به خدمت ادامه داد. در سال ۱۹۲۵ به فرماندهی یک گردان توپخانه رسید. سال ۱۹۲۸ درجه سرهنگی به او اعطا گشت. از سال ۱۹۳۰ مجدداً به دفتر نیرو بازگشت و مسئول آموزش نیروی زمینی شد. در این موقعیت به درجه سرتیپی ترفیع پیدا کرد. سال ۱۹۳۲ بازرس توپخانه بود. سال بعد به عنوان فرمانده منطقه نظامی شماره ۱ و لشکر یکم پیاده‌نظام در کونیگسبرگ، درجه سرلشکری را دریافت نمود.

سال ۱۹۳۵ به عنوان فرمانده سپاه ۱ در کونیگسبرگ برگزیده و سال بعد سپهبد (ژنرال توپخانه) شد. سال ۱۹۳۷ فرمانده گروه فرماندهی ۴ بود. فن براوخیچ فردی نوآور در زمینه توپخانه به حساب می‌آمد و خود را محدود به عقاید سنتی نظامی نمی‌کرد. او نقش عمده‌ای در توسعه توپ ۸۸ میلی‌متری ضدهوایی که به عنوان توپ ضد تانک نیز به کار گرفته شد، ایفا نمود.

فرماندهی کل نیروی زمینی

برگزیده شدن فن براوخیچ به عنوان فرمانده کل نیروی زمینی آلمان صورتی از شگفتی داشت؛ چرا که چندان فردی پایبند و معتقد به اصول ناسیونال سوسیالیسم نشان نمی‌داد. به هر صورت با توجه به تشکیل فرماندهی عالی ورماخت، فرمانده کل نیروی زمینی دیگر همانند گذشته قدرتمند نبود. فن براوخیچ جهت پذیرش این انتصاب پیش از پایان مسئله فن فریچ، مورد انتقاد قرار گرفته‌است. عده‌ای معتقدند هدف او از پذیرش این جایگاه محافظت از نیروی زمینی در مقابل نفوذ ناروای نازی‌ها بود؛ به وجهی که همان سال ۱۹۳۸ به آدولف هیتلر گفت که دخالت غیرنظامیان در امور نظامی در هر صورت نتایج فاجعه‌باری خواهد داشت. به هر حال، فن براوخیچ تصور می‌کرد قادر به اداره هیتلر خواهد بود اما بعداً متوجه شخصیت غیرقابل سلطه پیشوا شد؛ به شکلی که بعدها در جایی نوشت: «هیتلر سرنوشت آلمان بود و نمی‌شد جلوی این سرنوشت ایستاد.» بدین ترتیب فن براوخیچ سعی نکرد از سد هیتلر بگذرد. او خود به مرور تضعیف شد و تسلط بر امور را از دست داد تا صرفاً به یک فرمانده نمادین بدل گردد. ضعف شخصیت، پیروزی‌های بزرگ هیتلر، حس وفاداری و نفوذ همسرش دلایل این مسئله دانسته شده‌است. از همین رو، در سخن اریش فن مانشتاین، فن براوخیچ «از جایگاه مشاور نظامی رئیس حکومت به فرمانده‌ای مطیع متعهد به تمکین بی‌چون‌وچرا تقلیل یافت.»

فن براوخیچ روز ۲۱ ژوئیه سال ۱۹۴۰، در دیدار با هیتلر، مقدار نیروی لازم برای فائق آمدن بر شوروی را ۸۰ تا ۱۰۰ لشکر دانست. با انتقال مقر فرماندهی عالی ورماخت و فرماندهی عالی نیروی زمینی در ماه ژوئن سال ۱۹۴۱ به پروس شرقی، هر هفته چند بار با قطار مسیر ۱۵ کیلومتری را جهت گزارش‌دهی به هیتلر طی می‌نمود. این رفت و برگشت اثر بدی بر سلامتی جسمانی او گذاشت به شکلی که حتی سخن گفتن را برای او دشوار ساخت. هفته‌های آغازین عملیات بارباروسا روابط او با پیشوا تنش‌آلود گردید. هیتلر تصور می‌کرد او به اندازه کافی بر فرماندهان گروه ارتش‌ها مسلط نیست. ماه نوامبر دچار یک حمله قلبی شد. با توجه به شرایط نامناسب میدان‌های نبرد، حتی با وجود مشکلات سلامتی، امکان عزل او بدون خدشه‌دار کردن تصویر تبلیغاتی که از نیروی زمینی در انظار جلوه داده شده بود، وجود نداشت. با وجود قدرت سیاسی بالای پیشوا، هیتلر همچنین نمی‌توانست آرای جمعی افسران ارشد نیروی زمینی در این رابطه را نادیده بگیرد. از طرفی جانشین مناسبی هم برای او مد نظر نبود. بدین صورت او برای مدت دیگری در مقام فرماندهی عالی نیروی زمینی باقی ماند. با رسیدن نیروهای آلمانی در خط مقدم به انتهای ظرفیتشان، فن براوخیچ اواخر روز ۵ دسامبر به ارتشبد فرانتس هالدر، رئیس ستاد کل نیروی زمینی، گفت او نهایتاً تصمیمش برای کناره‌گیری از فرماندهی کل نیروی زمینی آلمان را گرفته‌است. فن براوخیچ در نهایت روز ۱۹ دسامبر به دلایل پزشکی بازنشسته شد و تا هیتلر شخصاً فرماندهی عالی نیروی زمینی را بر عهده بگیرد. فن براوخیچ هیچگاه مجدداً به خدمت فراخوانده نشد. او در پایان جنگ، ماه مه سال ۱۹۴۵ به اسارت نیروهای بریتانیایی درآمد.

تابستان سال ۱۹۳۸ پس از ۲۸ سال و داشتن چهار فرزند از همسر نخست خود جدا شد. سه ماه بعد در سن ۵۸ سالگی مجدداً ازدواج نمود. همسر دومش به عنوان ستایشگر هیتلر، او را به تبعیت همه‌جانبه از پیشوا تشویق می‌کرد. گفته می‌شود با وجود اکراه محفل محافظه‌کار سران نیروی زمینی از دست زدن به طلاق، هیتلر و هرمان گورینگ در سرگرفتن ازدواج مجدد او نقش داشته‌اند. همواره در مضیقه مالی بود و سعی داشت با کار شبانه‌روزی در دفتر کارش ناراحتی زندگی خانوادگی خود را جبران کند.

از مشارکت در هر گونه جنبش مخالف هیتلر خودداری می‌کرد. با وجود بی‌علاقگی به نازی‌ها، خود شخصاً ستایش‌گر هیتلر بود.

والتر فن براوخیچ در نهایت ماه اکتبر سال ۱۹۴۸ درحالیکه تقریباً نابینا شده بود، پیش از آن که در دادگاه نورنبرگ محاکمه شود، در اثر ناراحتی قلبی درگذشت.