زبان‌شناسی تطبیقی

ابتدایی‌ترین روش‌های تطبیقی که در طول سال‌ها شکل گرفته بود، در قرن نوزدهم به اوج خود رسید. این روش شامل مطالعهٔ فهرستی از واژگان و تحقیقات با جزئیات فراوان است. با این وجود، انقادهایی هم به این روش وارد بود؛ از جمله اینکه وابسته به فرد است، غیررسمی است و قابلیت آزمایش ندارد. روش تطبیقی به مقایسهٔ دو یا چند زبان می‌پردازد و امکان بازسازی زبان اولیه نیز فراهم می‌گردد. روش بازسازی دورنی تنها برای یک زبان به کار می‌رود و گونه‌های مختلف واژگانی که دارای کارکردی مشابه هستند، با هم مقایسه می‌شوند. بازسازی دورنی در برابر مداخله مقاومت بیشتری از خود نشان می‌دهد. دایرهٔ واژگانی که می‌توان برای آن استفاده کرد محدود است و تنها می‌تواند برخی از تغییرات را بازسازی کند (تنها واژگانی که ردی از گونه‌های متفاوت آوایی و تاریخ تحول آن‌ها باقی‌مانده باشد). در قرن بیستم روش دیگری به کار گرفته شد که بیشتر کار موریس سوادش (Morris Swadesh) بود اما بر پایهٔ کارهای قبلی بنیان گذاشته شده بود. در این روش فهرست کوتاهی از واژگان پایه در زبان‌های مختلف با یکدیگر مقایسه می‌شدند. سوادش از فهرستی ۱۰۰واژه‌ای بهره می‌برد که (براساس شباهتهای آوایی) تصور می‌کرد هم‌ریشه هستند. البته فهرست‌های دیگری هم وجود داشت. با مقایسهٔ دو زبان با یکدیگر روش‌های دیگری نیز به‌وجود آمدند که اطلاعات محدودی داشتند. نتیجهٔ استفاده از این روش، رسیدن به مبحث مطالعهٔ سیر تکامل زبان‌های مختلف بود که در دههٔ ۱۹۵۰ میلادی پا به عرصهٔ وجود گذاشت و در آن از فرمول‌های ریاضی برای درک اینکه چه زمانی دو زبان از هم جدا شده‌اند استفاده می‌شد. در ساده‌ترین حالت، سرعت تغییرات مورد توجه قرار می‌گرفت؛ اما در نسخه‌های بعدی از واریانس استفاده می‌شد. با این حال، این نوع تحقیقات همچنان دارای پایایی نبودند. مبحث مطالعهٔ سیر تکامل زبان‌های مختلف همواره شک‌برانگیز بود و امروزه به‌ندرت مورد استفاده قرار می‌گیرد.

امروزه می‌توان برآوردهای تاریخی را با روش‌های رایانه‌ای ایجاد کرد که دارای محدودیت‌های کمتری است و بر اساس داده‌ها محاسبه می‌شوند. با این وجود، از هیچ ابزار ریاضی برای ایجاد زبان اولیه استفاده نشده‌است.

از دیگر روش‌های بحث‌برانگیز می‌توان به مقایسهٔ با حجم بالا اشاره کرد. این روش به‌وسیلهٔ جوزف گرینبرگ (Joseph Greenberg) ایجاد شد. این روش توانایی برآورد زمان ایجاد یک زبان را ندارد، بلکه هدف آن این است که که کدام زبان‌ها شباهت کمتر یا بیشتری به یکدیگر دارند. از یک سو، این نوع مقایسه تغییرات منظم را در نظر نمی‌گیرد و به همین علت بسیاری زبان‌شناسان تاریخی آن را رد می‌کنند. اما از سوی دیگر، این روش برای دسته‌بندی مقدماتی و مشخص‌کردن میزان رابطهٔ آن‌ها مفید است. برخی یافته‌های این روش، یافته‌های تحلیل‌های تطبیقی را تأیید می‌کنند.

