لهجه گراشی
لهجه گراشی یکی از لهجه‌های زبان اچمی است که خود یکی از بازمانده های زبان پارسی میانه (پارسیگ/پهلوی) است که در شهر گراش در جنوب استان فارس ایران متداول است. اچمی زبان مناطق جنوب فارس و غرب هرمزگان و شرق بوشهر مانند شهرستان‌های لارستان، خنج، گراش، اوز و بستک است و در مقایسه با زبان فارسی امروزی، دست‌نخورده‌تر است.
| گراشی | |
|---|---|
| زبان بومی در | ایران |
| منطقه | استان فارس |
زبان‌های هندواروپایی
| |
| فارسی | |
| کدهای زبان | |
| ایزو ۳–۶۳۹ | – |
| گلاتولوگ | gera1240 |
ضمایر
| گسسته | پیوسته | |||
|---|---|---|---|---|
| شخص | مفرد | جمع | مفرد | جمع |
| یکم شخص | ما | اَما | اُم | مو |
| دوم شخص | تِه | شُما | اُت | تو |
| سوم شخص | اَنَه | اَنَشنیا/ایشنیا | اُش | شو |
واژگان
تلخ=تَهر
ترش=تُروش
شور=شِر shēr ، سِر sēr
کندر=کودُرگ
کاسنی=کاشنی
آویشن=اَوِشَه
بابونه=بابینَه
بومادران=سِرَوَرزَه
منابع
- ↑ Nordhoff, Sebastian; Hammarström, Harald; Forkel, Robert; Haspelmath, Martin, eds. (2013). "گراشی". Glottolog 2.2. Leipzig: Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology.
- اقتداری، احمد (۱۳۷۱). لارستان کهن و فرهنگ لارستانی. تهران: جهان معاصر.
- سلامی، عبدالنبی (۱۳۸۶). گنجینهٔ گویش‌شناسی فارس. ج. ۴. تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۷۵۳۱-۷۳-۳.
- صلاحی، عبدالعلی (۱۳۹۴). جامعه‌شناسی گراش. شیراز: دانشنامهٔ فارس. شابک ۶۰۰-۹۰۳۳۵-۷-۸.
- کوه‌کن، سپیده؛ گلفام، ارسلان (فروردین و اردیبهشت ۱۴۰۰). «از الزام تا نیاز ذاتی؛ «باید» در زبان‌های ایرانی غربی نو». جستارهای زبانی. تهران: دانشگاه تربیت مدرس. ۱ (۶۱): ۱۱۵-۱۴۳.
- مالچانوا، ای. ک. (پاییز ۱۳۸۰). معصومه احسانی. «گویش‌های لاری». نامهٔ فرهنگستان. تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی. ۵ (۲): ۱۸۳-۱۸۷.
- نمیرانیان، کتایون (پاییز ۱۳۹۹). «ذال معجمه در گویش محلهٔ ناساگ شهر گراش». ادبیات و زبان‌های محلی ایران‌زمین. یاسوج: دانشگاه آزاد اسلامی واحد یاسوج. ۱ (۲۹): ۷۳-۸۶.