امیل بنونیست

مهمترین نوشته‌های او درباره‌ی زبان‌های ایرانی (شامل زبان‌های ایرانی باستان و میانه و نیز زبان‌ها و گویش‌های ایرانی نو) و مسائل مختلف ایرانشناسی عبارت است از:

طرح دستور زبان سُغدی (۱۳۰۸ ش /۱۹۲۹) با همکاری گوتیو؛

دین ایرانی بر پایه متن‌های یونانی (۱۳۱۳ ش /۱۹۲۹، به فارسی ترجمه شده است)؛

ورتره و ورثرغنه (۱۳۱۳ ش /۱۹۳۴) که پژوهشی است درباره‌ی اسطوره‌شناسی هندوایرانی، با همکاری رنو؛

مصادر اوستایی (۱۳۱۴ ش /۱۹۳۵)؛

مُغها در ایران باستان (۱۳۱۷ ش / ۱۹۳۸)؛

متون سغدی (۱۳۱۹ش /۱۹۴۰)؛

پژوهش‌هایی درباره‌ی زبان آسی (۱۳۳۸ش / ۱۹۵۹)؛

عناوین و اسامی خاص در زبان‌های ایرانی باستان (۱۳۴۵ ش / ۱۹۶۶).

موضوع بیشتر مقالات بنونیست، جنبه‌های گوناگون فرهنگ، تمدّن، ادیان و زبانهای ایرانی و دربردارنده‌ی پژوهش‌هایی است درباره‌ی آثار بازمانده‌ی فارسی میانه، وزن اشعار پهلوی، مباحث دستورزبان اوستایی، بررسی اصطلاحات و واژگان فارسی باستان و اوستایی، پژوهش‌های ریشه‌شناختی در زبان‌های گوناگون ایرانی، پژوهش درباره‌ی ادیان ایرانی (زردشتی، مانوی، زروانی)، مسائل جامعه‌شناسی و طبقات اجتماعی در ایران باستان، پزشکی در ایران باستان، واژگان و اصطلاحات ایرانی در زبان ارمنی، پژوهش پیرامون متون سغدی، واجشناسی زبان‌های ایرانی باستان و جز این‌ها.

برخی از آثار مهم بنونیست درباره‌ی واژه‌شناسی هندواروپایی عبارت است از:

مبانی ساخت‌نام‌ها در زبان‌های هندواروپایی (۱۳۱۴ ش/۱۹۳۵)؛

اسم عامل و اسم مصدر در زبان‌های هندواروپایی (۱۳۲۷ ش/۱۹۴۸)؛

زبان هیتی و زبان‌های هندواروپایی (۱۳۴۱ ش/۱۹۶۲)؛

واژگان نهادهای هندواروپایی (۱۳۴۸ ش /۱۹۶۹).

آثار بنونیست از لحاظ پژوهشراه (روش تحقیق)، عرضه‌ی مطالب دست‌اول، استنتاجات منطقی، پرهیز از پرگویی، اطناب و فضل‌نمایی و مشکل‌نویسی، آنچنان پژوهشگرانه و شیوا نوشته شده که اغلب آن‌ها امروزه به‌صورت مراجع برجسته و معتبر درآمده‌اند.

• روزنامهٔ اطلاعات، شمارهٔ ۲۳۶۵۷، تاریخ ۱۳۸۵/۰۳/۳۱، ص۶