رزم‌ناو

در انتهای سده نوزدهم ناوهای مدرن زره‌دار قدرت سریع و توانایی بود که به راحتی می‌توانست مسیرهای تجاری جهانی را تهدید کند؛ لذا نیروی دریایی بریتانیا و آدمیرال فیشر به این فکر افتادند که برای مقابله با این خطر ساخت ناوهای پرسرعت و زره‌داری را در برنامه قرار دهند. در آن زمان (۱۹۰۲–۱۹۰۴) تفکر غالب نیروی دریایی ساخت رزم‌ناوهای قدرتمند بود، فیشر ایده مسلح‌سازی نبردناو با توپهای دوازده اینچ (همانند رزم‌ناوها) را اجرا کرد و به این ترتیب این کلاس از با سه نبردناو کلاس ایوینسبل خلق شد. ساخت آن‌ها تا ۱۹۰۸ به طول انجامید. سرعت آن‌ها ۲۵ گره دریایی بود و هر یک هشت توپ دوازده اینچی (در مقایسه ده تا روی رزم‌ناو دریدنوت) داشتند. زره بدنه آن‌ها ۶ تا ۷ اینچ ضخامت داشت (در برابر یازده اینچ زره دریدنوت). نقش آن‌ها عملیات شناسایی سنگین و ردگیری گروه‌ناوهای دشمن بود، سرعت بالای آن‌ها این اجازه را می‌داد که از آتش دشمن بگریزد و قدرت بالای توپهای آن در نبرد بر علیه یک رزم‌ناو درگیر با رزم‌ناو خودی کارآمد بود. همچین در تعقیب دشمن در حال عقب‌نشینی کارآمد بود.

نیروی دریایی بریتانیا هنگام آغاز جنگ جهانی اول ۹ فروند رزم‌ناو در خدمت داشت که سه فروند از آن‌ها در مدیترانه مستقر بودند. یک رزم‌ناو در ماه اکتبر سال ۱۹۱۴ و دو رزم‌ناو دیگر اواخر تابستان سال ۱۹۱۶ به این شمار افزوده شدند. سه شناور موسوم به «رزم‌ناو سبک» نیز سال‌های ۱۹۱۶ و ۱۹۱۷ وارد خدمت در نیروی دریایی بریتانیا گردیدند.

نیروی دریایی امپراتوری آلمان ماه اوت سال ۱۹۱۴ چهار رزم‌ناو در خدمت فعال داشت که یکی از آن‌ها در مدیترانه بود. تا پایان جنگ سه فروند رزم‌ناو دیگر به توان این نیرو افزوده گشت.

رزم‌ناوها به دلیل وزن زیاد بالای ۱۰ هزار تن به تعداد کمی در خدمت هستند. رزم‌ناو کلاس تیکانداروگو آمریکا ۲۲ فروند و رزم‌ناو کلاس اسلاوا روسیه ۳ فروند تنها رزمناوها فعلی هستند. حتی "سجونگ کبیر" کره جنوبی و "تیپ۵۵" چین و "زاموالت" آمریکا و "آتاگو" ژاپن بااینکه ناوشکن گفته می‌شوند ولی عملاً با وزن بالای ۱۰هزار تن در رده رزم‌ناوها هستند.

«ویکی‌پدیای انگلیسی». دریافت‌شده در ۱۴ مه ۲۰۰۹.