جاروبرقی

جاروبرقی نسخه تکامل یافته جارو دستی است که از جارو نپتون مشتق شده‌است. اولین مدل‌های دستی با استفاده از دمنده در دهه ۱۸۶۰ تولید شد و اولین طرح‌های موتوری در اوایل قرن ۲۰ ظاهر شدند.

جاروبرقی دستی

در سال ۱۸۶۰ یک جاروبرقی دستی توسط دنیل هس از وست یونیون، آیووا اختراع شد؛ که به آن «جارو نپتون» می‌گویند، با یک برس چرخان گرد و غبار را جمع می‌کند و برای تولید مکش دارای یک دمنده است. مدل اولیه دیگر (۱۸۶۹) «گردباد» بود که در سال ۱۸۶۸ توسط شیو مک گافی در شیکاگو اختراع شد. مدل مشابهی توسط ملویل آر بیسل از گرندرپیدز، میشیگان در سال ۱۸۷۶ ساخته شد، وی همچنین جارو نپتون را تولید می‌کرد. این شرکت بعداً جاروبرقی‌های قابل حمل را به مجموعه ابزار تمیز کردن خود اضافه کرد.

اجزای جاروبرقی به دو قسمت اصلی الکتریکی و مکانیکی تقسیم می‌شود.

قسمت الکتریکی

قسمت‌های استاتور (قسمت ساکن)، کلکتور (کموتاتور) و جاروبکها (زغال‌ها) قسمت‌های الکترونیکی جاروبرقی را تشکیل می‌دهند.

قسمت مکانیکی

سیم جمع کن، مخزن زباله و فیلتر قسمت‌های مکانیکی جاروبرقی را تشکیل می‌دهد.

جاروبرقی در حالت کلی به چند نوع تقسیم می‌شود:

• جاروبرقی خانگی
• جاروبرقی هتلی
• جاروبرقی تجاری
• جاروبرقی نیمه صنعتی
• مکنده صنعتی

سیستمی نیز وجود دارد که یک جاروبرقی قوی در ساختمان‌های بزرگ مسکونی، اداری، تجاری یا کارخانه‌ها در یک محل ثابت قرار می‌گیرد که از نقاط مختلف ساختمان دریچه‌هایی از طریق لوله‌کشی به آن متصل می‌شوند. این مدل که با نام جاروی مرکزی مطرح می‌شود بسیار کاربردی می‌باشد و هم‌زمان چندین کاربر می‌توانند از آن استفاده نمایند. همچنین این دستگاه‌ها با دوام تر و مقاوم تر از نمونه‌های خانگی هستند و اگر به مدت طولانی روشن باشد مشکلی برای آن پیش نمی‌آید و سالیان سال نیازی به تعمیر جاروبرقی ندارد.

گاهی اوقات مقدار توانی که در انتهای شلنگ تمیز کننده به جریان هوا تبدیل می‌شود بیان می‌شود و با «هواوات» اندازه‌گیری می‌شود. در واقع واحد اندازه‌گیری همان وات است. از واژه «هوا» فقط برای این استفاده می‌شود که روشن شود که این قدرت خروجی است، نه برق الکتریکی ورودی.

• اختراع‌های آمریکایی (تا پیش از ۱۸۹۰)
• پاک‌بان
• لوازم خانگی