زبان تای

زبان تایلندی در تایلند و مالزی شمالی به‌کار می‌رود و مجموع گویشوران آن در حدود ۶۰ تا ۶۵ میلیون نفر برآورد می‌شوند.

الفبای تای از الفبای خمری ریشه گرفته‌است که از خط برهمایی از خانواده هندی الگوبرداری شده‌است. زبان و الفبای آن خویشاوندی نزدیکی با زبان لائوسی (لائو) دارد. این خط شامل ۴۴ همخوان است که ۲ همخوان دیگر کاربردی ندارند. از این تعداد، ۶ همخوان در آغاز کلمه به کار نمی‌روند. ویژگی شگفت خط تای، جدا‌ناسازی کلمه‌های یک جمله از یکدیگر است که دشواری خواندن این خط را بسیار افزایش می‌هد.

مانند بسیاری از زبان‌های آسیایی، به ویژه زبان خمر، یکی از دشواری‌های عمده، کاربرد عبارت‌های مؤدبانه‌ای است که دقیقاً مناسب با شرایط باشد: سن، جنس، نقش اجتماعی مخاطب و نیز میزان احترام نسبت به او در ضمیرها و گاه واژگان تغییراتی ایجاد می‌کند. توجه به تمایز بزرگترها از کوچکترها از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.

یکی دیگر از مشکلات یادگیری زبان تایلندی این است که این زبان یک زبان آوایی بوده و معانی کلمات با تغییر تن صدا تغییر می‌کند.

در زبان تایلندی از ۵ تن مختلف استفاده می‌شود که عبارتند از پایین (Low Tone)، متوسط(Mid Tone)، بالا(High Tone)، افتان(Falling Tone)، و خیزان(Rising Tone)

• زبان‌های مردم جهان، میشل مالرب، مترجم: عفت ملانظر، شرکت انتشارات علمی و فرهنگی، تهران ۱۳۸۲