زمان تقریبی مطالعه: 2 دقیقه
 

تعبدیات





احکام مشروط به قصد قربت در وقت امتثال؛ یا دارای غرض منصوص نسبت به تشریع آنها را تعبدیات گویند.


۱ - معنای تعبدیات در اصول



تعبدیات، در اصول به دو معنا به کار رفته است:

۱.۱ - معنای اول


میان عالمان متاخر مشهور است که تعبدیات، در شرع، به واجب‌هایی گفته می‌شود که صحت امتثال آنها و سقوط امرشان در گرو انجام آنها با قصد قربت است، مانند: نماز و روزه.

۱.۲ - معنای دوم


میان قدما مشهور است که تعبدیات، به اعمال و واجباتی اطلاق می‌شود که غرض از تشریع آنها (فلسفه وجوب یا امر به آنها) برای مکلفان روشن نیست. بر اساس این معنا، نماز، واجب توصلی است، زیرا غرض از تشریع آن در آیه ﴿اِنَّ الصَّلاةَ تَنْهی عَنِ الْفَحْشاءِ وَالْمُنْکَرِ﴾ و آیات دیگر بیان شده است، ولی چون فلسفه وجوب قرائت به جهر در نماز صبح، و به اخفات در نماز ظهر برای مکلفان روشن نیست، تعبدی محسوب می‌شود.

۲ - پانویس


 
۱. عنکبوت/سوره۲۹، آیه۴۵.    
۲. مظفر، محمد رضا، اصول الفقه، ج۱، ص۷۶.    
۳. عراقی، ضیاء الدین، نهایة الافکار، ج۱، ص۲۰۳.    
۴. خمینی، روح الله، مناهج الوصول الی علم الاصول، ج۱، ص۲۵۸.    
۵. خویی، ابوالقاسم، محاضرات فی اصول الفقه، ج۲، ص۲۲۰.    
۶. خویی، ابوالقاسم، مصباح الاصول، ج۲، ص۷۷.    


۳ - منبع



فرهنگ‌نامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۳۴۳، برگرفته از مقاله «تعبدیات».    






آخرین نظرات
کلیه حقوق این تارنما متعلق به فرا دانشنامه ویکی بین است.