آنتوان میه

او در دانشگاه سوربون به آموختن پرداخت و از میشل برئال و فردینان دو سوسور تأثیر پذیرفت. در ۱۸۹۰ در یک سفر پژوهشی رهسپار قفقاز شد و در آنجا زبان ارمنی را آموخت. در بازگشت به آموزش دستور زبان تطبیقی پرداخت.

در ۱۸۹۷ دکترایش را با تزی دربارهٔ حالت اضافهٔ مفعولی در زبان اسلاوونیک باستان گرفت. در ۱۹۰۲ کرسی استادی زبان ارمنی را در مدرسهٔ زبان‌های شرقی به‌دست‌آورد. در ۱۹۰۵ او به استادی کولژ دو فرانس برگزیده‌شد و در آنجا به کار بر روی زبان‌های هندواروپایی پرداخت. وی همچنین همکاری نزدیکی با زبان‌شناسان نامی چون پل پیو و روبر گوتیو فراهم آورد.

او استاد زبان‌شناسان سرشناسی چون امیل بنونیست، ژرژ دومزیل و آندره مارتینه بود.

او از هواداران به‌کارگیری زبانی مشترک و جهانی چون اسپرانتو بود.

• مطالعات ریشه‌شناسی و واژگان اسلاوی قدیم (۲جلد، ۱۹۰۲–۱۹۰۵)
• دستور زبان فارسی باستان (۱۹۱۵)
• سه سخنرانی در مورد گاتاهای اوستا (۱۹۲۵)
• فرهنگ ریشه‌شناسی زبان لاتین
• زبان‌شناسی تاریخی و زبان‌شناسی عمومی