نیروی دریایی پادشاهی بریتانیا
نیروی دریایی پادشاهی بریتانیا (به انگلیسی: Royal Navy)، قدیمی‌ترین نیروی ارتش بریتانیا است. از اوایل قرن هجدهم تا اواسط قرن بیستم میلادی، نیروی دریایی بریتانیا، قدرتمندترین نیروی دریایی در تمام جهان بود. ایجاد این نیرو در امپراتوری بریتانیا مانند نواختن یک بخش کلیدی بود چرا که به دست آن، امپراتوری بریتانیا، از سال ۱۸۱۵ میلادی تا نزدیک به ۱۹۴۰ میلادی، بر تمامی اقیانوسهای جهان چیره بود. در طول جنگ جهانی دوم، نیروی دریایی پادشاهی بریتانیا، از نزدیک به ۹۰۰ کشتی جنگی استفاده می‌کرد. هم چنین در طول جنگ سرد، نیروی دریایی پادشاهی بریتانیا، بیشتر به یک نیروی پاد (ضد) زیر دریایی تبدیل گشته بود و فعالیت زیردریایی‌های اتحاد جماهیر شوروی را رصد می‌کرد.
تاریخچه
تاریخ رسمی نیروی دریایی سلطنت با تأسیس نیروی دریایی سلطنتی توسط هنری هشتم در سال ۱۵۴۶ آغاز شد. تجسم مدرن این نهاد دوباره به عنوان نیروی دریایی ملی پادشاهی انگلستان در سال ۱۶۶۰، پس از بازگرداندن شاه چارلز دوم به تاج و تخت، ظهور کرد. با این حال، برای بیش از هزار سال قبل از آن، نیروهای دریایی انگلیسی وجود داشتند که از نظر نوع و سازمان متفاوت بودند. در سال ۱۷۰۷، نیروی دریایی پس از اتحاد بین انگلستان و اسکاتلند به نیروی دریایی پادشاهی بریتانیا تبدیل شد.
قبل از ایجاد نیروی دریایی سلطنتی، نیروی دریایی انگلیس لحظه شکل‌گیری مشخصی نداشت. این نیرو به‌عنوان مجموعه‌ای متنوع از «کشتی‌های کینگ» در قرون وسطی شروع شد. در طول قرن شانزدهم به عنوان یک نیروی دریایی پایا شکل گرفت و در طول ناآرامی‌های قرن هفدهم به یک تأسیسات منظم تبدیل شد.
انگلستان قبل از ۱۶۰۳
پادشاهی‌های اولیه انگلیسی
برخی شواهد از ساخت کشتی انگلیسی در دوره آنگلوساکسون در اسنیپ (حدود ۵۵۰) و ساتون هو (حدود ۶۲۵) در دسترس است. شواهد کمی از فعالیت‌های دریایی پادشاهی‌های انگلیسی قبل از اواسط قرن نهم وجود دارد، اما پادشاه ادوین نورثومبریا (۶۱۶/۷–۶۳۳/۴) جزیره من و جزیره انگلسی را فتح کرد.
تهدید وایکینگ‌ها به‌طور قابل توجهی در اوایل قرن نهم افزایش یافت و تهاجمات از حدود سال ۸۳۵ به یک تهدید جدی تبدیل شد. در سال ۸۵۱، نیروی بی‌سابقه‌ای از دانمارک‌ها به جنوب انگلستان حمله کردند و حدود ۳۵۰ کشتی را حمل کردند. این نیرو که در داخل کشور لشکرکشی می‌کرد، به‌طور قاطع توسط پادشاه اتلولف وسکس در نبرد آکلیا شکست خورد، اما یک اقدام دریایی نیز توسط پسر اتلولف، ایتلستان و الدورمن ایلهره در ساندویچ، کنت، با تصرف نه کشتی به پیروزی رسید.
