استان هفتم

استان هفتم استان هفتم یکی از ۱۰ استان ایران بود که در ۱۹ دی ۱۳۱۶ خورشیدی، با اصلاح قانون تقسیمات کشوری به عنوان استان یکم تعیین گردید.[۱][۲][۳] طبق ماده ۳ مصوب ۱۳۱۶/۸/۶ هر استان تحت اداره یک نفر استاندار قرار داشته که در محدوده مقررات این قانون به فرمانداران حوزه ماموریت خود دستور و تعلیمات می‌داده و با وزارت داخله‌ رابطه مستقیم داشته و طبق تبصره ۱ همان ماده استانداران دارای مرکز ثابت نبوده و در کلیه امور شهرستان‌های تابعه بازرسی کرده و مسئول حسن جریان امور آنها بوده اند. این نکته که استاندار مرکز ثابتی نداشته، نکته جالبی است. شاید مقصود قانونگذار آن بوده که استاندار دائما در سطح استان در حرکت باشد و نیز یک شهر خاص تحت عنوان این که مرکز استان است بیش از سایر شهرها رشد نکند.[۴] این استان شامل شهرهای بهبهان، شیراز، بوشهر، فسا، آباده و لار بود.

استان هفتم امروزه شامل استان فارس (به مرکزیت شیراز) است و استان‌های هفدهم (کهگیلویه و بویراحمد)، هجدهم (بوشهر) و شهرستان بهبهان از این استان جدا شده‌اند. همچنین بخش‌هایی از این استان به هرمزگان ملحق شده است.