سهراب یکم

پس از مرگ باو ، ولاش در میاندرود ساری تا پنجاه هزار ( قسمت جلگه ای بهشهر ) ادعای حکومت کرد . در این زمان شهر ساری مرکز سلسله ی دودمان گاوباریان دابویه بود .

سرخاب « سهراب » همراه با مادر پیرش از بیم ولاش بصورت ناشناس و پنهانی در روستای دزانگبار ( جایی در جنوب ساری ) به خانه باغبانی پناه بردند و زندگی میکردند ، تا اینکه روزی شخصی بنام « خورزاد خسرو » ( از سران سپاه ) او را در خانه باغبان دید و بشناخت ، خورزاد خسرو آنها را برای امنیت به دربند کولا ( شمال خاوری سوادکوه : حدود آریم و کنگلو ) برد و مردم نواحی بر آنها جمع شدند و اهالی قارن ( قسمت پشتکوه هزارجریب ، به مرکزیت آثران ) او را همراهی کردند و بر پنجاه هزار شبیخون زدند و بلاش و هر که او را همراهی کرد بکشتند ، پس از ان سرخاب را به فریم « پَریم» بردند و به پادشاهی نشاندند و در بالادست ده تالیور ( جنوب سنگده کنونی ) و در انتهای قلعه کوزا برای او قصر و گرمابه ، میدان ساختند که آثار آن تا قرن هفتم ( زمان ابن اسفندیار ) ، پابرجا بود.

سرخاب ۴۲ سال حکومت کرد ( ۵۳ – ۹۵ هجری خورشیدی ) و از دنیا رفت .

تاریخ طبرستان، مولف:ابن اسفندیار