به‌تازگی، روش‌های آماری رایانه‌ای هم برای روش‌های تطبیقی و هم روش‌های آماری گسترش یافته‌اند. روش‌های کاراکتر مدار مشابه روش‌های تطبیقی و روش‌های مسافت‌مدار مشابه روش‌های آماری هستند (نگاه کنید به زبان‌شناسی تطبیقیِ کمّی). کاراکترهای مورد استفاده می‌توانند سیر تحول تاریخی واژگان، دستور زبان یا حتی واژگان باشند. در اواسط دههٔ ۱۹۹۰ میلادی بود که استفاده از روش‌های شبکه‌مدار برای مطالعه در مورد رابطهٔ میان زبان‌ها و تخمین زمان تقریبی زبان اولیه به کار گرفته شد. بسیاری این روش را پذیرفتند، اما سنت‌گرایانی نیز بودند که آن را کاملاً قبول نکردند.

آن‌ها نمی‌خواستند روش‌های قدیمی‌تر را کاملاً با روش‌های جدید جایگزین کنند، بلکه تنها به دنبال راهی برای تکمیل آن‌ها می‌گشتند. بدون توجه به وجود موارد مشترک در واژگان موردمطالعه، چنین روش‌های آماری را نمی‌توان برای مشخص‌کردن زبان اولیه به کار گرفت. این روش‌ها به علت مشکلاتی که در روش‌شناسی خود دارند، همواره چالش‌برانگیز بوده‌اند. زیرا بدون بازسازی یا دست کم ارائۀ فهرست مفصلی از تشابهات هیچ استدلال دیگری برای هم‌ریشه بودن دو واژه از دو زبان ارائه نمی‌دهند. علاوه براین، روش تطبیقی در مواردی مانند تسبیب چندگانه (multiple causation) چندان کارآمد نیستند، زیرا واژگان در یک زمان از چند منبع به‌دست می‌آیند.

شاخه‌های دیگری از علم زبان‌شناسی نیز وجود دارد که با زبان‌شناسی تطبیقی ارتباط دارند:

• گونه‌شناسی به مقایسهٔ زبان‌ها می‌پردازد تا آن‌ها را بر اساس ویژگی‌هایشان طبقه‌بندی کند. هدف نهایی درک قوانین کلی حاکم بر زبان‌هاست. شباهت‌های گونه‌ای روابط تاریخی را دربرنمی‌گیرند. با این وجود، می‌توان از مباحث این شاخه در زبان‌شناسی تطبیقی استفاده کرد.
• زبان‌شناسی تماسی به مطالعه در مورد نتایج حاصل از تماس کاربران زبان‌های مختلف، به‌ویژه وام‌واژه‌ها، می‌پردازد. مطالعات عملی در مورد وام‌واژه‌ها بخشی از زبان‌شناسی تاریخی محسوب می‌شود. یکی از اهداف علم اشتقاق این است که مشخص شود کدام واژه از زبان‌های دیگر قرض گرفته شده‌است. این موضوع هم برای روش‌های تطبیقی و هم برای روش‌های مقایسهٔ واژگان بسیار مهم است، زیرا عدم توانایی در شناسایی واژگان قرضی می‌تواند موجب تحریف نتایج شود.
• زبان‌شناسی مقابله‌ای، زبان‌ها را با هدف کمک به یادگیری زبان با یکدیگر مقایسه می‌کند و بر آن است تا تفاوت‌های عمدهٔ دو زبان را مشخص کند. از این روش تنها برای زبان‌های امروزی استفاده می‌شود.

• زبان‌شناسی تاریخی
• زبان‌شناسی مقابله‌ای

• ویکی‌پدیای انگلیسی
• مقدمه‌ای بر زبان‌شناسی تطبیقی هندواروپایی

• خان آرزو و زبان‌شناسی تطبیقی و تاریخی، مهدی رحیم‌پور، مرکز تحقیقات فارسی ایران و پاکستان