هواگرد جنگنده

تولید جنگنده‌ها از اوایل جنگ جهانی اول آغاز شد و نخست با بدنه‌های چوبی و سطح پارچه‌ای ساخته می‌شدند. ابتدا از آن‌ها به عنوان هواپیمای دیده‌بان برای راهنمایی توپخانه استفاده می‌شد اما بسیار زود مشخص شد که می‌توان آن‌ها را مسلح کرده و برای نبرد با هواپیماهای دشمن و مأموریت‌های تاکتیکی دیگر از آن‌ها استفاده کرد. در اواخر جنگ جنگنده‌هایی چون فوکر دی. ۷ آلمان و اسپاد فرانسه به سرعت ۲۱۵ کیلومتر در ساعت دست یافتند. یکی از بزرگ‌ترین خلبانان و فرماندهان نیروی هوایی آلمان (بارن_مانفرد_وانریچتون) معروف به بارن تندرو که با هواپیمای سرخ رنگ و سه بالش بسیاری از جنگنده‌ها و بمب افکن‌های متفقین و چندین کشتی هوایی جنگی را نابود کرده بود در همین دوره زندگی می‌کرده‌است.

جنگ جهانی دوم شاهد جنگنده‌های تمام‌فلزی بود که به سرعت‌هایی فراتر از ۷۵۰ کیلومتر در ساعت رسیده و قابلیت پرواز در ارتفاع ۱۰٬۷۰۰ تا ۱۲ هزار متری سطح دریا را داشتند. با پایان جنگ جهانی دوم عصر هواپیماهای جت فرا رسید. تحقیق بر روی هواپیماهایی با موتور جت در اواخر جنگ در هر دو جبهه متفقین و متحدین آغاز شد و نخستین هواپیماها با موتور جت توسط آلمان نازی در اواخر جنگ ساخته شد اما پیش از ورود به جنگ، جنگ تمام شده بود. نخستین استفاده واقعی از جت‌های جنگنده‌ای و جت‌های بمب افکن در جنگ کره توسط آمریکا با استفاده از جنگنده اف-۸۶ سیبر و روس‌ها با میگ-۱۵ بوده که در جنگ به طرز مؤثری مورد استفاده قرار گرفتند. از آن زمان تاکنون جنگنده‌های متفاوتی برای نقش‌های جنگی خاصی طراحی شده‌اند. جنگنده‌های رهگیر به گونه‌ای طراحی شده و مسلح می‌شوند که برای رهگیری، شکست دادن یا فراری دادن جنگنده‌ها و بمب‌افکن‌های دشمن مناسب باشند. جنگنده‌های برتری هوایی بایستی از برد عملیاتی بالایی برخوردار باشند تا در عمق قلمرو دشمن حرکت کرده و جنگنده‌های دشمن را نابود کنند. بسیاری از جنگنده‌ها از قابلیت‌های ثانویه حمله به اهداف زمینی با استفاده از انواع بمب و موشک هوا به زمین برخوردارند و در نقش جنگنده بمب‌افکن از آن‌ها استفاده می‌شود.

جنگنده‌های امروزی دارای سامانه‌های پیشرفته الکترونیکی برای ردگیری هدف‌های دشمن و جنگ الکترونیک و هدف‌گیری هم‌زمان چند هدف هستند.

• جنگنده چندمنظوره
• جنگنده زمینی
• جنگنده تهاجمی