زبانشناسی تاریخی
زبانشناسی تاریخی (به انگلیسی: Historical linguistics) یا زبانشناسی درزمانی (به انگلیسی: Diachronic linguistics) به دانش مطالعهٔ تغییرات زبان‌ها در گذر زمان اطلاق می‌شود. زبانشناسی تاریخی نه‌تنها برای پی‌بردن به دینامیک و چگونگی عملکرد پدیدهٔ بروز تغییرات در زبان‌ها اهمیت دارد، در مقیاسی بالاتر و کلی‌نگرانه‌تر، در جهت فهم طبیعت زبان‌های انسانی مفید و حیاتی است؛ چراکه زبان‌ها به‌هیچ‌وجه ثابت و استاتیک نیستند، بلکه، به‌طور مداوم و پیوسته، در حال نشوونما، جریان، و شارش می‌باشند.
بررسی خانواده‌های زبانی در حوزه زبانشناسی تاریخی قراردارد.
زیررده‌های زبانشناسی تاریخی:
- زبانشناسی تطبیقی
- ریشه‌شناسی
- گویش‌شناسی
- واج‌شناسی
- علم صرف یا ریخت شناسی
تغییرات آوایی
هرچند با گذشت زمان، تمامی مؤلفه‌های دستوریِ زبان می‌تواند دچار تغییرات گردد، برخی از انواع دگرگونی‌ها پی‌آمدها و اثرات آشکارتری را بروز می‌دهند.
تغییرات صرفی
تغییرات نحوی
تغییرات واژگانی و معنایی
یکی دیگر از انواع تغییرات دگرگونی‌هایی است که می‌تواند در دایرهٔ لغات و واژگان (lexicon) یک زبان وارد گردد. روند بروز تغییرات واژگانی در زبان‌ها به صور مختلف و در جهات گوناگون ممکن است اتفاق بیفتد. اغلب اوقات این پدیده می‌تواند انعکاس تعاملات، تحولات، و داد و ستدهای نوین فرهنگی ما بین ملل گوناگون باشد.
جستارهای وابسته
پانوشته‌ها
- ↑ Flux
منابع
- Crystal, D. (1996), The Cambridge Encyclopedia of Language, 2nd edition, UK, Cambridge University Press. ISBN 0-521-55967-7
- Clark, V. P. , Eschholz, P. A. , and Rosa, A. F. (eds.) (1981), Language, Introductory Readings, 3rd ed. , St. Martin's Press, Inc. , ISBN 0-312-46796-6
- O'Grady, W. , Dobrovolsky, M. , and Aronoff, M. (1993), Contemprary Linguistics, An Introduction, 2nd edition, St. Martin Press, Inc. ISBN 0-312-06780-1