تنور

در زبان اَکَدی «تی‌نورو» آمده چون ریشه ٔلغت مزبور در هیچیک از زبان‌های سامی اصلی نیست، ممکن است متوجه فرضیه لغویان مسلمان راجع به ایرانی بودن اصل لغت شد. فرانکل (Fraenkel) بر آنست که لغت عربی تنور از آرامی به عاریت گرفته شد. در آرامی «تنورا» و در عبری «تنور» به تشدید دوم آمده، فرانکل گوید لغت آرامی خود از منشاء ایرانی است. در اوستا (نسک وندیداد) کلمه «تنورا» آمده و در پهلوی به صورت «تنور» بمعنی اجاق طبخ ... با این حال لغت مزبور بنظر می‌رسد نه ایرانی باشد و نه سامی، ولی ایران‌شناسان آن را از مأخذ سامی دانسته‌اند. آنچه قریب به حقیقت بنظر می‌رسد آنست که کلمه ٔ مزبور متعلق است به ملت ماقبل سامی و ماقبل هندواروپایی مقیم ناحیه‌ای که بعدها ایرانیان و سامیان جای آن‌ها را گرفتند و این کلمه را به همان معنی اصلی پذیرفتند.

• لغتنامهٔ دهخدا، سرواژهٔ "تنور"
• هند: غذا & آشپزی، انتشارات New Holland، لندن، ۲۰۰۷