سونات ویولن

در سونات‌های ویولن اولیه، یک ساز باس و هارپسیکورد، یک خط باس ساده (continuo) را با دوبرابر نواختنِ خط باس توسط هارپسیکورد تشکیل می‌داد. کار به شیوهٔ کنترپوان بود و فاقدِ فرم ثابت بود. گئورگ فیلیپ تیلمان و همچنین یوهان سباستیان باخ سونات‌های این‌چنینیِ فراوانی نوشتند. بعدها، باخ سونات‌هایی برای هارپسیکوردِ اوبلیگاتو ساخت که در آن‌ها، سازِ شستی‌دار تنها به تعقیبِ خط باس محدود نبود.

ولفگانگ آمادئوس موتسارت نقش عمده‌ای در تکاملِ سونات ویولن داشت و آثار فراوانی در این فرم نوشت؛ چنان‌که (در توسعهٔ رپرتوار سوناتای ویولن کلاسیک) دست‌کم ۳۶ سونات ویولنِ کشف‌ شده از موتسارت باقی مانده‌است. بیشترِ سونات‌های ویولنِ موتسارت دو موومان دارد که عموماً یکی از آن‌ها تند و در فرم سونات و دیگری آهسته و در قالب‌های گوناگون است. او در سونات‌های پایانی‌اش موومانِ سومی نیز به این فرم افزود که با تندای «تند» و در قالب‌های گوناگون است. چندین سونات ویولنِ موتسارت دارای یک موومان در فرم زمینهٔ موسیقایی (تِم) و واریاسیون است.

بتهوون در مجموع، ۱۰ سونات ویولن نوشت. سونات‌های او، هم از نظر سبک و هم از لحاظ پیچیدگی، به اوجِ بلوغ و پختگی رسید. سونات شماره ۹ او، که به نام کرویتزر معروف است، از آثارِ شدیداً پیچیده و نامتعارف است. این سونات بسیار سخت‌گیرانه و استادانه تصنیف شده و اجرای آن، به‌طور معمول، ۴۰ دقیقه به‌طول می‌انجامد.

آلفرد اشنیتکه (۱۹۳۴–۱۹۹۸)، با تکنیکِ چندسبکی، و هانس ورنر هنتسه (۱۹۲۶–۲۰۱۲) از آهنگسازان مدرنی به‌شمار می‌روند که هم تحولاتی رادیکال در شیوهٔ کلاسیکِ این فرم اِعمال کردند و هم اصلاحاتی در فن اجرای آن به دست دادند.

• ویولن
• کنسرتو ویولن
• سونات
• سونات پیانو