اوتسی مرد یخی

اوتسی را دو گردشگر آلمانی نورنبرگی در ۱۹ سپتامبر ۱۹۹۱ پیدا کردند.

در آغاز پنداشته‌شد که این لاشه‌ای تازه است، مانند پیکر بی‌جان بسیاری دیگر که در آن منطقه یافت می‌شد یا حداقل جسد یک خلبان جنگ جهانی است. پیکر به جلو خوابیده بوده و زیر یخ‌ها پیچیده‌شده‌بود.

نیروهای اتریشی با بی‌ظرافتی با یک مته دستی کوچک - که به سهو کفل اوتسی را هم سوراخ کرده‌بود - و یک تبر یخ‌شکن (که در روش‌های باستانشناسی کاربردی ندارد) لاشه را از یخ‌رود بیرون کشیدند.

لاشه را به اینسبروک بردند و در آنجا بود که دیرینگی اوتسی آشکار گشت. پس از آن با بازدید منطقه روشن گشت که جسد در ۹۲٫۵۶ متری خاک ایتالیا بوده‌است. از ۱۹۹۸ تاکنون این پیکر در موزه باستانشناسی تیرول جنوبی در بولتسانو ایتالیا به نمایش گذاشته شد.

بررسی‌های انجام‌شده روی جسد نشان می‌دهد که او از انگل روده‌ای رنج می‌برده‌است، مشکل کبد داشته‌است و رنگ چشم‌ها و مویش تیره بوده‌است.

او ردایی از جنس سبزه و جلیقه و پای‌افزار چرمی به تن داشت. کفش‌ها ضدآب و پهن بودند و این پهنا برای راه رفتن بر روی برف‌ها مناسب می‌نمود و جنسش نیز به گیاه بود که به شکل حصیر درآورده بود. یک لایه چمنی نرم دور پاها را گرم نگه می‌داشته‌است.

بازماندگانی از نسل مادری اوتسی اکنون دیگر در اروپا یافت نمی‌شود، اما بازماندگان نسل پدری اودر اروپا بسیارند. بازماندگان اوتسی به‌خصوص در مناطقی چون جزایر ساردین و کورسیکا زندگی می‌کنند. منظور از مفهوم خویشاوند رابطه مستقیم نسبی با فرد خاصی است، اما در ارتباط با اوتسی «پس از ۲۰۰ نسل» دیگر نمی‌توان از خویشاوندی مستقیم نامی برد. با این تعریف همه اروپائیان می‌توانند از این جهت خود را خویشاوند اوتسی بنامند که او از نخستین اروپائیان بوده‌است. پژوهش دانشمندان نشان داده‌است که شجره حدود یک میلیون نفر شهروند اروپایی به اوتسی می‌رسد.

پژوهشگران در سال ۲۰۱۳ به این نتیجه رسیدند که ۱۹ نفر از اهالی منطقه تیرول دارای ژن‌هایی هستند که در زیرگروهِ ژن‌های اوتسی جای دارند. یکی از کسانی که نسب خود را به اوتسی منسوب می‌داند، یک مرد سوئیسی به‌نام سیمون گربر است. سیمون گربر که تحقیق روی ژن‌های خود را انجام داده به این نتیجه رسیده‌است که موردهای بسیار مشابهی در دی‌ان‌ای (DNA)های او و اوتسی موجود است. یکی از موردهای تشابه این است که اوتسی ۵۳۰۰ سال پیش نارسایی لاکتوز داشته و سیمون گربر نیز امروز به عدم تحمل لاکتوز دچار است.

در سپتامبر ۲۰۱۶ دانشمندان با استفاده از سی‌تی اسکن توانستند با موفقیت صدای این مرد عصر حجری را بازسازی کنند. آنها با موفقیت توانستند از تارهای صوتی مومیایی، گلو و دهان وی یک مدل دیجیتالی تهیه کنند. با اندازه‌گیری، طول مجرای صوتی و تارهای صوتی این مومیایی، آنها قادر به خلق دوباره نسبی و تقریبی صدای این مومیایی شدند. با تمام این اطلاعات به دست آمده دانشمندان پیش‌بینی می‌کنند که صدای این مومیایی در فرکانسی بین ۱۰۰ هرتز تا ۱۵۰ هرتز بوده که در مقیاس نرمال و طبیعی صدای یک مرد امروزی است.

• از ابزار او تبری مسی با دسته‌ای از سرخدار می‌باشد. همچنین کاردی از جنس سنگ چخماق با دسته‌ای از چوب درخت زبان‌گنجشک نیز به همراه داشته‌است. همچنین یک ترکش با ۱۴ تیر نوک‌تیز باریک با چوبی از جنس ویبورنوم و زغال اخته و نوک چخماقی و یک کمان ناقص ۱متری از جنس سرخدار از دیگر ابزار اویند. همچنین شماری توت، یک کارد و یک دول هم در کنار او یافت شده‌اند.
• در سال ۲۰۱۲ اعلام شد که کهن‌ترین سلول‌های خونی شناخته‌شده متعلق به اوتسی است.
• بر بدن اوتسی آثار ۶۱ خالکوبی وجود دارد.
• پژوهشگران با بررسی محتویان معده اوتسی متوجه شدند که او دو ساعت پیش از مرگ حبوبات و گوشت بز وحشی خورده بوده که آخرین وعده غذاییش بوده‌است.
• دانشمندان تعیین کرده‌اند که اوتسی به احتمال زیاد توسط اصابت تیر شلیک شده از یک کمان به قتل رسیده‌است. همچنین از گرده‌های داخل معده اوتسی می‌توان حدس زد که او در فصل بهار به قتل رسیده‌است.
• لباس‌های او از پشم بز و گاو بوده‌است.

• نویسندگان ویکی‌پدیای انگلیسی، Ötzi the Iceman.‏(۱۹ آوریل ۲۰۰۷)