مقاومت به انسولین
بیماری
مقاومت به انسولین، شرایطی است که در آن سلول‌های بدن پاسخ مناسبی به انسولین نمی‌دهند و به دنبال آن جذب گلوکز دچار اختلال شده و به طورثانویه باعث افزایش قند خون می‌شود. در حالت مقاومت به انسولین مقدار انسولین تولید شده از پانکراس در بدن طبیعی و حتی بیشتر از مقدار طبیعی است اما مشکل در پاسخ سلول‌ها به انسولین است. مقاومت به انسولین معمولاً به صورت کشف‌نشده منجر به بروز دیابت تیپ ۲ می‌شود.
| مقاومت به انسولین | |
|---|---|
| تخصص | غدد درون‌ریز و متابولیسم  |
| طبقه‌بندی و منابع بیرونی | |
| ئی‌مدیسین | med/۱۱۷۳ |
| سمپ | C18.452.394.968.500 |
تشخیص
- مقدار انسولین ناشتا
بالاتر بودن مقدار انسولین ناشتا از مقدار طبیعی (۶۰ پیکومول در لیتر) به عنوان نشانه‌ای از مقاومت به انسولین در نظر گرفته می‌شود.
- تست تحمل گلوکز : (IGT) قند خون بیمار دوساعت پس از مصرف 75 گرم گلوکز خوراکی بین 140 تا 200 است.
اختلال در تست تحمل گلوکز می‌تواند نشانه‌ای از مقاومت به انسولین باشد. این حالت نوعی اختلال پره دیابتیک است.
تاریخچه
مفهوم مقاومت به انسولین اولین بار در سال ۱۹۳۱ توسط پروفسور ویلهلم فالتا مطرح شد.
جستارهای وابسته
- پره‌دیابت
- سندرم متابولیک