زمان تقریبی مطالعه: 1 دقیقه
 

تمجید





تعظیم و تکریم خداوند را تمجید گویند.


۱ - مراد از تمجید



ذکر تمجید در فقه در مقام تمجید خداوند متعال است و مراد از آن ذکر پروردگار به اسماء و صفاتی است که بیانگر عظمت، شرافت و عزّت او است.
بنابراین تمجید الهی با ذکر اسماء دالّ بر وحدانیّت ذات حق و نفی شریک برای او و دیگر اسماء و صفاتی که بیانگر علوّ، قدرت و جلالت حق‏تعالی است تحقق می‏یابد، مانند"لا إلهَ إلاّ اللّه، اللّهُ أَکْبَر"، "سُبْحانَ اللّه، سُبُّوحٌ وَ قُدُّوسٌ".
در کلمات فقها هنگام بیان استحباب تحمید، تسبیح، تکبیر و تهلیل از تمجید نیز یاد شده و تمجید نیز از ذکرهای مستحب و محبوب و از وظایف بندگی برشمرده شده است.

۲ - پانویس





۳ - منبع


فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت، ج۲، ص۶۳۰.    


رده‌های این صفحه : اخلاق اسلامی | ذکر




آخرین نظرات
کلیه حقوق این تارنما متعلق به فرا دانشنامه ویکی بین است.