آلان راس اندرسون

اندرسون معتقد بود که شرط یک استنباط باید با فرض ربطی داشته باشد (متناسب باشد). به‌طور کلی، وی این «تناسب وضعیت» را بدین گونه تعریف کرد:

A به شرط B تنها اگر A و B حداقل در یک ثابت غیرمنطقی مشترک باشند.

با وجود آنکه این تعریف ساده به نظر می‌رسد، پیاده‌سازی آن بر روی یک سیستم صوری تقسیم‌بندی فوق‌العاده‌ای را از معناشناسی و منطق کلاسیک طلب می‌کند. اندرسون و بلهپ (به کمک جی. مایکل دان، کیت فاین، السدیر اورکهارت، رابرت کی. میر، آنیل گوپتا و دیگران) یک تابع صوری از تناسب وضعیت را کشف کردند.

اندرسون و بلهپ به سرعت دریافتند که مفهوم تناسب از دوران ارسطو پایهٔ اصلی منطق بوده اما از زمانی که گوتلوب فرگه و جرج بول اساس منطقی را (که از قضا «کلاسیک» نامیده می‌شود) ایجاد کردند، بی‌دلیل نادیده گرفته شده‌است.

اندرسون به افلاطونی (یا واقع‌گرایی یا یگانه‌گرایی) در منطق معروف بود؛ به «تنها منطق صحیح» باور داشت و ادعا می‌کرد این تنها منطق صحیح، تناسب است.