بویو

بویو (به کره‌ای: 부여) یک کشور کهن کره‌ای در بخش‌هایی از منچوری و کره شمالی کنونی بود. پادشاهی بویو در سده دوم پیش از میلاد پس از سقوط حکومت چوسان قدیم شکل گرفت و تا سال ۴۹۴ پس از میلاد به حیات خود ادامه داد. در این سال گوگوریو کشور همسایه و هم‌خون ، بویو را فتح کرد.

بویو 부여(夫餘) بویو
قرن دوم ق. م–۴۹۴ میلادی
نقشه بویو (قرن سوم)
پایتخت	بویو
زبان(های) رایج	زبان بویو (کره ای)
دین(ها)	شمن‌باوری، آیین بودایی
حکومت	پادشاهی
شاه
دوره تاریخی	باستان
• بنیان‌گذاری	قرن دوم ق. م
• فروپاشی	۴۹۴ میلادی
پیشین پسین دودمان گوجوسان امپراتوری گوگوریو باکجه

بویو بزرگترین و پرقدرت‌ترین کشور کره‌ای‌نشین در دوران پس از سقوط گوجوسان تا پیدایش سه پادشاهی کره بود. گوگوریو و باکجه دو پادشاهی از سه پادشاهی خود را جانشین بویو می‌دانستند.

می‌توان قدرتمندترین امپراتور امپراتوری بویو را تسو نامید. امپراتور تسو چون از هر همسری که می‌گرفته صاحب فرزند پسر و دختر نمی‌شده مجبور شد فرزند برادر خود یعنی دوجین را ولیعهد خودش قرار بدهد نام او دوجین بوده‌است؛ که بعد از شکست خوردن امپراتوری بویو از امپراتور تموشین (موهیول)، دوجین هم به خاطر غم و غصه و حفظ غرور خود را در سن ۲۵ سالگی از بالایی کوه به پایین پرت کرد.

هرچند منابع در این مورد متناقض و اندکند، اما گفته می‌شود که در سال ۸۶ قبل از میلاد بویو شرقی از سرزمین اصلی جدا شد و زان پس بویو اصلی گاه با نام بویو شمالی شناخته می‌شد. باکجه نیز در سال ۵۳۸ میلادی نام بویو جنوبی (نامبویو) را بر خود نهاد.نامبویو مدتها بعد به باکجه تغییر یافت. که بعد ها هم خود باکجه(بکجه) توسط شیلا و امپراتوری تانگ(تسانگ) فتح شد. فرمانروای آن زمان باکجه اوییجا‌ بود.