مسرشمیت ام‌ئی ۲۶۲
مسرشمیت ام‌ئی ۲۶۲ با نام مستعار پرستو (به آلمانی: Schwalben) در نسخه‌های جنگنده یا کبوتردریایی (به آلمانی: Sturmvogel) در نسخه‌های جنگنده بمب افکن، اولین هواپیمای جنگنده بهره گیرنده از موتور جت عملیاتی جهان بود. کار طراحی قبل از جنگ جهانی دوم آغاز شد، اما مشکلات موتورها، متالورژی و دخالت مقامات بالا، هواپیما را از ورود به شرایط عملیاتی در لوفتوافه (به آلمانی: Luftwaffe) تا اواسط سال ۱۹۴۴دور کرد. ام‌ئی ۲۶۲ سریعتر و مسلح تر از تمامی جنگنده‌های متفقین، از جمله جت بریتانیایی گلاستر میتیور، بود. نقش‌های ام‌ئی ۲۶۲ که یکی از پیشرفته‌ترین طراحی‌های عملیاتی صنعت هوانوردی در طول جنگ جهانی دوم بود، شامل نسخه‌های بمب افکن سبک، هواگرد شناسایی و جنگنده شبانه آزمایشی بود.
خلبانان ام‌ئی ۲۶۲ ادعا کردند که مجموع ۵۴۲ فروند هواپیمای متفقین را شکار کردند، اگر چه گاهی اوقات ادعاهای تعداد بالاتری ابراز می‌شود. متفقین در مقابل مؤثر بودن این هواپیما، دست به حمله به آن روی زمین و در هنگام فرود و برخاست زدند. مشکلات مربوط به قابلیت اطمینان موتور، که ناشی از ماهیت پیشگام بودن موتورهای توربوجت جریان-محوری یونکرس یومو ۰۰۴ (به آلمانی: Junkers Jumo 004) - اولین موتو جت تولید انبوه شده- بود و حملات نیروهای متفقین به مخازن سوخت در شرایط رو به وخامت اواخر جنگ نیز تأثیرات این هواپیما به‌عنوان یک نیروی جنگنده را کاهش داد. در نهایت، ام‌ئی ۲۶۲ در نتیجه تولید دیرهنگام آن و تعداد همیشه کم عملیاتی، تأثیری ناچیز بر روند جنگ داشت.
در حالی که استفاده آلمانی از این هواپیما در انتهای جنگ جهانی دوم پایان یافت، تعداد کمی از آنها تا سال ۱۹۵۱ توسط نیروی هوایی چکسلواکی مورد استفاده قرار گرفتند. ام‌ئی‌های ۲۶۲ غنیمت گرفته شده توسط قدرت‌های بزرگ مورد مطالعه و آزمایش قرار گرفتند، و در نهایت بر طرح‌های تعدادی از هواپیماهای پس از جنگ مانند نورث امریکن اف-۸۶ سیبر و بوئینگ بی-۴۷ استراتوجت تأثیرگذار بودند. تعدادی از هواپیماها در موزه‌ها باقی ماندند و چندین فروند نیز به شکل خصوصی تولید مجدد شدند و با استفاده از موتورهای پیشرفته جنرال الکتریک جی۸۵ به پرواز درآمدند.
مسرشمیت ام‌ئی ۲۶۲ (به آلمانی: Messerschmitt Me 262) نخستین جنگنده جت جهان است. این هواپیما را شرکت هواپیماسازی آلمانی مسرشمیت می‌ساخت و در اواخر جنگ جهانی دوم به‌کار گرفته شد ولی تأثیر چندانی در سرنوشت جنگ نداشت. بعد از جنگ نکات طراحی آن منبع طراحی جنگنده‌های دیگر جهان شد. این هواپیما دارای ارابهٔ فرود سه چرخه و مجهز به دو موتور توربوجت جانکرز جومو هر یک با کشش ۱۹۸۴ پوند بود. بالها دارای نسبت منظر نسبتاً زیاد ۲۳ر۷ و اندکی زاویهٔ برگشت به عقب (۵ر۱۸ درجه) بودند. ادوات افزایش دهندهٔ برا به گونه کارآمدی در لبه فرار نصب شده بودند که به همراه اسلاتهای لبه حمله قابلیتهای فرود و برخاست مناسبی به هواپیما می‌دادند. از نقایص ام ئی-۲۶۲ می‌توان به نداشتن ترمز هوایی اشاره کرد. این وسیله از ملزومات یک هواپیما برای کنترل سرعت است. ام ئی-۲۶۲ علی‌رغم داشتن نسبت کشش به وزن کم دارای تواناییهای بالایی بوده‌است. سرعت آن ۵۴۰ مایل در ساعت در ارتفاع ۱۹۶۸۵ پا، حدود ۱۰۰ مایل در ساعت بیشتر از سرعت نورث امریکن پی-۵۱ ماستانگ، یکی از بهترین جنگنده‌های ملخدار جنگ جهانی دوم می‌باشد. در طراحی آیرودینامیک این هواپیما توجه ویژه‌ای به جزئیات شده بود. ام ئی-۲۶۲ توانایی پرواز در روز و شب را داشته و قادر بوده ماموریتهای حمله به هدفهای زمینی و شناسایی را انجام دهد. بسته به نوع مأموریت در انواع یک‌نفره و دو نفره ساخته شده‌است. تسلیحات آن شامل چهار توپ ۳۰ میلیمتری در دماغه‌است. اولین درگیری آن با هواپیمای دشمن در ۲۵ ژوئیه ۱۹۴۴ رخ داد و در مجموع حدود ۱۴۰۰ فروند از انواع مختلف آن ساخته شد که از اقبال خوش متفقین فقط تعداد کمی از آنها وارد جنگ شدند.