سلجوق

سَلجوق نیای اصلی خاندان سلجوقیان بود. پدر او دقاق ملقب به «تیمور یالیغ» (کمان آهنین) رئیس یا از افراد برجسته ایل قِنِق از ترکان اغوز بود.

در سلجوق‌نامه آمده‌است که «سلجوق بن لقمان از نژاد طوقشورمیش بود پسر گوگجوخواجه که خرگاه‌تراش پادشاهان ترک بود از اوروق و استخوان قیق (قویوق).» همان‌جا آمده‌است که او پنج پسر داشت: «اسرائیل، میکائیل، موسی بیغور، یونس و یوسف.»

طوقشورمیش به معنی حمله‌کننده، گوگجوخواجه به معنای خواجه سبز، و ارورق به معنای ایل است.

سلجوق در اواخر روزگار سامانی قبیله خود را برداشته و به شهر جند از شهرهای کنار سیردریا در دره علیای این رود آورد و در آنجا مقیم شد.

پس از مرگ سلجوق، پسرش میکائیل به‌همراه ترکمانان قبیله پدری با غیرمسلمانان مجاور جند به نبرد پرداخت ولی در این درگیری‌ها به قتل رسید و از او سه پسر ماند: یبغو یا جَبغو، چغری و طغرل. این سه پس از مرگ پدر، قبیله خود را که از عهد سلجوق به سلاجقه معروف شده بودند، از ناحیه جند کوچ داده عازم حدود بخارا پایتخت سامانیان شدند و در بیست فرسنگی آن شهر اقامت گزیدند اما سامانیان که از همسایگی طایفه‌ای به این قدرت و کثرت عدد وحشت داشتند، به‌زودی ایشان را از آنجا راندند و سلاجقه به پناه بغراخان افراسیابی به توران رفتند.