پیش از جنگ جهانی اول
با تمرکز منابع فرانسه بر نیروی زمینی، اواسط سده هفدهم نیروی دریایی هلند تنها نیرویی بود که می‌توانست در حالت تهاجمی نیروی دریایی بریتانیا را به چالش بکشد. نیروی دریایی بریتانیا پس از نبرد بیچی هد در سال ۱۶۹۰ در مقابل فرانسوی‌ها، هیچگاه متحمل یک شکست تعیین‌کننده در دریا نشده‌است.
نیروی دریایی بریتانیا در سال‌های نخست سده هجدهم کشتی‌های جنگی با تعداد بیش از حدی توپ می‌ساخت. این مسئله موجب افزایش وزن کشتی‌ها و در نتیجه کاهش سرعت و فرورفتن زیاد کشتی در آب می‌شد و در شرایط بد آب‌وهوایی ردیف پایین توپ‌های کشتی‌های خط را بلااستفاده می‌کرد. از این رو سال ۱۷۱۹ تصمیم به وضع ابعاد استاندارد گرفته شد که وزن ثابتی برای هر یک از انواع کشتی‌های جنگی مقرر می‌نمود. این تصمیم، بدون توجه به پیشرفت‌های سایر قدرت‌های دریایی مخصوصاً فرانسه و اسپانیا، باعث محدود شدن طراحان بریتانیایی کشتی‌ها به ابعادی ثابت گشت. کشتی‌های فرانسوی در اواخر سده هجدهم بزرگ‌تر و بهتر از کشتی‌های درجه یک بریتانیایی بودند. به هر صورت ابعاد مذکور به تدریج در طول این سده افزایش یافت. بیشتر پیشرفت‌های طراحی کشتی بریتانیایی‌ها در سده هجدهم با به غنیمت گرفتن کشتی‌های اسپانیایی و فرانسوی حاصل گشت. شرایط برای بریتانیایی‌ها با پدیداری آیرونکلاد با پیش‌ران بخار مقدار اندکی فرق کرد. سده نوزدهم محدودیت بزرگی کشتی‌سازی‌های بریتانیایی ابعاد و تناژ کشتی‌ها را محدود می‌کرد. در این هنگام بریتانیایی‌ها مدعی بودند اسپانیایی‌ها، فرانسوی‌ها و بعدها ایتالیایی‌ها کشتی‌هایی می‌سازند که بهتر از توانایی رزم خودشان است. در این حال سابقه گسترده پیروزی‌های دریایی بریتانیا را می‌توان در آموزش، دریانوردی و رهبری بهتر در آن‌ها دید. برای مثال در مواردی بریتانیایی‌ها می‌توانستند با دو برابر سرعت حریفان فرانسوی، توپ‌های خود را شلیک کنند و نقاط حساس‌تر را هدف می‌گرفتند. سال ۱۸۳۲ تمامی محدودیت‌ها از ابعاد و تسلیحات کشتی‌های بریتانیایی برداشته شد. با این حال بریتانیایی‌ها همچنان از فرانسوی‌ها و اسپانیایی‌ها در زمینه ساخت کیفیت ساخت کشتی عقب بودند.
در مراسم جوبیلی الماسی ملکه ویکتوریا، روز ۲۶ ژوئن سال ۱۸۹۷، در بزرگترین گردهمایی‌های دریایی تاریخ در یک بندرگاه، از ۲۱ نبردناو، ۴۲ ناو، ۳۰ ناوشکن، ۲۰ قایق اژدرافکن و ۵۲ شناور دیگر نیروی دریایی بریتانیا، حدود نیمی از مجموع توان آن، در اسپیتهد در پورتسموث سان دیده شد. در این زمان نیروی دریایی بریتانیا با بیش از ۳۳۰ کشتی و ۹۲٬۰۰۰ افسر و ملوان، با فاصله بزرگترین و قدرتمندترین نیروی دریایی جهان بود. بر طبق سیاست دولت بریتانیا، نیروی دریایی این کشور می‌بایست توانی معادل مجموع توان دریایی دو قدرت جهانی که ممکن بود برای امپراتوری تهدید آفرین شوند، حفظ می‌کرد.
