حساب کاربری
​
زمان تقریبی مطالعه: 4 دقیقه
لینک کوتاه

استقلال خطی

در جبر خطی، زیرمجموعه‌‌ای از بردارهای یک فضای برداری V

مانند B = { v 1 , ⋯ , v n }
را وابستهٔ خطی گویند هر گاه یکی از بردارها در اسپن بقیه بردارها موجود باشد v n ∈ Span ⁡ { v 1 , ⋯ , v n − 1 }
. به عبارتی دیگر (طبق تعریف اسپن) یکی از بردارها را بتوان به صورت ترکیب خطی بردارهای دیگر بیان کرد v n = c 1 v 1 + ⋯ + c n − 1 v n − 1
.

دو نمونه از بردارهای وابسته در فضای سه‌بعدی.
یک مجموعه بردار مستقل خطی

اگر B

وابستهٔ خطی نباشد می‌گوییم این بردارها استقلال خطی (به انگلیسی: Linear Independence) دارند یا مستقل خطی هستند.

فهرست

  • ۱ تعریف
    • ۱.۱ نتایج و قضایا
  • ۲ برای توابع
    • ۲.۱ استفاده از یک قضیه
  • ۳ جستارهای وابسته
  • ۴ منابع

تعریف

مجموعهٔ B

را مستقل خطی می‌نامیم اگر تنها جواب معادلهٔ c 1 v 1 + ⋯ + c n v n = 0
جواب بدیهی c 1 = ⋯ = c n = 0
باشد.

در غیر این صورت به این مجموعه وابسته خطی می‌گوییم. به عبارتی دیگر اگر معادلهٔ c 1 v 1 + ⋯ + c n v n = 0

یک جواب غیربدیهی ∃ c i ≠ 0
داشته باشد وابسته خطی است. در این صورت به معادلهٔ مذکور رابطهٔ وابستگی خطی می‌گوییم. از این رابطه می‌توان هر بردار را بر حسب بردارهای دیگر به دست آورد: v n = ( c 1 v 1 + ⋯ + c n − 1 v n − 1 ) / c n

از این رابطه نتیجه می‌گیریم یکی از بردارها در اسپن بقیه بردارها وجود دارد: v n ∈ Span ⁡ { v 1 , ⋯ , v n − 1 }

یا v n ∈ Span ⁡ ( B ∖ { v n } )

نتایج و قضایا

یک مجموعهٔ یک‌عضوی بردار B = { v }

را مستقل خطی می‌گوییم اگر و تنها اگر ناصفر باشد v ≠ 0
.

یک مجموعهٔ دوعضوی بردارها B = { v 1 , v 2 }

را مستقل خطی می‌گوییم اگر و تنها اگر مضرب یکدیگر نباشند v 1 ≠ c v 2
.

هر مجموعه‌ای شامل بردار صفر 0 ∈ B

وابستهٔ خطی است.

مجموعهٔ بردارهای B = { v 1 , ⋯ , v n }

با بیش از یک عضو وابستهٔ خطی است اگر و تنها اگر اندیسی مانند k
وجود داشته باشد که بردار v k
با آن اندیس را بتوان به صورت ترکیب خطی v k = c 1 v 1 + ⋯ + c k − 1 v k − 1
از بردارهای با اندیس قبل از آن بیان کرد v k ∈ Span ⁡ { v 1 , ⋯ , v k − 1 }
.

برای توابع

طبق تعریف مذکور اگر فضای برداری را مجموعهٔ تمام توابع فرض کنیم به تعریف استقلال خطی توابع می‌رسیم:

اگر بتوان مجموعهٔ ضرایبی مانند { b 1 , b 2 , ⋯ , b n } ≠ { 0 }

برای مجموعهٔ توابع F = { f 1 ( x ) , ⋯ , f n ( x ) }
پیدا کرد که b 1 f 1 + b 2 f 2 + ⋯ + b n f n = 0
باشد (در یک دامنهٔ مشترک و پیوسته از آنها) در آن صورت مجموعهٔ توابع F = { f 1 ( x ) , ⋯ , f n ( x ) }
مستقل خطی نیستند. در غیر این صورت F
را مستقل خطی می‌نامیم.

استفاده از یک قضیه

اگر توابع F = { f 1 ( x ) , ⋯ , f n ( x ) }

(در یک دامنهٔ مشترک و پیوسته از آنها) همگی دارای مشتق تا مرتبهٔ n − 1
اُم باشند و همچنین اگر W [ f 1 , ⋯ , f n ] ( x )
رونسکین این توابع باشد، این قضیه بیان می‌کند که:

توابع F

مستقل خطی اند اگر و تنها اگر بتوان یک x 0
پیدا کرد که W [ f 1 , ⋯ , f n ] ( x 0 ) ≠ 0
.

جستارهای وابسته

  • فضای برداری
  • زیرفضای خطی
  • پوشش خطی (اسپن)
  • پایه‌های فضا
  • بعد (فضای برداری)

منابع

  1. ↑ Grant Sanderson. "Linear combinations, span, and basis vectors | Chapter 2, Essence of linear algebra". 3Blue1Brown (به انگلیسی).
  2. ↑ Linear Algebra and Its Applications. ج. sixth edition جلد. به کوشش David C. Lay, Steven R. Lay, Judi J. McDonald.
  3. ↑ H., Friedberg, Stephen (2003). Linear algebra (به انگلیسی) (4th ed ed.). Upper Saddle River, N.J.: Pearson Education. pp. 48–49. OCLC 50424308.
  4. ↑ Prof. Vladimir Dobrushkin. "Part IV: Fundamental Set of Solutions" (به انگلیسی).
  5. ↑ Elementary Differential Equations and Boundary Value Problems (11th Edition). به کوشش William E. Boyce, Richard C. DiPrima, Douglas B. Meade.
  • مقدمه‌ای بر ریاضیات کاربردی (انگلیسی)
  • Strang, Gilbert (July 19, 2005), Linear Algebra and Its Applications (4th ed.), Brooks Cole, ISBN 978-0-03-010567-8
آخرین نظرات
کلیه حقوق این تارنما متعلق به فرا دانشنامه ویکی بین است.