به هر صورت، در این هنگام در حقیقت شناورهای ناوگان دریایی بریتانیا در انواع و اندازه‌های مختلف برای انجام رساندن وظایف آن منسوخ و آسیب‌پذیر شده بودند. نیروی دریایی بریتانیا نتوانسته بود به خوبی خود را با انقلاب صنعتی هماهنگ نگاه دارد. آخرین نوآوری در این نیرو جایگزین کردن بادبان با پیش‌ران بخار در حدود ۲۵ سال پیش بود. از آن زمان، با وجود پیشرفت‌های فناورانه در زمینه‌های مختلف، طراحی نبردناوهای بریتانیایی تقریباً بدون تغییر باقی مانده بود.
در سال‌های منتهی به جنگ جهانی اول، درحالیکه قدرت‌های دیگر از جمله امپراتوری آلمان، در قالب مسابقه تسلیحاتی، درگیر ایجاد ناوگان‌های رزمی و نمایش قدرت بودند، نیروی دریایی بریتانیا بر مبنای اصول مطرح شده توسط جولیان کوربت و با توجه به وابستگی بریتانیا به واردات مواد غذایی و مواد اولیه و عواید حاصل از تجارت و سرمایه‌گذاری‌های بین‌المللی، راهبرد ملی سلطه جهانی بر دریاها را پیش گرفته بود. مأموریت این نیرو امنیت‌بخشی به اقیانوس‌ها برای تردد تجاری کشتی‌های ساخته‌شده و تحت تملک بریتانیا بود. نتیجتاً قدرت دریایی بالاترین اولویت ملی در بریتانیا به حساب می‌آمد.
با وجود حصول پیشرفت‌های گسترده فنی، مطالعات تاکتیکی متناسب در نیروی دریایی بریتانیا دچار نقصان بود. این نیرو در سال ۱۹۱۴ همچنان دکترین تاکتیکی جامع، معتبر و عموماً پذیرفته‌شده‌ای جهت عمل در شرایط جدید نداشت. نبردهای اولیه جنگ نیز فایده چندانی در این زمینه به همراه نیاورد. دانشکده جنگ نیروی دریایی که سال ۱۹۰۰ تأسیس شد، نیز عموماً به آموزش افسران ارشد در ارتباط با چگونگی هدایت ناوگان‌ها می‌پرداخت و توجه کمتری به طرح‌ریزی جنگی داشت. تا سال ۱۹۱۲ هیچ دانشکده ستادی برای در ارتباط با تاکتیک وجود نداشت. دوره حدود یک سده‌ای صلح ابتکار عمل را در رده افسران نیروی دریایی بریتانیا تضعیف کرده بود. آرتور ماردر، تاریخدان آمریکایی این شرایط را حاکم بر تقریباً تمامی نیروهای دریایی ملل دیگر در این زمان می‌داند.
جنگ‌های جهانی
هنگام آغاز جنگ جهانی دوم در ماه سپتامبر سال ۱۹۳۹، نیروی دریایی بریتانیا هنوز قدرتمندترین نیروی دریایی جهان بود اما تنها ۱۲ نبردناو و ۳ رزم‌ناو داشت. از این تعداد ۱۰ نبردناو از زمان جنگ جهانی اول باقی مانده بودند. این نبردناوها نوسازی شده و بهبود یافته بودند اما همچنان قدیمی به حساب می‌آمدند. به هر صورت با به پا شدن درگیری‌ها، بریتانیا مجبور بود تا دستیابی به شناورهای جدیدتر، از ناوگان قدیمی خود استفاده کند. بیشتر این کشتی‌ها در رزم در مقابل کریگسمارینه آسیب دیدند و دو فروند از نبردناوها توسط او-بوت‌های آلمانی غرق شدند.
منابع
- ↑ Sandler 2004, p. 7–8.
- ↑ Sandler 2004, p. 5–7.
- ↑ Howarth 1979, p. 8.
- ↑ Howarth 1979, p. 9.
- ↑ Faulkner 2015, p. 3.
- ↑ Marder 1965, p. 4.
- ↑ Mardera 1965, p. 7.
- ↑ Konstam 2009, p. 4.
مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Royal Navy». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۷ فوریه ۲۰۰۹.
